Verdriet is verdriet

Ik voelde haarfijn aan dat verdriet verdriet is. Als je huisdier doodgaat dan ben je verdrietig en dat is goed. Je hebt gehouden van je maatje, je vriendje. Je mist de warme levende knuffel. En dat mag. Dat recht heb ik bij elk huisdier dat doodging in mijn omgeving bedongen en behouden ! 

Vriendschap

Na het konijn, gingen de honden Blacky en Thierry. Bijzondere vriendschappen waren dat voor mij als kind. Later, veel later, in Epe was er een strakwitte kat, Tommie, die mij als een schaduw volgde en als een standbeeld uren op de balie kon zitten. Ze had een voorkeur om onder mijn bed te bevallen en ze at karnemelk en tomaat. Later, veel later was er Suus. Een haveloos, angstig, getraumatiseerd en volledig gestoord katje die inmiddels 17 is en met haar oude botten nog steeds graag door de tuin banjert. 

Vrienden

En ook al die huisdieren van dichtbije vrienden of familie. Het is een lange lijst omdat deze vriendjes maar een fractie uitmaken van je leven en toch een onuitwisbare indruk achterlaten. 

Mika

Zus krijgt op een gegeven moment ook een wild katertje die haar man had opgedoken bij een zandgat. Een echte wilde kat die getemd moest worden. Prachtig beest, heel eigenzinnig. Die zich eigenlijk alleen voegde naar het vrouwtje en haar oudste dochter, de ‘kattenfluisteraar’ noemen wij haar inmiddels. 

Hij kwam altijd onmiddellijk tevoorschijn als ik binnenliep.”Stomme k*tkat”, zei zijn vrouwtje dan, “heb m de hele dag nog niet gezien en jij komt binnen….”. Dan streek hij even langs mijn benen, gaf soms een hooghartig kopje of een toegeeflijke knipoog. En ook deze prachtkater is niet meer sinds afgelopen donderdag. 

Niet in deze wereld althans. Kanjer. Ongetwijfeld laat ie nog van zich horen. Maar daar hebben we het uiteraard niet over dan…..