Overgave

Het was weer heerlijk om door een professional gecoacht te worden in mijn dirigent schap. De passie waarmee ik mijzelf in mijn vrije tijd voeding geef. Door mij over te geven aan de muziek ontstaat een ontspanning die voor mij inmiddels onontbeerlijk is. Een volledig in het nu zijn, wat lijkt op meditatie. Als ik mijn zangers laat zingen verdiept onze ademhaling en scherpen alle zintuigen. Vanavond mocht ik spelen, oefenen en met aanwijzingen leren en mij steeds meer overgeven.

De bok op jij !

Toch hield ik mij in. Het orkest, niet meer dan een continuo, zat me dwars. Ik dirigeer normaal als amateur-dirigent alleen zangers zonder begeleiding en nu zo’n pluk instrumentalisten voor me dat was even andere koek. Ik liet mij niet meevoeren, wilde elke gespeelde en gezongen noot onder controle hebben leek het wel. Na de pauze, inmiddels natte rug, een begin van spierpijn en dat vage gevoel dat je wel eens lekkerder gedirigeerd hebt veranderde mijn lieve-coach-dirigent de setting en de toon. De spelers naar links en het koor naar rechts. Hij duwde de bok ergens halverwege en schreeuwde: ‘De bok op jij !‘

Vertrouwen

 ‘Jij het koor en ik het orkest’, raasde hij door. ; ‘Jij leidt, ik volg.’ Daar stonden we, samen op de niet al te grote bok. Letterlijk schouder aan schouder. ‘Richt je op het koor’ schreeuwde hij over de muziek heen. ‘Het orkest is er helemaal niet!’ En daar gebeurde het magische, mijn volledige overgave aan de muziek, het volgen van de zangers. Er was alleen maar het nu in die muziek. Zangers en spelers volgden mij. En ik werd deel van ze. Ze gingen met me mee. Ongemerkt had mijn onbetaalbare coach-dirigent de bok verlaten en ik stond daar alleen. Een leider die het aandurfde zich te laten leiden.