Muziek is voedsel voor de ziel. Dus onontbeerlijk.

Wat is muziek voor mij als Beelddenkende Hooggevoelige Doordraver?

Met mijn 32 beelden per seconde tegenover 2 woorden per seconde voor taligen moet er ook een andere beleving zijn van muziek. Het leren muziek maken, noten lezen en zingen en spelen was een lange weg. Gelukkig heb ik vanaf mijn 6e tot mijn 19e muziekonderwijs gehad van levenskunstenaars die, achteraf gezien, mijn talent (toen nog handicap) herkenden en geduldig mij op een andere manier de muziek leerden. Eenmaal geleerd zit de muziek als 3d (notenbeeld, uitvoering en geluid) in mijn systeem om er nooit meer uit te gaan, opgeslagen in mijn muziekkamer. 

Als beelddenker heb ik een talent voor muziek, voor het totaalconcept dan. Vandaar ook dat ik zo’n plezier beleef aan het dirigeren van mijn eigen koor Fluent. Zolang ik mij maar realiseer dat ik altijd ver voor de muziek uitloop en de muzikanten nog twee straten achter zijn dan komt het goed.

Hoe zit het met mijn muziekbeleving?

Ik kan mij meer dan gemiddeld laten raken door muziek, als er al een gemiddelde is. Zoals alles heftiger binnenkomt dus ook muziek. Noten (visueel) zet ik om naar klank (fysiek) en dan onthoud ik het en kan ik het zien. Als ik auditief en visueel weet wat er moet komen kan ik het spelen. Hoor ik muziek dan zie ik de muziek in een combinatie van dansende noten,instrumenten en klanken. In een stroom aaneengeregen bewegende associatieve beelden. Dus ook hier beleef ik als beelddenker de muziek ruimtelijk, ik wandel om het muziekstuk heen. Componisten als Mozart en Beethoven zagen het orkest spelen en schreven dat dan op. Muziek ‘zit’ in de beelddenkende rechterhersenhelft.

Ik draai er om heen.

Hoe zit het nu met mijn muziekbeleving? In de tijd dat ik als kind niet veel meer van mijzelf en mijn omgeving begreep zorgde met name muziek ervoor dat mijn zelfbeeld toch positief ontwikkelde. Bach, Haendel, Franck, wij begrepen elkaar.

De klanken brachten mijn ogen en gedachten tot rust en waren er alleen maar de muziek en de beelden die er voor mij bij hoorden. En ze klopten. De storm in mijn hoofd nam af. Als er geen muziek was klopte meestal wat ik hoorde niet bij wat ik van binnen zag. Het was troostend ook zonder verdriet. En vaak kon ik melodielijnen verbinden aan rijtjes die ik moest leren en dan was het dubbel plezier van de muziek. Trouwens, nog steeds als ik iets uit het hoofd wil leren gaat dat het beste als ik het op muziek zet. 

David en Jonathan, Absalom.

Verhalen die als kind al levendig in mijn verbeelding spookten. De muziek van Whitacre klopt nu eindelijk bij de verwarrende beelden die de tekst opriep. De klanken als een dolk in mijn hart. Het raakt op een nivo, zo diep waar niets en niemand aan raakt, ooit. 

Het raakt aan de ziel.

Misschien bij niet-beelddenkers ook? Dat weet ik eigenlijk niet eens? Is mijn beleving van muziek zo anders? Het raakt aan mijn hele zijn. En op het moment van de muziek of dat nu luisterend of uitvoerend is, bestaat er niets anders. Is de hele wereld, alle energie samengebald in dat moment. Al zou de aarde onder mij instorten, om er een beeld bij te noemen. 

Muziek kan ook niet altijd.

Als ik mij niet afsluit word ik gek van radio’s die op de achtergrond lawaai staan te maken omdat ze nog meer beelden genereren dan ik al heb. Er is immers altijd muziek in mijn hoofd, vanzelf, hoef ik niets voor te doen. Maar muzak in een winkel. En in de trein muziek horen van iemand die de muziek zo hard in zijn koptelefoon heeft dat de hele coupe kan meegenieten. Een auto die dreunend en trillend van muziek voorbijdavert. Dat doet fysiek pijn. De klok die slaat, of een telefoon die rinkelt midden het luisteren of uitvoeren van muziek terwijl al mijn schermen omhoog zijn is een nagel over het schoolbord, of mijn trommelvlies knapt. 

Dat is muziek voor mij. Als ademhalen. Hoewel er ongetwijfeld nog meer over te zeggen valt. Herkenbaar? En voor jou als niet-beelddenkende hoogsensitieve doordraver? Hoe beleef jij muziek?