Leven in beelden, liefhebben in beelden, spelen en werken in beelden en muziek maken in beelden. Bij het lezen van een boek maak ik de beelden zonder moeite groots en meeslepend. Bovendien in fel 3d en voorzien van intern hoge geluidskwaliteit. Ik heb als beelddenker overal onmiddellijk beeld bij. Altijd en bij alles wat ik doe.

Chaos

Dat levert over het algemeen chaos op. Grote chaos. Vergelijk het in eerste instantie maar met de enkeling die in elke vierkante centimeter van het huis, kranten en tijdschriften bewaart, in grote ongeordende stapels tot aan het plafond. Zoiets is het ongeveer maar dan alleen met plaatjes, beelden. Zodra ik ze aanraak, komen ze tot leven  en gaan bewegen. Leiden een eigen leven.

O wee als ik daar iets wil vinden. Al na de eerste paar beelden doemen anderen en vaak nieuwe beelden. Zit ik op meteen op een volledig ander spoor en weet echt niet meer wat ik nu zocht.

Orde

Dat vroeg ooit om drastische maatregelen en tijd en oefening. Net als een zolder opruimen, een grote zolder van een heel groot huis waar tientallen jaren van alles naar toe is gebracht. Waar te beginnen? Ooit bracht ik een geheel eigen ordening aan in het jaar dat ik nog steeds mijn ‘gedwongen sabbatical’ noem. 

Een langdurig proces, ballast weggooien, kennis en ervaring in kamers opbergen. Zonder nu echt te weten waar ik mee bezig was. Maar het werkte. Mijn hoofd werd stukje bij beetje opgeruimd. Ik kreeg rust en overzicht.

Ikleeranders

Met de methode ‘ikleeranders’ doe ik in de eerste sessie hetzelfde met jonge beelddenkers. Ik help ze hun hoofd op te ruimen. De een bouwt kamers, de ander zet er kasten in, een volgende stapelt containers, maar alles overzichtelijk en geordend. Op repetities, spreekbeurten, tentamens en examens gaan ze naar de plek waar ze de leerstof in beelden hebben opgeslagen en kunnen zo de antwoorden vinden die het onderwijs van ze vraagt.

En wordt een handicap hun grootste talent.