Vrij van mijn part-time baan betekent werken aan mijn eigen bedrijf. Gisteren belden echter twee clienten af. En ineens had ik geen zin in de dag. Gewoon helemaal nergens zin in. En daarom beloonde ik mijzelf met een dag vrij. Ik noem dat dan groots en meeslepend als ik ben; even vrij van het leven. Innerlijke luiken dicht. Pierewaaien in het oude centrum van Utrecht. Buiten met een deken om de benen op een terras kijken naar winkelende mensen. Aan de stamtafel grappen maken met een volslagen onbekende. Drie dagbladen doorbladeren. Geen telefoon, mail, geen internet. Een dagje letterlijk draadloos. Een boekenbon besteed aan ‘Het fluisterkind’, van Janita Venema. Een ijsje gegeten. Daarna helemaal tevreden en ‘onder’prikkeld, een soort van Zen, thuiskomen. 

Geen zin?

’s Avonds mijmerend bij een goed glas wijn weer terug bij mezelf. Hoe kwam dat nu? Ik doe toch wat ik leuk vind?! Leiding geven aan een prachtig stel professionals. Beelddenkers en hoogsensitieven helpen met hun talenten. Anderen helpen aan een beter evenwicht op fysiek, mentaal en financieel evenwicht. Semi-professioneel geniet ik me suf van fotograferen en dirigeren Ik woon hier prachtig in Ede, dichtbij alle voorzieningen en op loopafstand van bos en hei. De blik is open, frank en vrij. Rondom geliefd, gewaardeerd, gerespecteerd. Mijn gezondheid is optimaal en dat kan niet iedere hivplusser zeggen. Vol plannen en idealen voor de toekomst. 

Angst?

Ben ik bang dat ik niet voldoende klanten krijg? Het tegendeel is waar. Moet mijn tijd zelfs heel goed in plannen om iedereen te kunnen bedienen naast de intensieve part-time baan die ik nog aanhoud. De afwisseling is voor mij een prettige, deel uit maken van een groot team enerzijds en soleren in gezinnen met o.a. de methode ‘ikleeranders’.  Misschien wel een beetje nerveus of mijn lezingen wel bezocht gaan worden. 

Twijfel?

Twijfel ik aan mijn kwaliteiten? Nee. Zolang ik zie wat het resultaat is bij kinderen en volwassenen en nog steeds contact heb met clienten die nog lang nadien nog graag even melden dat ze zoveel baat hebben gehad bij mijn benadering en mij daarvan graag op de hoogte houden.

Spijbelen, een aanrader!

Er komen geen dieperliggende vragen en antwoorden omhoog. Als dat nog gaat gebeuren dan laat ik dat zeker weten. Mijn vrolijke conclusie is dus dat ik echt gewoon geen zin had. Spijbelen wilde ik en gespijbeld heb ik. Heerlijk ! Ik kan het iedereen aanraden. Onverwacht er een dagje tussenuit. In de trein springen en maar zien waar je uit wilt stappen. Dwalen door de stad in volle tevredenheid met het nu. Tot zelfs de altijd dwarrelende beelden in mijn hoofd tot rust leken te komen. En wat overblijft is rust in hoofd en hart. De keerzijde………………………….? Tomeloze inspiratie. Met een leeg hoofd vandaag naar supervisie in Peize bij Blide. Zaterdag mijn koor Fluent. Ga ik zondag wel weer aan de slag.

Wanneer heb jij voor het laatst gespijbeld?