Meestal bellen de moeders

De eerste minuten luister ik naar de stem, de klank, het geluid, de hoogte, het volume. Dan naar het tempo, hakkelend of juist vloeiend aaneengeregen zinnen. Ondertussen luister ik tussen de regels door naar wat achter de woorden klinkt. Vanzelf ga ik op het juiste moment over op de inhoud. En dan kies ik vrijwel meteen. Zonder oordeel een onmiddellijk ja of nee.

Nee

De nee is voor de moeder die haar kind opjaagt van dyslectie-traject via psychiater en nog even langs de apotheek kan nog net voor de orthopedagoog, naar om de dag bijles en we oefenen ook heel veel zelf. De ja is zodra ik in de ondertonen van de stem het grommen hoor van de tijger vechtend voor haar jong. Ik kan het niet anders uitleggen. Nee voor vragen die niet gesteld worden. Nee voor dan doen we ook nog even ‘ikleeranders’ erbij, hebben we er toch alles aan gedaan. Nee voor de zo mogelijk nog sterker prestatiegerichte moeder dan de school en die haar kind maar voortstuwt de verkeerde ladder op. Ja voor oprechte vaak wanhopige vragen. Ja voor ‘mijn kind is niet dom, ik weet het zeker!’ Ja voor het in de spiegel durven kijken. 

Ja!

In het begin ging ik er aan voorbij als ik een ‘nee’ voelde en werden sessies een waar drama voor beide partijen. Nu werk ik alleen nog maar met de moeders en kinderen waar ik de onmiddellijke ja bij heb. Dat levert wel minder klanten op misschien maar wel prachtige ontmoetingen. In een paar weken zie je de een bang vogeltje opbloeien naar een zelfverzekerd kind. Na een paar sessies zie je de ander stralen van vertrouwen in zichzelf. De onmiddellijke onvoorwaardelijke ja is er ook altijd als de moeder zich laat ontvallen dat haar kind zei; ‘misschien moest ik maar niet geboren zijn, want ik ben te dom……’, of woorden van gelijke strekking en vooral inhoud. En dat gebeurt echt regelmatig. Dan ben ik er ook meteen.

Daar ligt mijn kracht, bij de wanhoop van dat beelddenkertje en zijn moeder, ooit mijn eigen wanhoop. Ze passen bij mij of ik bij hen. We lopen een stukje samen op en als ik ze hun talent heb laten ontdekken gaan ze met opgeheven hoofd alleen verder. Blij dat ze er zijn. De ja is voor de moeder, vechtend tegen het vaak zo snel gevelde oordeel van de school. De ja is voor de moeder met het kind aan de hand op zoek naar wat goed is voor haar of hem.

Beelddenker kiest en doet dat steeds bewuster. Uiteindelijk kiezen ze mij. Laat dat dan mijn talent zijn.