Vader en zoon

In deze vakantietijd kom ik nogal eens vaders tegen met hun zoon. Vader aan het werk en zoonlief heeft vakantie en mag mee. De conducteur, de vrachtwagenchauffeur, de koerier, de kleine winkelier, de piloot. Noem ze maar op. Er kan een verhaal achter zitten, dat weet ik  niet. Het kan zielig lijken, een noodoplossing omdat er voor het kind geen opvang is, ook dat weet ik niet. Wel weet ik dat over het algemeen vader en zoon er plezier aan lijken te beleven en dat ook beiden bevestigen als ik het noem. Vader vindt het gezellig zo’n bijrijder en zoon is maar wat trots op zijn vader.

Zomervakantie

In mijn eigen onmetelijk lange altijd zonnige zomervakanties op de lagere school mocht ik regelmatig met Pa mee.  In zijn open jeep. Als begeleiding van munitie-transporten op de weg en op het water of op bezoek bij kazernes. Wat een feest was dat. Pa in zijn stoere uniform en z’n vette ronkende jeep. Eindeloze ritten door het hele land. Onderweg was ik altijd bezig met het inkleuren van blinde topografie-kaarten. Geen idee hoe ik er aan kwam maar ik had er altijd stapels van en Aardrijkskunde was dan ook nooit een probleem op school. Bij overhoringen had ik het beeld van de kaart in de jeep op mijn netvlies en wist feilloos de plaatsen te benoemen. Op de kazernes kon ik mijn beelddenkend jongenshart ophalen, er was altijd wat te beleven. Wapens en militaire transportwagens hadden een magische aantrekkingskracht toen voor mij. Daarnaast werd ik volgestopt met lauwe koffie, frisdrank en heel veel snoep. Gelukkig bestond ADHD nog niet in die tijd. De ruwige kameraadschap tussen de manschappen voelde prettig aan en als zoon van ‘de majoor’ werd ik soort van op handen gedragen.

Kazerne

Het was stoer om zo de kazernepoort door te mogen rijden, bordjes met ‘streng verboden toegang’ te mogen negeren, terrein te betreden waar explosiegevaar heerste. Moeiteloos combineerde ik munitie met ridders en draken als ik dapper een depot binnenging. Overal plakte ik de voor het ‘gevaarlijke’ transport bedoelde stickers op als ze me werden toegestopt.  Ik was trots op mijn vader. We deelden samen een wereld waar bijna niemand bij kon komen. Dat is wat ik ook beluister bij de vaders en zoons onderweg vandaag de dag. Ze delen iets heel bijzonders. Een bijzondere band ook al wordt de betekenis misschien pas later duidelijk. Het blijft ze bij, vormt een belangrijk beeld voor later over werk en leven. Maakt niet uit wat het beroep is, vuilnisophaler, militair of winkeleigenaar. De zoons willen op die leeftijd hun vader op een voetstuk kunnen zetten en imiteren.

Passie

Ik ben behalve dienstplichtig, nooit beroepsmilitair geworden, heb nooit meer in een jeep gereden. Maar mijn passie voor wat ik doe komt daar wel vandaan. Hij was beroepsmilitair in hart en nieren en dat heb ik altijd willen navolgen, doen wat ik doe met passie, voor de volle honderd procent en anders niet.

Dat geeft ook de herkenning bij de vaders en zoons onderweg samen aan het werk, ik zal ze altijd onmiddelijk spotten. Het kon wel eens het mooiste en belangrijkste zijn wat je je kind kunt meegeven.

Welk (voor)beeld volg jij?