Spreekuur

Na een afsluitende sessie gisteravond met een prachtige beelddenkende puber die zonder medicatie maar met visolie en ikleeranders heel anders zijn tentamenweek in gaat waren er 3 telefonische vragen, hulpvragen, eh noodkreten eigenlijk. Samenvattend en toch onafhankelijk van elkaar kwam het hier op neer; “… alles al geprobeerd.” “…al heel vaak teleurgesteld.” “… de moed opgegeven eerlijk gezegd.” En vandaag een professional namens een gezin; “…zo vaak het hoofd gestoten, vandaar dat ik voor ze bel.” Flink gelabelde kids natuurlijk, onderpresterend met heel ongewenst gedrag, wat dat dan ook maar inhoudt en lekker onder de medicijnen. Door stickers en bijsluiters zie je het kind niet eens meer. Bovendien veranderen het gedrag en prestaties niet. En dan, via, via, komt er een sprankje hoop omdat er iemand betrokken is, kijkt, observeert en zegt; “Heb je er al eens aan gedacht dat hij een beelddenker zou kunnen zijn?.”
En al luisterend, denk ik dat ook.
“Is daar dan wat voor????” klinkt het ongelovig en hoopvol. Ja, dat is er! Voor elke ADHD-erige en/of hoogbegaafde en/of hoogsensitieve en/of faalangstige beelddenker is er ‘ikleeranders’, aangepast, op maat, passend bij jouw situatie. De opluchting is voelbaar en tastbaar ook door de telefoon, al voordat de eigenlijke intake plaatsvindt. 

Een spreekuur nodigt blijkbaar uit, dan ‘mag’ je bellen, weet je dat er aan de andere kant geluisterd wordt, er tijd voor je is. Met plezier ben ik dan ‘hart’horend.