Jetses, Ising en WG van der Hulst

In mijn dagdagelijkse schrijverij kom ik in kamers in mijn hoofd waar ik al jaren niet meer geweest ben, stoffig, donker. De bezem er door, ramen open. Wat ik al niet ontdek daar. Pareltjes van herinneringen zijn het. Voor mij dan. Hier is er eentje; 

Zoals ik onderwijs kreeg, dat gun je niemand. Het was echter zoals het was en als ik naar mijn leven nu kijk is er geen enkel verwijt naar het schoolsysteem van toen. Ik ben er onder andere door geworden wie ik nu ben. En dat is prima! De schoolplaten van Isings en Jetses, WG van der Hulst. Ze besloegen de hele tussendeur. Ze vertelden het verhaal van het boek dat je met de klas aan het lezen was. Althans, dat was de bedoeling. Samen met de hele klas hardop lezen was onbegonnen werk voor mij. Ik scande de pagina’s op woorden waar ik beeld bij had en had het verhaal al vier keer gelezen voor de juf nog maar bij pagina 2 was. Bestempeld als luie, brutale, domme, overactieve (ADHD bestond nog niet) slechtpresterende dromerige raddraaier zat ik pal voor de vertelplaat, vooraan in de klas, vlakbij de deur naar de gang. Handig als ik weer eens de klas uit werd gezet. Wat me overigens prima beviel. Ik huppelde dan een tijdje over de gang (nu zou je Brammetje Baas heten), rende als een dolle over het schoolplein en was weer geheel tot rust gekomen als de bovenmeester met zijn stinkende sigaar en altijd bozige ogen ontdekte dat ik weer eens de klas was uitgezet. In de plaat zaten zoveel verhalen dat het schooljaar te kort was voor mijn fantasie. Als we een paar bladzijden gelezen hadden kreeg er iemand een beurt en met behulp van de vertelplaat mocht je dan in je eigen woorden vertellen wat je net gelezen had. Al snel vroegen ze mij dat niet meer. Ik vertelde de meest prachtige verhalen terwijl de klas doodstil luisterde. Maar het ging niet over wat we net gelezen hadden, het was het verhaal dat ik op dat moment in de vertelplaat zag. Hup, weer een onvoldoende. En toch: Ik heb 6 jaar lang heel veel schoolplaten gezien en er heel veel verhalen bij bedacht zonder enige moeite. Ik leerde steeds beter beelden vertalen naar de juiste woorden, een de grootste problemen van beelddenkers. Soms in de klas maar vaker daarbuiten waren dat de verhalen waar men ongevraagd naar luisterde en ze dienden vaak als basis voor het spel dat ik moest verzinnen voor de groep. In feite heb ik leren bloggen op de lagere school. Een van mijn meest belangrijke vaardigheden vandaag de dag, alhoewel zonder de regels dan die blog-goeroes menen dat er moeten zijn. Ik heb een beeld van een gebeurtenis waar ik over wil bloggen en aan de hand van het plaatje maak ik het verhaal dat ik wil vertellen. Het plaatje van de werkelijkheid in mijn blogkamer ziet er ook eerlijk gezegd nog steeds uit als een oude schoolplaat, met hout en een touwtje, voordat het een blog wordt. Ik sta er voor en bedenk aan de hand van de beelden, de kleuren, de geluiden en de geuren, de werkelijkheid opnieuw zoals ik die wil laten zien. Want wat is bloggen anders dan het vertellen van een verhaal?