Balsem voor mijn ziel

Hier en daar in mijn 1blik-agenda plan ik een blauwe dag. Dan mag ik zonder enige structuur doen wat mijn rechterhersenhelft wil. Dat is feestelijk in slaap vallen, de avond ervoor en wakker worden zoals beelddenkers die nog niet door mij of mijn collega’s getraind zijn, elke dag wakker worden. En dat is heel goed voor mij om dat af en toe weer te ervaren. Het voelt ook altijd als balsem voor de ziel. Voor de zekerheid heb ik wel een briefje neergelegd dat het zaterdag is en het wel handig zou zijn als ik wat boodschappen zou doen. Maar dan wel zonder lijstje! Op enig moment beland ik na 2 boekenwinkels inderdaad bij de biologische supermarkt Estafette. Raak in een lang en ontspannen gesprek met mede-boodschappers en de jonge vrouw achter de toonbank. Omdat de Estafette niet alles heeft dwaal ik ook nog wat door een andere winkel, echt in elk produkt zit suiker inderdaad tegenwoordig dus mijn karretje blijft in eerste instantie leger dan een gemiddelde boodschapper hier, om bij de kassa te ontdekken dat ik bij de zelfscanner moet afrekenen. 

Eerst doen, dan denken

Met een onhandige bos voorjaarstakken, (het zou toch gaan sneeuwen?), geraak ik thuis. Halverwege het boodschappen uitpakken sluit ik de buitenkraan af en haal de nog steeds bloeiende geraniums naar binnen. Eigenlijk zou ik de winterwortels er uit moeten halen maar eerst koffie. O, de boodschappen moeten nog opgeborgen worden, niet eens zulke rare dingen gekocht. Er ligt nog wat oud brood met rozijnen en noten in de broodtrommel dus dat snij ik ondertussen in kleine stukjes op een broodplank en gooi het in de achtertuin. Ik kan de watertonnen beter nu leeg gooien als het toch winter gaat worden anders vriezen ze kapot. De broodplank staat nog ergens buiten bedenk ik mij nu al schrijvend. Laat ik de stoep even vegen. De kist met aardappelen mag wel in de kelder. De witte cyclaam bij de vogelkerstboom gaat in de bijkeuken. Even opzoeken of je winterwortels kun inkuilen. Kan ik ook Facebook en Pinterest en mijn mail even checken. Het zal me toch zeker ook nog lukken om de nieuwe tablet aan de praat te krijgen zonder handleiding. Lunchen en ach, wat leuk een vriendin is bevallen van een dochter. Zo toch echt aan de winterwortels beginnen.

Mijn leven is spelen

Laat ik nu meteen maar mijn bladmuziek voor volgende week zaterdag ordenen want ik denk maar zo dat ik daar komende week geen tijd voor is. Wat lastige Bach passages oefenen, heerlijk, zit lekker in mijn stem. Hebben ze nu de papiercontainer niet opgehaald? Wat zit er toch veel blad in de dakgoot, emmers vol haal ik er uit. Vanavond pompoensoep geloof ik. Kijken naar een nieuw recept. Had ik al een pianist voor volgende week? Toch eens vragen of iemand nog iemand weet. Ah, juist, nog even ham halen. En een boek. En wijn. Ik weet zeker dat ik nog strooizout had in de schuur. Dat zet ik in de bijkeuken mocht het morgen glad zijn. Eind januari. Ga ik me ineens voorbereiden op de winter die misschien niet eens komt. Nog maar even wat vogelvoer halen. Die kunnen wel wat vet gebruiken. En een krant. En versgebrande noten.

Biologisch

Met een schep sta ik op zeker moment bij dan toch bij het ronde wortelbed. Een brede glimlach om mijn mond. “Dat wordt toch niks”, was meestal het commentaar deze zomer, “dat hoort heel anders hoor” was ook vaak de reactie. “Veel te laat gezaaid” en “Biologisch is niet altijd goed hoor”. “En jij denkt dat dat wat wordt zonder bestrijdingsmiddelen en kunstmest?”. Wel, eind januari sta ik bij mijn prachtig ronde wortelbed en schep de ene naar de andere dikke harde oranje wortel uit de diepzwarte vruchtbare grond. Er gaan er een paar in de kelder, eentje in de pompoensoep. Voor de rest graaf ik een kuil, bedek de bodem met stro, plank er over en bedekken met stro en zand. Nog maanden wortels, puur natuurlijke dikke zoetige winterwortels.

Inspiratie

Ik weet wel dat het commentaar van de omstanders meer zegt over hen dan over mij maar het is ook een metafoor. Goedkeuring vooraf? Dan is het bij mij gedoemd te mislukken. Goedkeuring vooraf is het signaal dat ik doe wat iedereen altijd al deed. Commentaar vooraf dat is mijn inspiratie, niet om mijzelf te bewijzen maar dan weet ik dat ik iets goeds op het spoor ben. Vroeg donker trouwens zeg, maar nog steeds geen sneeuw. Geen idee meer van het recept van de pompoensoep maar de plaatjes zagen er lekker uit dus ik improviseer wel in de keuken om aan tafel tot de conclusie te komen dat het er uitziet zoals ik had bedacht en dat het weer een heerlijke nieuwe variatie is. Afwassen kan altijd nog. Eerst wat teksten van Bach’s Johannes proberen te begrijpen of beter te interpreteren in combinatie met de muziek.

LAAT ME ! 

Iemand zei iets over Ramses op zaterdagavond dus ik zapp wat rond in de inkerbenedenhoek van mijn laptopscherm en val in het lied “Laat me”. “Ik zie de beelden die ik zoek”, hm, was Ramses ook beelddenker?

Even zoeken naar die ene foto ergens in 1 van de vele mappen en daar deze tekst op en dan op Pinterest. Met de inspirerende klanken van deze rasartiest op de achtergrond, beeld heb ik immers in mijn hoofd, lees ik een artikel “hoe word ik een surprisologist”. Ik voldoe aardig aan het beeld, duh, suprise. Maar nog steeds geen sneeuw hier.

Goed, het is laat. Ik ga een blauwezaterdagblog schrijven. Een daarna een wijntje drinken. En morgen? Staan er ongetwijfeld weer allerlei gestructureerde opmerkingen in mijn agenda. Moet ik hem wel openslaan natuurlijk. “Onderkoelde regen met ijzel tot gevolg”.  Zijn weermannen stiekem dichters? Het stormt hier.