Wat voor dag is het vandaag Knorretje?’ ‘Het is vandaag.’ Poeh: ‘Mijn favoriete dag.’

Het denken is gestopt.  Weet niet eens meer wanneer.  Geen gedachte over, geen gedachte aan. Eckhart Tolle en Byron Katie schrijven er hele boeken over. Zen meesters hebben er jaren voor nodig. Voor mij is 24 uur in een ziekenhuis op Kreta genoeg. Rustig en kalm weet ik dat dit de enige manier is om dit te kunnen doen. Geen gedachten, geen beelden. Alleen maar zijn. Met mijn volledige aandacht en liefde. Elke ziekenverzorgende handeling uitvoeren gedurende de dag om moeder zo goed mogelijk door deze Kafkaiaanse toestand heen te loodsen. Met gevoel,  zonder beelden, zonder ook maar een enkele gedachte. Per dag word ik er beter in. Kan ik zelfs met aandacht wachten, ‘perimeno’, het kernwoord in het Kretenzer ziekenhuis. Uren, een hele dag. Zo dichtbij de oorsprong van mijn leven, mijn moeder,  kwam ik alleen tijdens de laatste drie maanden van mijn vader. En zo alleen kan ik meebewegen op de wonderlijke golven van een ziek zwak lichaam. Naast haar wandelen op het bizarre pad van een verwarde geest. Vanavond het eerste kopje thee sinds dagen is met langzame teugjes genieten van wat er is.