Ik gooi er natuurlijk wel mijn eigen sausje overheen

Maar de weg is bekend. Doel bereikt dan door naar de volgende. Hooguit nog wat nazorg en in de toekomst nog een herhaling. Dat is best prettig. Inhoudelijk hoeft er dan niet al te veel voorbereid worden want het materiaal is bekend. Soms trajecten van 4 t0t 6 keer en een enkele hoogbegaafde 8-ste groeper doet het in 2 keer. Wel bereid ik me nog elke keer weer voor op met wie ik ga samenwerken zodat ik ook nog wat kan duwen en trekken aan het systeem. Ook niet onbelangrijk is op tijd het adres nog even checken. Ik kom immers bij de mensen thuis, vaak op de fiets. Dan heb ik als beelddenker een dame in mijn borstzakje nodig die op tijd schreeuwt dat ik nu toch echt rechtsaf moet als ik op tijd wil komen. En een planner die een knipperend alarm afgeeft; leuk hoor al die afspraken maar moet je ook niet eens lunchen misschien? 

Waar zit de ‘nee’?

Regelmatig komt het echter ook voor dat ik me niet voor  k a n  bereiden. Omdat de ‘ikleeranders‘ training in eerste instantie met gejuich is ontvangen maar op wonderbaarlijke wijze ineens niet meer schijnt te werken. Dan prop ik mijn tas vol met ‘stel dat’ en ‘wat als’. Ook neem ik een uitgebreide kijk in mijn virtuele gereedschapskisten maar echt concreet iets voor te bereiden valt er niet. Pas als ik mijn hoogbegaafde, hoogsensitieve beelddenkende clientje in de ogen kijk weet ik waar de plotselinge nee zou kunnen zitten. Soms is dat de moeite die het kost je iets nieuws eigen te maken, net als het dagelijks oefenen op de viool als je daar talent voor hebt. Soms is het de schrik achteraf dat ze de enige zijn in de groep of in de klas. Soms is het vooral niet willen opvallen. Liever lekker doormodderen met matige resultaten net zoals grijze middenmoot van de klas, precies waarvoor het schoolsysteem is ingericht. “Ik  ga toch niet ineens betere cijfers halen als de rest en leren leuk vinden?”

Faalangst

Soms ook hebben ze een kuil vol beren op hun weg gevonden waarvan de grootste, ‘faalangst’, levendig gromt en grauwt tot in hun slaap toe. Maar ik weet het pas als ik naast mijn client zit (of loop of sta) en deze het me ook wil laten zien, wil vertellen waar zijn onverwachte nee dan in zit. En dat valt niet voor te bereiden, dat is de kunst van het loslaten. Dat je het weet op het moment dat je het weet en niet eerder. Het komt ook altijd goed. Maar het blijft een verrassing.

Overigens is dat een voor mij belangrijke voorwaarde voor het doen wat ik leuk vind. Naast het gewone, minstens 1 x per dag uit mijn comfortzone gaan. Teleurstelling nemen, vallen en vooral weer opstaan, vertrouwen dat ik het morgen weet als ik het clientje en de ouders zie. Genieten van uitkomsten dat je het goed deed voor de ander, puur intuitief.  En blijven zaaien en langzaam maar zeker gaan oogsten. Doorverwijzende ouders. Ib-ers op het spreekuur.  Dietisten met vragen over het verband tussen hun zoon, adhd. Want ja thuis werkt het moederhart anders dan in de door Unilever gesponsorde praktijk. Uit diverse onverwachte hoeken de vraag of ik even wat klassen wil leren mindmappen. En schoolteams die uitgekeken zijn op standaard powerpoints en wat willen gaan d o e n  om de beelddenkers in de klas te kunnen horen en zien.

Talent

Blijven zaaien, puur intuitief, soms wat water geven en loslaten. Ook dat is ons talent. Het script is al lang geleden geschreven, sterker nog de film draait al met succes. Nog steeds komen de spelers binnen en nemen een voor een de plek in waar ze thuishoren en hoeft er maar heel weinig aangepast te worden hooguit hier en daar wat kleur worden toegevoegd.