“Slapen de vogels in de winter ’s nachts zolang het donker is?”
“Wat maakt dat ik, ik ben? En niet jij?”
“Als er dierenartsen waren toen, daar, waren de dinosaurussen en de draken dan niet uitgestorven?”
“Waarom kun je met paarden wel praten en met koeien niet?”
“Kun je nog steeds denken als je dood bent?”
De vragen die je stelt.
(scroll down for english) Ze raken me altijd weer. Soms laat ik dat merken, soms niet, hangt van de sessie af. Het zijn de vragen zoals ik ze stelde. Waar niemand raad mee wist. Zelfs de Winkler Prins niet. De bibliotecaresse , ja, met knot en bril, keek mij vaak doordringend aan en zei eigenlijk standaard; “Kom maar terug als je een echte vraag hebt !” Waardoor je op een gegeven moment maar geen vragen meer stelt. Met mijn eerste computer kwamen alle vragen weer naar boven en werden ook nog eens beantwoord !!
Het antwoord
Het door jouw vragen geraakt worden is prachtig. Ik kan je namelijk helpen met het vinden van het antwoord. En dat blijft heerlijk om te doen. De meeste vragen, hoe uniek gesteld ook, hebben iets universeels. Afhankelijk van wie ik naast me heb laat ik zien hoe en waar je het antwoord zou kunnen vinden. Soms vertel ik het omdat er al weer drie andere vragen borrelen. Eigenlijk wil ik altijd het waarom van de vraag weten en wordt het een filosofische discussie. Jullie zijn daar meesters in. Elke vraag heeft bij elk clientje een eigen waarom. Soms komen dezelfde vragen terug en is er zo jong al sprake van een thema, een patroon. Af en toe zijn de vragen natuurlijk ook bedoeld om af te leiden van het eigenlijke onderwerp. Ha, hij trapt er in! Vijf minuten ja. Ik volg je en breng je dan weer terug bij de waarschijnlijk pijnlijke oorspronkelijke vraag. Shit, hij heeft me door!
Ik hou dus van de vragen die je stelt. 
Kan er ook hartelijk om lachen. “Als de ruimte in mijn geest eindeloos is, en dat is ie, waarom gebruiken ze er op school dan maar zo’n klein beetje van?”
En juist die grappige soms hilarische vragen brengen ons vaak meteen bij de kern van het vraagstuk waar de ander mee worstelt. Hoe humoristischer de vraag hoe alerter ik ben. “Kan ik later Minister van Scheiding worden? En dan alle ouders onderscheiden?”(doorvragen leert dat ‘ontscheiden’ is bedoeld, ook zo’n mooie, dus alle gescheiden ouders weer bij elkaar brengen).
“Weet jij hoe groot het heelal is? Moet wel mega zijn als al die dode mensen van honderdmiljoen jaar geleden en nu daar nog steeds rondhangen!”
Zo nu en dan is de vraag een rechtstreekse echo van lang geleden;
“Wist jij dat Sinterklaas helemaal niet bestaat? Zal God ook wel een sprookje zijn, toch?”
De vragen die je stelt laten zien wie je bent en vaak wie ik ben. Welke vragen stelde jij als kind? En welke vragen stellen jouw kinderen?
*****
“Do birds sleep all night in winter? As long as it is dark?”
“What defines me, what makes me, me. And not you?”
“If there would have been vets, then and there, might it have been possible dinosaurs and dragons still would be alive?”
“Why can I talk to horses but not to cows?”
“Are you still able to think once you are dead?”
Your questions
They always touch me. Sometimes you notice, sometimes not. They are precisely the questions I asked constantly. And nobody seemed to have an answer. Not even the paper wikepedia of that time, called Winkler Prins. The typical librarian, often looked at me impatiently and said more then once; “You come back young man with a real question!” That is when you stop asking questions. With the arrival of my first computer all my questions surfaced and finally I got answers !!
The answer
Getting touched by your questions is wonderfull. Happy to help you were and how to find the answers. Everytime it is great to do. Most of the questions, although unique in its framing, seem to have a universal character. Sometimes I tell the answer right away because I feel 3 new ones coming. What is more important to me is the Why of the Question which always ends in a philosofical discussion. They really master that. Every question with every client has a specific why. Every now and then the same kind of questions pop up and you discover a pattern, a theme no matter what age. And ofcourse, sometimes the questions are ment to distract me of the subject. Ha, he is buying it! Yeah right, for 5 minutes. I follow and lead you back to the original difficult question. Shit, he knows me!
I love your questions.
And I find humour in it many times. “When there is no limit to the space of my mind, and I do believe there are really no limits, then why do they use such a tiny part of it at school?”
Exactly the funny questions lead us to the core problem the other one is struggling with. The more the question makes me laugh the more I pay attention to it. “What if I become the Minister of UnDivorce later on? So I can bring all the parents and families back together?
“Do you have any idea how big the universe must be? All dead people are still drifting out there they say, after all these millions of years.”
And yes, suddenly the question is an old echo;
“Did you know Santa Claus does not exist. I mean, wow, I guess God is a big fairytail too!?”
The questions you ask show who you are and often who I am. What questions did you ask as a child? What questions does your child asks?
