Ja. Je leest het goed.

(scroll down for english) Nee. Het is niet wat je denkt (dat is het nooit maar dat is voer voor een ander blog) Ik val altijd voor de vaders. Met de moeders is er vaak het eerste en het meeste contact. We zijn een goed team en werken samen aan de talenten van haar kind. We praten ook veel over het hoe en waarom. De vaders zitten er bij, als ze er al bij zitten, met zoiets van ‘nou jij komt mijn kind even een trucje leren hebben we dat ook weer gehad’. Als de ouders wat sceptisch zijn en niet zo nodig bij de sessie betrokken willen worden dan zie ik moeder geluidloos rommelen in de buurt zoals alleen moeders dat kunnen met 1 oor en de rest van alle zintuigen bij haar kind. Vader moet soms dringend nog wat doen en zit bijvoorbeeld aan de telefoon in de huiskamer. Vaak na korte tijd al merk ik dat de moeder is opgehouden met rommelen en doodstil staat te luisteren om tenslotte ongemerkt aan te schuiven. Dan zie ik vaak dat vaders aandacht ook getrokken is, tussen 2 telefoontjes door. Hoe nonverbaal zijn rug ineens luistert naar wat zijn kind zegt, zijn hoofd schuin. Om vervolgens ook aan te schuiven. Clientje krijgt dan steevast een compliment van mij hoe hij of zij zo geconcentreerd aan het werk is ook al zitten er twee volwassenen op zijn vingers te kijken. “Drie”, corrigeert de vader. “Twee”, zegt clientje, “hij is nog niet volwassen, gelukkig”. 

Spiegelen

Moeders weten vaak al bij het eerste contact dat hun kind spiegelt. “Ik zie mezelf terug”. Als het de vader is, dan ontdekt hij dat meestal bij de eerste sessie. “Dat deed ik ook altijd zo en nog steeds eigenlijk wel”. Tijdens de sessies staan mijn voelhorens allemaal uit, elk scherm is opgetrokken om niets te missen van wat er gebeurt. Dan voel ik de worsteling bij de vader al voor hij het zichzelf bewust is. Er valt ineens een luikje open. Soms zie je de vader niet meer terug in het traject. Vaker schuift hij elke keer aan om juist niets te missen van de ontwikkeling van het talent in zijn kind. Beiden is goed, het is zoals het is. Als er maar even, merkbaar voor mijn clientje en mij, de herkenning is, de erkenning. Ik heb geen kind met een leerprobleem, ik heb een kind met een ongelooflijk talent en mogelijkheden. En vaak heel voorzichtig, achter die woorden; Net als ik….? Dan zie je hoe twee druppels water elkaar vinden.

Daar val ik voor.

Zoals mijn vader en ik, in de laatste drie maanden van zijn leven, elkaar opnieuw vonden met een enkel woord en vele, vele beelden. Het is broodnodig voor het zelfvertrouwen van mijn clientje, dat wederzijds herkennen. Een nieuw begrip ontstaat. Daarom ben ik ook bij het gezin thuis, aan de keukentafel. Zo gaat het hele systeem mee in de verandering. Kan ik spiegels voorhouden, sturen of juist loslaten. Want ik ga weer weg, ben een passant, loop een tijdje naast hun kind om het de weg te wijzen. Maar de ouders zullen de verandering dagelijks monitoren, begeleiden, het talent voeden en koesteren. Ik val voor de vaders, een knieval, een diepe buiging, wanneer ze in die spiegel durven kijken en iets nieuws en kostbaars van zichzelf in hun kind herkennen. Hoe mooi is dat. 

Herkenbaar voor jou als lezer? Hoe kijk jij naar je kind? Laat het me weten hieronder deze blog in een reactie. 

I KEEP FALLING FOR THE DADS

Yep. That’s what I wrote. Nope. It is not what you think it is (It never is but that will be explained in some other blog) I always fall for the dads. At first an foremost there is contact whith the mothers. We are most of the time quite a team and work together in discovering the talents of her child. We do talk a lot about the hows and why’s. Often fathers are present, if they are at home, with a attitude like; ‘you learn some trics to my child, let’s get over with it.”

When parents are a bit sceptical and don’t want to be involved in the training then mother is silently cluttering like only mothers can do. At the same time her ears and the rest of her senses are with her child. Sometimes dad has something more urgent to do and is having a business conversation on his mobile in the livingroom. Most of the times it doesn’t take long before mother stops cluttering and listens standing still.  Sits down with us almost unnoticed. Then I see we caught father’s attention in between two phonecalls. I can see from the back of his body he is listening to his child, his head slope. And yes he comes down to our table. When it happens I always compliment my client how good he is able to concentrate while two adults are watching him. “Three”, corrects the father. “Two”, replies my client, “he did not grow up, yet, luckily for me.” 

MIRROR

Most of the times, when it is the case, mothers know from the first contact, their child is their reflection. “I see myself.” When it is the case with the father, he might discover it at the first session. “That is exactly how I did things. And still do.” During a session all of my feelers are put out. Every veil has been lifted so I can absorb anything that is happening. That’s when I sense the struggle before the father is aware of it himsef. Suddenly a long closed window opens. Sometimes you do not meet the father again. More often they want to be there so they will not miss a thing from the development of his childs talent. Both is fine with me. It is what it is. As long as there is the noticale acknowledgement, the affirmation.  My child has no learningdisabbilities. My child has a remarkable talent and a huge potential.  Often followed by a shy; Like me….? At that moment I see two drops of water connect to eachother. 

That’s what I fall for

Like me and my father, in his last three months, regained eachother with fewer words and many, many images. It is highly necessary for the improvement fo the selfesteem of my client, the acknowledgement from both sides. A new understanding arises. That is exactly why I visit the families at their homes, at the kitchentable. Only in this way I get the whole system to change. I can let them all look into mirrors, I can direct them or let go, whatever is needed. I am just a ship passing, I will leave again. I might walk side by side with their child to show them a way of possibilities. But as parents they will monitor the change, they will train, nurrish and cherish the talent. I keep falling for the dads, on my knees, a deep bow for themr. It is brave to look into the mirror and discover something new in their child, some precious heritance they passed on. How wonderfull can it be. 

You recognize yourself in this? How do look at your child? Looking forward to your raction.