Oefenen, oefenen, oefenen

Als ik een uurtje bij het gezin van mijn clientje thuis kom lever ik geen wonderen af. Louter praktische handvatten, training, advies, waar nodig coaching. Zicht geven op het visuele talent van de hoogbegaafde, vaak hoogsensitieve beelddenker. En net als bij het talent voor bijvoorbeeld vioolspelen betekent dat oefenen, elke dag oefenen. Daar geef ik een aanzet toe in de hoop dat het gezin, de leerkracht, de omgeving het oppakt. Maar ik lever geen wonderen af. Heel soms wordt dat toch verwacht.

Ik zie het aankomen.

Als bij de tweede sessie het boek niet is opengeweest “Ja hij had zoveel afspraken deze week!” , de oefeningen niet gedaan zijn “Het is hier ’s ochtends zo’n gehaast”, de opdrachten niet zijn uitgewerkt “Ja we hebben er nog niet naar kunnen kijken snapt u”  en clientje heeft niets met zijn kamers gedaan, dan weet ik het wel. Hier wordt een wonder verwacht. En dan komt onvermijdelijk de vraag; “Weet u, we merken niet dat het werkt. Hebt u enig idee waar dat aan kan liggen?”

STRUCTUUR  

Ja. Dat heb ik. Ik zet iets in gang. Dat zal door clientje samen met zijn ouders moeten worden voortgezet, aangepakt. Schijnbaar kleine dingen in het systeem (het gezin) zullen gaan veranderen met groot effect. Ik ben Jezus niet en heb helaas ook geen toverstafje. Ook ik ben fan van J.K. Rowling en toch als ik als BHD-er iets wil bereiken komt het vooral neer op structuur en discipline.

BLLEHHHHH

wat vinden we dat nare woorden. En toch, door een bepaald ritme, vaste eigen rituelen, een persoonlijke structuur en discipline gebeurt dat wonder. Geloof me, ik heb het al vaak gezien. Gewoon door hard te werken, als gezin. Het kan de redding van een clientje zijn. Structuur als een ruim geschapen en toch kleurig kader waarbinnen je ineens juist veilig en vrij kunt bewegen. 

Welke kaders durf jij te scheppen om talent de ruimte te geven?