Ontmoeting

(scroll down for english)Hij loopt wat aarzelend in mijn richting. Gezicht open maar serieus. Ik schat hem op 15, 16 jaar. Hij peilt me. Vraagt dan met een prachtige heldere stem; “Weet u waar mijn bus vertrekt?” Ik kijk hem rustig aan, glimlach en zeg; “Nee, dat weet ik niet.” Hij wil alweer weglopen. “Maar als je vertelt waar je heen wilt?” Hij peilt me opnieuw, ogen donker, ziet dan de humor ervan en zegt; “U kunt natuurlijk geen gedachten lezen.” “Nee”, lach ik, “nog niet.”

Ontboezeming

Met nog steeds dat open maar o zo ernstige gezicht vertelt hij me waar hij heen wil. Van waar ik sta kan ik het bord zien met bussen en vertrektijden en wijs hem dat lijn zoveel naar daar en daar gaat. De vertrektijden staan er achter. Hij blijft me aankijken. Knikt dan langzaam en zegt; “Ja. Dat hebben er al meer gezegd.” Onze ogen peilen elkaar opnieuw. Ik voel de stressmeter bij hem omhoogschieten als hij zachtjes zegt; “Maar ik kan niet lezen…” En voor het eerst kijkt hij me niet meer aan. “Ja, dan wordt het lastig”, zeg ik rustig. Hij schuifelt met zijn voeten, kijkt weer naar mijn gezicht. “En als ik de cijfers van de bus vertel?”. “Nou”, zucht hij, “die gooi ik altijd door elkaar”.  “Ja, dat ken ik!” glimlach ik terug. Zijn gezicht staat op verbazing.

Ontspanning

“Het is de derde halte vanaf hier”, wijs ik hem. En terwijl ik het zeg realiseer ik me dat hij misschien deze begrippen niet kent. “Maar ik loop wel even met je mee, ok?” Zijn schouders zakken ongeveer een meter van opluchting en we lopen naar de halte.  “Je ziet het niet aan me maar er is van alle mis met me”, zegt hij zacht als we bij de halte staan. Zijn bus komt er aan. Ik kijk hem naar hem, hij kijkt afwachtend terug. “Als jij in staat bent om de weg te vragen en erbij te vertellen dat je niet kunt lezen is er niks mis met je. Dan ben je gewoon heel moedig. Ik ken je niet maar ik ben nu al trots op je.” Voor het eerst breekt dat bloedserieuze gezicht open in een dankbare stralende glimlach en bereikt ook zijn ogen. Hij lacht nog als de bus wegrijdt zwaaiend vanachter het raam.

Ik draag zijn glimlach vandaag. 

ENCOUNTER

He is walking hesitatingly towards me. An open face with a thoughtful expression. In my estimation he will be 15 or 16 years. He is gauging me. With a beautiful clear voice he asks: “Do you know where my bus is leaving?” I look at him quietly observing, smile and say; “No, I don’t know that.” He walks away. “But why don’t you tell me where you have to go? He is gauging me again, his eyes darkened. Then he finds the humor in it and says; “Sorry, ofcourse you cannot read my mind!” “That’s correct”, I smile at him; “not yet.”

CONFESSION

His face open, his expression still very serious he tels me where he has to go. From my position I can see the sign with all the busses on it and I tell him to look for which line. And he will find the departing times right behind every busnumber. He keeps observing me. Then slowly knodding whith his head he says; “Yes, more people have told me so.” Our eyes gauge eachother again. I actually feel his stresslevel increase when he mutters softly; “But I can’t read….” For the first time he looks down at his feet. “Well, then it might be difficult to find”, I reply calmly. He shuffles with his feet while our eyes meet again. “But what if I tell you the number of the bus?” “To be honest”, he sighs, “I mix them up all the time.”  “Yeah, I know, I do that too!” I tell him smiling. The expression on his face is cheer surprise. 

RELEASE

“It is  the third one from here” pointing him the right direction. While I am telling him this it occurs to me that ’third’ might also be an confusing term to him. “I will walk you there, if that’s ok?” His shoulders drop down a yard or two and together we walk to his busstop. “You might not notice, but everything is wrong with me”, he whispers when we stand at the station. His bus is arriving. I look at him, he glances back. “When you are able to ask for your directions and tell people you are not able to read; Nothing is wrong with you. Then you are very, very brave. I don’t know you but I am already so proud of you!” For the first time his sturdy face cracks open in a graceful shining smile, reaching his eyes. He still smiles while the bus leaves waving at me from behind the windows. 

I am wearing his smile today.