(scroll down for english) In het kasteel in mijn hoofd zijn wat kamers achterin. Goed opgeruimd en geordend. Ze gaan vanzelf open elke keer als ik een clientje en zijn gezin bezoek. In deze kamers liggen al mijn ervaringen als schooljongen opgeslagen. Ze brengen mij dichter bij jou. Daarom ken ik jou als geen ander. 

Concentratie

Als echte hollandse jongen had ik minstens 3 gevulde broekzakken waarin altijd waardevolle schatten bewaard werden. Een touwtje, een glanzend papiertje, schroefjes, een schelp, een steen. In de klas dienden ze als Tangles waarmee ik mij beter kon concentreren. Als ze een voor een waren afgepakt en weggegooid door de leerkracht ging ik wiebelen. Inmiddels weten we van Juglen Zwaan hoe dodelijk stilzitten is, maar ja, dat soort nieuws dringt maar langzaam door in onderwijsland. Zodra mijn beweeglijkheid voldoende was afgestraft verloor ik mezelf in dagdromen. Eenmaal weer ‘wakker’ kon het goed zijn dat de taalles was overgegaan in de rekenles en moest ik bij mijn buurman proberen te achterhalen wat de bedoeling was. 

Totaalplaatje

Tafels kende ik niet uit mijn hoofd (wel in mijn hoofd maar dat wist ik toen nog niet). En wat spelling met spelen te maken had begreep ik al helemaal niet. Als de leerkracht een geschiedenisverhaal vertelde vanaf een schoolplaat maakte ik er mijn eigen verhaal van wat dichtbij de waarheid was. Maar een vraag erover beantwoorden binnen de kortelontjesresponse-tijd van de leerkracht dat was een ander verhaal. Ik zag, begrijp ik nu, het totaalplaatje en vertelde dat ook. Als ik de tijd kreeg kwam ik vanzelf, maar niet noodzakelijk chronologisch, bij het juiste antwoord. En, oh boy, wat werd ik driftig als ik onderbroken werd. Dan maar weer de grijsgelige gang op, waar het stonk naar de sigaren van de bovenmeester. 

En de vragen die ik stelde.

Waarom moet dat zo want het kan toch veel makkelijker zo? Dit antwoord is toch goed dus wat maakt het dan uit? Waarom is het donker in het heelal? Van wie is de zon? Nu weet ik dat het vooral de toon was en het moment waarop ik de vragen stelde wat irritatie veroorzaakte. Het kwam uiterst brutaal over, zeker in die tijd. En ik had nooit geleerd mijn vinger op te steken, laat staan op mijn beurt te wachten. De vraag, de opmerking drong zich als een beeld aan mij op en moest onmiddellijk geuit worden anders had zich alweer iets nieuws aangediend. 

Tijdsbesef

De minuten gingen soms uiterst traag voorbij maar een dagdroom kon zomaar ongemerkt een kwartier in beslag nemen. Schooldagen leken een eeuwigheid te duren, het spelen op de boerderij met de vaste vriendenclub vloog voorbij. En ja, ik was standaard te laat thuis. Op weg naar school had ik een soort veiligheid ingebouwd. Als bij een bepaald huis de kinderen nog aan tafel zaten had ik nog ruim tijd om mijn eigen route te lopen langs de huizen met honden buiten, langs de schapen en door het park. Als bij een ander huis de kinderen hun jas aantrokken dan kon ik beter maar gaan rennen om nog op tijd in de rij te staan. 

Mijn waarom

Dit waren maar een paar van de vele obstakels, nu mijn grootste talenten, omdat ik na jaren worstelen eindelijk de logica begreep van hoe ik in elkaar steek. Daarom ken ik jouw beelddenkend kind als geen ander. Daarom doe ik wat ik doe. Natuurlijk met een erkende methode en praktische handvatten. Maar vooral in het zien en horen van je kind, binnen het gezin, met al zijn mogelijkheden. Birds of a feather. Iemand met wie je kind zich meten kan, misschien wel voor het eerst. 

*****

In the castle in my head there are some rooms in the back. Orderly and well arranged. They open gently every time I visit a client and his family. Inside these rooms are all my memories as a schoolboy stored. They bring me closer to you. That’s why I know you as no one else does.  

Concentration

Being a real Dutch boy I had all of my pockets filled with treasures. A little rope, a shining piece of paper, bolts, a shell, a precious stone. In class they were my Tangles so I would concentrate better. When they were taken one by one and thrown away by the teacher I started to waggle and wobble. As soon as my liveliness was punished enhoug I started daydreaming. Once awaken again it could very well be that class and subject had changed and I had to look at my neighbour to see what we had to do.  

The totality

The multipication tables were not memorized by me. I new them inside my head but did not know this at that time. And spelling was definitely not my cup of tea. On the other hand , as soon as the teacher started to tell a good story about ancient history and showing an old picture of it I madeup my own story. And it was pretty accurate. But to answer a question about it afterwards with the no-patience-at-all teachers,  was a different story. I now understand I always see the totality of something, either a story or a problem and that was exactly what I was telling them. And when I was given the time I gave the right answer but not necessarily chronological. And, oh boy, had I a temper when they interrupted my storytelling. Out of class again for the rest of the morning, the grey and yelow stoned wall with the smell of cigars of the principal. 

The questions I asked

Why should I do it like this, it is much easier doing it my way? The answer is good, isn’t it so who cares how I got it? Why is it dark in the universe? Who owns the sun? Nowadays I know it might have something to do with the tone of voice and the moment I asked those difficult questions. I sounded like a brazen hussy, especialy in those oldfashioned settings. Besides I had never learned to raise my finger, let alone waiting for my turn. The question needed immediate attention, I could not wait, something else might already have occurred in my head.  

Time

Minutes were sometimes slowly passing by while a daydream could easily take up another quarter of an hour but feel as a splitsecond. Schooldays were like eternity to me. Playing with my friends on the farm passed to quick. I was always late for dinner. On my way to school, pure to my survival, I had created some checkpoints . When in a certain house children were still sitting at the breakfasttable I had plenty of time to walk my own route along dogs, sheeps and the park. When arriving at another house children were getting their coats on, I better started running to be on time.  

My inner Why

These were just a couple of obstacles on the way to finding my biggest talents. After years of struggling I finally understood my own logic. That is why I know your visual spatial child as  no one else does. That is why I do what I do. And yes, ofcourse with a certified method and practical handles. But, more important, I see and hear your child, in his family, with all his potential. Birds of a feather. Finaly someone your child can measure up with.