(scroll down to read in english)

In een ander leven ging ik na werktijd verder met mijn eigen droom en had afgesproken met een moeder. In een uitgebreide mailwisseling had zij verzocht om een ontmoeting in een neutrale plaats, dus koos ik Starbucks. Zij aan de ‘veelstedure’ Chai Latte en ik mijn vaste White Cafe Mocha.

Omdat zij vond dat haar oudste dochter, du moment, zeer dringend hulp nodig had.

“Wat vindt uw dochter daar zelf van?” De vraag was er al weer uit voor ik er erg in had. 

“Dat is natuurlijk niet revelant wat zij ervan vindt. Wij hebben het beste met haar voor.”

“Ok“, zei ik rustig en voelde een blog opkomen 🙂 

“En u wordt ons aangeraden. Dus. Behandelt u dizlektieie?” Het viel me op dat haar hoofd bijna los van haar ogen bewoog. 

“Nee“, zei ik terwijl de volgende vraag al uit haar mond rolde; 

“U werkt ook niet met de Deevizz-methode dus?” Haar hoofd schudde als vroeger het hondje op de hoedenplank in de auto. 

“Nee.”

“Logopatie dan misschien? Of doet u aan remiedijal teetsjing?”

“Nee.” En ik probeerde niet meer dan te glimlachen. 

“O, maar dan werkt u natuurlijk met de meetriks !?”

“Nee.”

“Maar u doet toch hoop ik wel iets aan rufleksintegraasie?”

“Nee.” ‘Ze lijkt goed geinformeerd’, bedacht ik me, terwijl ik over haar accent heen luisterde.

Het bleef stil en ze keek me aan. Een mengeling van Sanne Wallis de Vries en Brigitte Kaandorp. Qua onrust en beweging dan. 

“En waar hept u dan uw praktijk?”

Ik geloofde warempel dat ik een hele zin mocht zeggen; “Ik heb geen praktijk, ik kom bij de mensen thuis. Aan de keukentafel….”

“Thuis. Thuis. Tsss”, onderbrak ze me met driftige gebaren, “wat is dat nu weer voor onzin. Kan ik ook nog eens koffie lopen schenken.”

Ik glimlachte. Mijn onmiddellijke, alleen voor deze situatie geschikte, intense glimlach. 

“En nou weet ik nog niet wat u nou precies doet.”

“Ik ben beelddenker en….”

“O. Dat. Pffft. Nou dat is echt zo’n modedingetje hoor vandaag de dag. Nee daar doet onze dochter niet aan.” 

Na nog een hele batterij afgeratelde zinnen viel ze stil. Ze herschikte zorgvuldig haar stenen kapsel, haar krakende jas, bijpassende tas, de sierlijke handschoenen, haar opvallende bril. Keek af en toe wat wanhopig over de stilte naar mijn glimlach. Dronk haar Chai alsof ik Hyacinth Bucket zelf was. 

“Hou daar mee op”, riep ze ineens en sloeg met haar tas op haar schoot, “u lijkt zo precies op mijn dochter, die kan ook kijken, kijken, en niks zeggen en dan zeg ik; Haal die glimlach van je gezicht.” 

Ik trok een Umberto Tan wenkbrauw. 

“En nu kijkt u net zo als mijn ex, de arrogante smeerlap!”

Mijn wenkbrauwen bereikten nu mijn haargrens. Het lachen stond me nader dan het huilen. Alsof ik live bij Karin Bloemen zat. Ik legde mijn hand op haar arm. Haar ogen werden zo mogelijk nog groter. De tranen liepen over mijn wangen van het lachen. Haar mond viel open. De mok met Chai hing in de lucht boven de tafel.
“Ik krijg ook nooit es een antwoord”, pruilde ze tenslotte en beet op haar lip. Met een diepe zucht vielen beeld en geluid ineens weg. En ergens snapte ze de humor van de situatie toen ze scheef glimlachend zei: “U zult wel denken…”

“Nee. Ik denk niks. Dat is een van mijn talenten. Maar u maakt me aan het lachen en dat had ik even nodig”. Hoewel ze twijfelde zag ik haar ogen oplichten.
“Je kunt heel veel vragen stellen”, zei ik rustig, “tenzij je echt een antwoord wilt dan is 1 vraag genoeg en hoef je verder alleen maar te luisteren.”

Ze leek voor het eerst haar omgeving waar te nemen. Haar bewegingen werden rustiger. Keek me af en toe aan. Zei na lang nadenken zacht; “Wat zou u als beelddenker voor mijn dochter kunnen doen?” En zweeg met het nadrukkelijke gebaar van het omdraaien van een sleutel voor haar opeengeklemde lippen. En er verschenen, even, heuse lachrimpeltjes bij haar ogen. 

*******

In another life-time I worked at my own dream after officehours and made an appointment with a mother. She preferred a ‘neutral’ place so I choose Starbucks. She with her ‘bloodyexpensive’Chai and I with my regular White Cafe Moccha.  She decided her doughter needed urgent and immediately help. 

“What does your doughter think about it?” The question was out before I thought about it. 

“Well, ofcourse that is not relevant what she thinks about it. We know what is best for her.”

“Allright”, I stated quietly and felt a bog coming on 🙂 

“They recommend you. So. Do you treat disleksia?” It stroke me hear head was moving asynchronous with her eyes.  

“No, I don’t”, I replied while the next question already tumbled of her mouth; 

“And you don’t work with the Deevizz-method?” Hear head shaked like the little dog in the past on the backwindow shelf of the car.  

“No.”

“Speechtherapy maybe? Or remiedial teetsjing?”

“No.” And I realy tried hard to only smile silently.  

“Oh, but then ofcourse you use the meetriks!?”

“No.”

“But I do hope you do something like reflex interrogation?”

“No.” It occurred to me she was well informed, while I listened beyond the accent. 

Silence. She looked at me. With restless movements and motorics.  

“And were might your office be?”

For a moment I believed I could say a complete sentence; “I do not have an office. I visit people at their home. At the kitchentable……”

“At home, at home. Come on”,  she interrupted me with angry gestures, “nonsense, so I have to serve coffee and all!”

I smiled again. The only immediate, for this situation suitable intense smile.  

“And I still don’t know what exactly you are doing!”

“I am a visual spatial thinker and……”

“O stop it. That. That is such a hype nowadays. No, that is so totally not about our doughter.” 

After another load of words in a high pace silence entered. She rearranged her stonelike hair, her classy coat, her shiny bag, her gloves, her modern glasses. Every now and then she looked slightly desperate across the silence to my smiling face. She drank her Chai in a way that felt I was Hyacinth Bucket herself.  

“Stop it, please”, she shouted suddenly and hit her bag on her lap. “now you look exactly like my doughter. She happens to stare at me, just stare, saying nothing till I see; take that smile of your face.” 

I couldn’t ‘help but raising one eyebrow.

“And now you are like my exhusband, the arrogant bastard.”

Both my eyebrows now reached the line where my hair starts. I was far away from tears of grief. As if I was at a show of a famous comedian. I put my arm on hers. Her eyes could not have gotten any bigger. Tears of laughter were running down my cheeks. Her mouth opened widely. Her cup of Chai floated in midair.
“I never seem to get an answer”, she sulked and bit her lip. With a deep sigh, both movement and sound seemed to stop. And somewhere deep down she sensed the humour of the situation when she faintly smiled and said; “I guess you have a lot of thoughts about me…..”
“No. I am not judging. That is one of my talents. But you make me smile in a way I realy like.” Although with a little doubt, her eyes lit up.
I told her; “One may ask many questions,  unless you realy want to know the answer. In that case one question is enough. And all else you have to do is listen. 

For the first time she seemed to realy observe her surroundings. She glanced at me. After a long thoughtfull silence she whispered; “What do you think, as a visual spatial thinker, you can do for my doughter?” And then she holded her tongue with the clear gesture of turning a key in front of her tightly secure lips. For a brief moment laughing lines appeared around her eyes.