(scroll down for english) Door de ogen van een kind ziet de wereld er anders uit.
Kinderen kijken anders. Oordelen anders. Of vaker helemaal niet. Zie ook het inspirerende filmpje onderaan deze blog.
Kijken beelddenkers ook anders naar de wereld? Ben jij (nog) in staat de wereld te bekijken door de ogen van je kind?
Ik zie mij door de ogen van een kind.
Er komt vandaag een meneer voor mij.
Hij gaat iets met mijn hoofd doen, zei ie. Opruimen. Iets met de helft van mijn hersens, geloof ik. Bruggen slaan, daar had hij het over. Hoop dat het geen zeer doet. Ik moet u zeggen van mama en er was nog iets maar dat ben ik vergeten. Ik blijf thuis van school. Dat is dan wel weer fijn. Het is erg druk in mijn hoofd nu. Als tie dat maar niet merkt.
Mijn boomhut. Dat is een goeie plek om op de uitkijk te zitten. Vind ik m niet aardig dan blijf ik gewoon hier. De eekhoorn heeft van de noten gegeten. Als ik nu heel stil zit komt ie misschien wel weer terug.
Ik graaf een kuil.
Ik ren met zand aan mijn schoenen naar boven om dat ene boek te pakken.
Ik speel met mijn trein.
Ineens hoor ik stemmen beneden. Shit, hij is er al!
Mijn buik doet raar en mijn hoofd doet zeer. Ik loop heel langzaam de trap af. Net als toen met die spreekbeurt. Van de bovenste duikplank. Zal ik me verstoppen? Hij heeft me al gezien. Stekeltjes, een snor en blauwe sokken. Brr, hij kijkt dwars door me heen. Jij kunt zeker mooi voorlezen, is het eerste wat ik zeg. Slaat natuurlijk weer nergens op. Hij zegt iets over talenten wat ik niet snap. Gelukkig praat mama al tegen hem.
Hij lacht veel. Hij praat met zijn handen. Hij lijkt mij wel….en misschien vind ik dat wel fijn.
Ineens zit ik aan tafel met hem. Maar ik hoef geen u te zeggen en ik hoef ook niet stil te zitten. Jeetje, dat is raar. Het is fijn om naar zijn stem te luisteren. Net of er niets anders meer is. In mijn hoofd is het even stil. Gelukkig maar. Hij doet iets voor. Kikker, buik, adem. En dan doen we het samen. ‘Hé’, zeg ik, ‘mijn buikpijn is weg!’ O, hij heeft soms ook last van een vol hoofd. Hij lijkt steeds meer op mij. 
Ik zweef. Moeiteloos roetsj ik van de glijbaan. De andere kant van de verrekijker. Ik teken, schrijf, kleur, sta, hang, loop, stuiter. We springen samen tot wel 100. We vliegen van A naar Z en terug als een draak. We doen rare oefeningen en ik heb pijn in mijn buik, maar nu van het lachen.
En dan is ie ook weer weg. Dat was kort.
Er zoemt iets zacht in mijn hoofd. Er staan nu kamers in. Mijn kamers. Ik loop door de gang. Ik kijk naar de glanzend blauwe letters van het alfabet tegen de gele muur. Mijn letterkamer. Doe 1 voor 1 de deuren dicht. Lekker rustig op de stille witte gang. Mijn gang. Ik ga op de grond zitten. Mijn hoofd tegen de koele tegels.
Voor het eerst is het zo stil hier in mijn hoofd. En ik ben daar de baas over.
Het wordt vanzelf weer druk en vol in mijn hoofd. Maar als ik naar mijn gang ga maak ik het weer rustig. Er zoemt nog steeds iets zacht in mijn hoofd, net of ik muziek hoor;
Ik kan iets heel erg goed; Ik heb een talent.
*****
The world looking through the eyes of a childs looks different.
Children look in a different way. They judge different. Or not at all. See also the inspiring video above.
Do visual learners look different to their world? Are you capable (still) to look at the world through the eyes of your child?
I look at me through the eyes of a child.
Today someone comes to see me.
He is going to do something with my head, he said. Decluttering. Something with half of my brains, I think. k. Building bridges, he said. I hope is not going to hurt. I have to be polite to said mother. And something else but I forgot. I stay home from school. That’s nice. It is pretty busy inside my head. Hope he doesn’t notice.
My treehouse.That’s a good lookout. If I think I don’t like him I will stay here. The squirrel has eaten from the nuts. Maybe if I keep quiet he will come back.
I dig a hole.
I run with sand at my shoes upstairs to find that specific book.
I play with my train.
There are voices downstairs. Shit, he has arrived already!
My belly acts strange and my head hurts. I walk down the stairs. Step by step, very slowly. My first public speech. Going from the highest diving board. Can I hide somewhere? Too late, he saw me. Short hair, moustache and blue socks. Seems he’s looking right througt me. I think you can read pretty good to me, is the first thing I say to him. What was I thinking? He says something about talents but I don’t understand him. Luckily mother is talking to him now.
He is smiling a lot. He taks with gestures. He looks like me…..and maybe I like that.
Suddenly I am a the table with him. But I don’t have to be polite at all and I don’t have to sit and be quiet. Gee, that’s weird. It is kind of nice to listen to his voice. Like there is nothing else. Fortunately it is quiet inside my head for a change. He shows me something. Frog, belly, breathe. And then we do it together. ‘Eh’, I say, ‘my belly doesn’t hurt anymore! And guess what, his head is busy to every now and then. He is starting to look more and more like me.
I am floating. Effortless I slide down the slide. The other side of a binoculars. I am drawing, writing, painting, hang around, walk, run and bounce. We jump together at the 100-field. We fly like dragons from A to Z and back. We do strange exercises and I have pain in my belly, but only from laughing this time.
And then he is gone. It felt like a minute.
Something is humming nicely in my head. In there ar chambers. My chambers. I am walking through the hallway. I am looking at the shining blue letters of the alfabet against the yellow wall. My chamber of letters. I close the doors one by one. Nice and quiet in the silent white hallway. My hallway. I am going to sit down on the floor. My head against the cooling tiles.
For the first time it is very quiet in my head. And I control it.
It will get busier ofcourse inside my head again. But I can control it now, make it quiet. Something is still humming gently in my head, like hearing music;
I am very good at something; I have got a talent.
wellicht zit ik er helemaal naast maar zijn we in principe niet allemaal beelddenkers, alleen wordt die gave ondergesneeuwd door alle prikkels van alles wat met moeten en soms willen doen in het leven van alledag. Zodra ik me bewust werd van beelden recent of van eerder dwaal ik hier op een rustig moment naar af, of in momenten van stress probeer ik me ermee te ontspannen, terug gaan naar dat moment van toen of kort geleden, ik kan zo beelden voor me halen van de hemel van mijn kinderwagen, of dat geweldige moment vanmorgen. Sterker nog het was voor mij een aansporing om te gaan reizen, want van elke reis, kort of lang geleden, ver of dichtbij haal ik op het door mij gewenste moment te voorschijn, een prima middel als je de slaap niet vat, zit te wachten op alles bepalende uitslag van een medisch onderzoek, echt een zegen of sla ik de plank nu mis en is jou beelddenken heel wat anders……., ik heb het hier dus niet over een herinnering maar over het oproepen van beelden en daar verder in dwalen
Peter, we worden allemaal geboren als beelddenkers, dus visueel ingesteld. Op de lagere school stappen de meesten moeiteloos over naar het auditieve en laten we het creatieve, visuele deel links liggen. Als ik jou zo lees heb jij een talent om dingen te visualiseren, voor je geest te halen. En zelfs dat is voor veel volwassenen moeilijk. Het oproepen en het dwalen in de beelden is wel een beschrijving zeker een deel van wat ik beelddenken noem. Geniet van dat talent!
Maarten, dank voor je heldere antwoord, pas onlangs heb ik me wat verdiept in het beeldenken en wat dit inhoudt, begrijp dat “mijn” dwalen slechts een dementie is van het beelddenken, en vindt het bijzonder dat je door deze vorm dingen kan leren en afleren, wens je veel succes met deze mooie maar zeker aparte keuze van beroep, wat moet het heerlijk zijn om op deze manier kinderen te kunnen helpen.