(Scroll down for english) Jonge kinderen zullen andere kinderen vooral zien als speelkameraadjes. Rond het achtste jaar worden echt vriendjes gekozen. Omdat ze dan in de gaten krijgen dat er in ieders hoofd wat anders omgaat. En hoewel ze het niet bewust in woorden uit kunnen drukken kiezen over het algemeen visueel ingestelde kinderen andere beelddenkers als vriendjes. 

We deden het allebei matig tot slecht op school. Daarbuiten waren we koning. Zodra we de school uit renden wisten we al precies welk avontuur we zouden gaan beleven. We waren allebei op het zelfde moment blij, boos of verdrietig. Ontroostbaar waren we omdat jij ging verhuizen. Jaren later, toen we verondersteld werden, volwassen te zijn, spraken we elkaar op een reünie. En was er weer dezelfde wonderlijke verbinding met de prettige wetenschap dat we nu allebei weet hadden van ons beeld denkende talent. We hebben verder niemand gesproken die avond. 

Het sluiten van vriendschappen hoort bij de sociale vaardigheden. Je kunt als ouders vriendschap stimuleren of afremmen maar over het algemeen heb je er niet heel veel invloed op, anders dan de waarde van vriendschap benoemen en natuurlijk laten zien. Als je als ouder begint te vermoeden dat je kind een beelddenker is dan ontdek je vaak ook dat zijn vriendjes ‘hetzelfde’ zijn, in al hun uniekheid. Ze herkennen elkaar woordeloos. Voelen haarfijn aan, zonder het nog te kunnen benoemen, dat het er in de hoofden van hun vriendje(s) hetzelfde aan toe gaat. 

Je hebt dezelfde manier van spelen. Je ziet het onmiddellijk voor je als de ander met een half woord de aanzet tot een nieuw avontuur geeft. De handdoek op het gras is het vliegtuig. Je weet allebei waar de ingang van hut is, je ziet het in je hoofd en dat is jouw werkelijkheid. Dat levert voor de beelddenker soms onbegrijpelijke moeilijkheden op als je bijvoorbeeld in een groep speelt en niet begrijpt dat andere kinderen niet zien wat jij ziet. De hut ‘is’ er gewoon, waarom zou je hem dan nog willen bouwen? 

In de vriendschap met andere beelddenkers kun je elkaar makkelijker spiegelen, steunen en op woordeloos vanzelfsprekend begrip rekenen. Dat je bijvoorbeeld even je rust neemt onafhankelijk van elkaar. Je zou geneigd zijn dan te vragen; Hebben jullie ruzie? En vaak is dan het antwoord; Nee hoor, ik wil gewoon even alleen, we gaan zo weer verder. Op feestjes kun je ons ook ineens ‘kwijt’ zijn. En vind je ons terug in een rustige kamer elders in het huis, filmpje kijken, muziek luisteren of zomaar even liggen dromen op bed. We mengen ons daarna moeiteloos weer in het gezelschap, vol nieuwe energie. 

Het kan soms heftiger botsen in de vriendschap tussen beelddenkers dan bij andere kinderen. Het contact, het spel, alles beleef je intenser. Dan kan het ineens, voor jou als ouder volkomen onverwacht, exploderen. Dat kan kort en hevig zijn, het kan ook zijn dat we even afstand nodig hebben maar een paar dagen later weer de beste vrienden zijn. 

In de vriendschappen tussen beelddenkers is er sprake van onvoorwaardelijke trouw en  je wilt ook dat het levenslang is. De heerlijke veiligheid van het elkaar zonder woorden aan kunnen voelen, de vertrouwdheid, het bekende en de behoefte dat belangrijke dingen blijven zoals ze zijn. Het intense contact met een andere beelddenker beschermt je allebei tegen stress en dat weet je intuïtief. Het geeft zelfvertrouwen.

Voor de hoogsensitieve beelddenker is een hechte vriendschap ook de beste manier om nieuwe dingen te oefenen en te ervaren. Als alles maar binnenkomt kan dat overweldigen en leiden tot overprikkeling. In de vertrouwde vriendschap kun je dan oefenen met wat van de ander is en wat van jou. En dat weer toepassen op andere situaties. Waarmee het talent je te verbinden nog beter tot zijn recht komt zonder dat het ten koste van jou gaat.

Je beste vriend is meestal ook de eerste waar je aan vertelt dat je beelddenker bent en tot je verrassing zal de ander dat begrijpen en nog eens bevestigen hoezeer je hetzelfde in elkaar steekt. Van onschatbare waarde. 

*****      

Younger children will see other children mainly as playmates. Mostly around eight they will choose their friends. At that age they discover that inside other childrens heads different things are happening. And although they are not able to tell how and why they will choose other visual spatial kids as their best friends. 

We both we bad in learning. Outside school we were king of play. As soon as we ran out of that horrible building we new exactly what adventure we would invent. We were both happy, sad or angry at the same time. We were brokenhearted when you moved to another town. Years later, when we were supposed to have grown up, we met again at a reunion. And again there was that same connection, only now we knew what talents we had. We did not meet anyone else that night.  

Making friends is an important social skill. You can stimulate or discourage it but as a parent its pretty difficult to realy influence our choices, other then emphasize the importance of good friendship and show it by example. When you discover the visual talent of your child your might also discover their friends are alike. They recognize eachother without words. They sense, more than they know that inside eachothers head the same things might be happening.

You play in the same way. You immediately can imagine what one word of your friend means when he starts a new adventure. The bath towel is your plane. You know exactly where the entrance of your shack is suppose to be, cause you bothe see it inside your heads. And that is your reality. It can easily bring problems when playing in a group and not everyone is seeing what you doe. The shack is there, why should you want to built it for? 

Friendship with other visual spatial thinkers makes it easier to mirror eachother, support and understand eachother. The fact that you take a time out, needing a moment of rest. You might ask your child; Do you have a fight? And often the response will be; No, not at all. Just want to be alone for a while. We go on later.  At parties you might loose us. You will find us in another room chilling. After that we mingle againg, full of new energy. 

At times it can collide heavy, more than with other children. The contact, the connection, the playing, everything is experience more intense. Things can explose, totally unexpected for you as a parent. It can be short, it might take longer but you will connect again.  

There is also a unconditional loyalty and you want it to last forever. It is familiar, safe, you don’t need words. You want things to stay the same.  The way we connect is protecting us from stress and you know that intuitive and it strengthens your self confidence. 

For the highly sensitive visual spatial thinker, their friendship is the best place to practice new skills. Like setting boundaries.  When you take in every emotion around you it can be overwhelming. In the safe friendship you can learn to know what is yours and what is not. Your talent to connect with others will grow without you suffering from it.  

Your best friend might also be the first one you tell about once you know you are a visual spatial thinker. You will discover your friend will understand that on a deep level and reassure you how you are alike. And that is priceless.