(Scroll down for english) Hij had met succes de techniek van het visueel opslaan zich eigen gemaakt. Hij bleek een talentvolle hoogbegaafde beelddenker en ging met sprongen vooruit op school. Als laatste had ik hem handvatten gegeven om om te gaan met zijn wel erg intense hoogsensitiviteit. Echter, de kwaliteit van zijn slaap was onveranderd slecht. Of ik daar nog iets mee kon?
(2012) We liepen ook dit traject samen. Probeerden voeding, rituelen, geuren, ademhaling en technieken om te ontspannen. We lieten menig monster achter ons maar er veranderde niets. De ouders wilden het opgeven. Ik wilde nog verder. Omdat ik wist dat we er bijna waren.
De juiste omstandigheden
Op een zomeravond waarop alles leek samen te vallen stelde ik hem voor om samen een sessie in de tuin te doen. De ouders zouden zich terugtrekken binnenshuis. Wel op gehoorsafstand. Geluidloos rommelen zoals alleen ouders dat kunnen en elke ademhaling van je kind horen ook al lijkt het of je samen heel druk bezig bent. En wij in de ruime tuin met uitzicht op eindeloze weilanden. Hier en daar loeide een koe, zong een vogel, ruiste een blad. Verder niets dat ons kon afleiden. De paarden hingen met hun hoofd over het hek in onze richting.
Hij zag er uitgeput uit, met wallen onder zijn ogen maar met een soort rust over zich die ik nog niet eerder had gezien. Hij keek me aan, zijn hoofd schuin.
We bevestigden onze verbinding door op onze eigen manier te flitsen tussen de afstand van de zon tot de aarde en wie nu om wie draait tot de vele lijnen van het perspectief in de weilanden voor ons tot aan de nieuwe techniek van bloedmonsters uit heel oude fossielen.
Het ging allemaal goed. Een voor een nam ik het met hem door. Zijn cijfers waren omhoog geschoten en ze gingen het nieuwe schooljaar versnellen. Het dagelijks leven leek makkelijker nu hij wist hoe hij in elkaar stak. Maar hij sliep nog steeds slecht.
Zijn verhaal
“Als papa en mama het niet merken”, begin hij zachtjes zijn verhaal, ineengedoken, “dan haal ik Poes wel eens op van beneden. Dat haalt de kou weg. Ze blaast een poosje en dan vallen we allebei in slaap. Maar alleen als het heel erg is hoor.” Ik probeerde te blijven luisteren en toch schoot ik naar voren op mijn stoel.
“Als wat, heel erg is?”
Hij keek me verrast aan. “Dat is voor het eerst”, stelde hij vast. Dat ik hem niet met een half woord begreep, ja, daar had hij gelijk in. Zo eerlijk mogelijk antwoordde ik; “Misschien ben ik wel bang voor wat ik denk te begrijpen”. “Dan zijn we tenminste samen bang”, zei hij met een intense blik.
En voor het eerst vertelde hij zijn verhaal wat hier niet herhaald hoeft te worden. Over dat er meer was tussen hemel en aarde dan wij hadden bedacht en dat hij daar blijkbaar een talent voor had wat hem vooralsnog vooral koude, angstige en slapeloze nachten bezorgde. Maar soms ook bijzondere ontmoetingen. Op het laatst zei hij alleen nog maar; “…en als ik het nu maar zou kunnen begrijpen…”
Luisteren
De ouders zag ik vanuit mijn ooghoeken als versteend zitten luisteren. Dit gaat boven mijn pet, dacht ik. Even maar. Ik voelde fysieke pijn vlak boven mijn linkersleutelbeen. De plek waar mijn vader altijd een paar keer flink kneep als hij zag dat ik het ergens moeilijk mee had maar geen woorden kon vinden; “Jij redt het wel”, zei hij dan.
“Ik ben blij dat je dit met me gedeeld heb”, zei ik na een tijdje, “Ik ga hulp voor je regelen. Vanavond nog. Maar we gaan het eerst aan je ouders vertellen.” Hij kneep zijn ogen samen en knikte langzaam. “Ik stel voor dat we met zijn vieren de paarden binnen gaan halen, dat praat makkelijker voor jou.” Hij leek opgelucht.
Zijn ouders gingen enthousiast in op het voorstel, goud voor hun manier van reageren. Tijdens de wandeling in de bijna ondergaande zon luisterden ze alleen maar naar zijn verhaal, legden af en toe een hand op zijn hoofd of knuffelden hem, zonder oordeel.
Ieder zijn vak
Terwijl zij de paarden op stal zetten, trok ik mij even terug en belde rond in mijn netwerk. Later vonden we elkaar weer op hun terras en dronken samen in alle rust een glas. Hij lag nu ontspannen met zijn hoofd op de schoot van zijn moeder, uitgeput maar vol vertrouwen. Toen de hulptroepen arriveerden vertrok ik, mijn taak zat er op hier.
(2015) Hij heeft inmiddels examen gedaan en doet het goed. Zijn gaven en talenten, voor zover mogelijk bij een puber, zijn in evenwicht. Er is iemand die hem begeleidt wanneer nodig. De kat ligt standaard op zijn voeteneind.
Wat ik doe, doe ik zonder toeters en bellen, zonder hypes en trends na te jagen. Luisteren naar mijn cliëntjes. Net zolang luisteren tot het onzegbare gehoord is.
Als er weer eens zo’n zeldzaam warme zomeravond is fiets ik er heen. We drinken een glas, praten bij en halen samen de paarden uit de wei, op een bijzondere manier verbonden.
*****
With success he had mastered the technique of learning as a visual spatial learner. He was a talented highly gifted child and improved highly in school. Finally I had given him some tools to handle his highly sensitivity. Only, he still had nights without sleep. Could I help him with that?
(2012)We took this path together too. We tried a special diet, rituals, scents, breathing, mindfullness. We left some monsters behind us along the way but it didi not change his sleep. The parents thought of giving up. I knew I was almost there.
At a summer evening, on which every thing seemed right I suggested to talk in the garden. The parents would stay indoors, within the hearing. Cluttering without noise ,the special talent for parents while being aware of every breath of your child. We sat in the garden, viewing endless meadows. A cow blasted, a bird sang, the wind rustled. Nothing to distract us.
He looked exhausted, with burning eyes. At the same time with a peace that was new to him. He looked at me, his head to one side.
We renewed our connection by talking fast about different subjects. From the distance of the sun to the earth and who was turning around who to the many lines you could see in front of us if you had to draw it and the new techniques of look at bloodsamples from very old fossiles.
It was allright. We confirmed every single bit. His scores at school were improving fast. He woulde enter an special program next year for the highly gifted at his school. His daily life seemed smoother now he knew who he was. But the quality of his sleep was still bad.
“When dad and mom don’t notice”, he almost whispered, crouched, “I get kitty cat upstairs. She takes away the cold. For a while she growls and then we fall asleep together. But only when it is realy bad.” I tried hard to keep listening but couldn’t help to suddenly sit right up in my chair.
“When what, is very bad?”
He looked surprised. “That must be for the first time,”he determined.
He was right. Not understanding him with only half a word. As honest as I could be I told him; “Maybe I am afraid for what I think I understand.” “Well, at least we are scared together”, he said with an intense look.
For the first time in his life he told his story. No need to tell it here. It went on about experiencing unimaginable things. About having a gift causing him cold, sleepless, scary nights and sometime beautiful encounters. In the end he only repeated; “….if only I would understand it…..”
From the corners of my eyes I saw his parents sitting motionless. This is way too much for me, I thought for a moment. I felt a little physical pain above my left colar-bone. My dad used to pinch me there when he could not find words to help me; “You will be al right”, he said.
“I am glad you share your secret with me”, I said after a while. “I will get you some help, tonight, but first we have to tell it to your parents.” He nodded slowly and squeezed his eyes. or je regelen. “Let’s go for a walk, the four of us and bring your horses inside. They will make you find the right words.” He reacted relieved.
His parents agreed immediately to the proposal. During the walk in the almost setting sun they just listened to his story, layed a hand on his head and cuddled him, without any judgement.
Whilte they were busy getting the horses inside I took the time to make some phonecalls. We met againg on their terrace and drank a glass, peacefull, silently. He had his head resting in his mothers lap, relaxed, full of confident. As soon as the ‘auxilliary troops’ arrived I left. My duty was done here.
(2015) Nowadays he is at high school doing very good. His gifts and talents, as far as possible for a adolescent, balanced. What I do, I do it without much ado. Listening to my clients. Listening as long as needed. Untill the unnamable is heard. Every now and then, on a warm summer evening I pedal over there. We drink a glass, we tell our stories and bring the horses inside, connected in a special way.
