In de zomerperiode blader ik door 10 jaar blogarchief. Op reis langs digitale bestanden en schriften vol krabbels, tekeningen, mindmaps. Korte doorkijkjes en lange vergezichten. Hier en daar van een nieuwe lay-out voorzien. En ondertussen brainstorm ik over een nieuw seizoen blogs door vooral te luisteren naar wat jou bezighoudt.  

(2013)”Ik heb BHD”, laat ik wel eens vallen in een gesprek, liefst met onbekenden, “of eigenlijk ben ik een BHD-er”. Dat worden altijd van die mooie gesprekken over Beelddenken, Hooggevoeligheid , Hoogbegaafdheid en Doordraven. 

BHD

Veel Beelddenkers om mij heen zijn Hooggevoelig en Hoogbegaafd en kunnen behoorlijk Doordraven. Maar dat hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn. Bovendien zijn we in de minderheid. 15 tot 20 % van de wereldbevolking is hsp, (Elaine N. Aron) en 5 % van de mensen denkt in beelden (Rise and Decline of verbal and visual-spatial memory 2010) dus tijd voor het maken van verbindingen. 

Beelddenken

Ik denk in beelden. Dat betekent, onder andere, dat ik altijd het totaalplaatje zie, het meestal drie-dimensionale eindbeeld. En dat ik daar zo snel mogelijk wil zijn. Daardoor sla ik met gemak stapjes over. Ik weet immers hoe het er uit ziet daar aan het einde. De talige mens (als tegenhanger van de in beelden denkende mens) heeft het nodig om te beginnen bij stap 1 en vervolgens logisch verder te werken naar het einddoel of dat nu wel of niet duidelijk is. Maar zonder zo’n totaalplaatje kan ik niet eens beginnen. En ik vergeet nog wel eens rustig te wachten tot anderen ook het totaalplaatje zien. Dan word ik ‘hardloper’ , ‘doordraver’,  genoemd met de gebruikelijke ‘doodloper’ er aan vastgeplakt.

Hooggevoelig

Als hsp-er kon ik bovendien uitputtend precies doen waarvan ik wist dat de ander dat wilde. Het gevoel van de ander en de energie van de ander kwamen ongefilterd binnen en daar acteerde ik dan op. Ik voelde wat de ander (nog) niet voelde.

Doordraven

Dan kun je aardig doordraven. Dan weet je nauwelijks meer wat nog van jou is en wat niet. Door op het juiste moment de juiste mensen tegen te komen heb ik geleerd die hooggevoeligheid te begrenzen. Als een in beelden denkende hsp-er heb ik veel baat gehad bij NLP technieken, mij aangereikt zijn door een kundige psycholoog en psychiater, toen, in die context. 

Talenten

Het bewust gefilterd laten binnenkomen waar en wanneer en wat je wilt dat er binnenkomt maakt van die hooggevoeligheid een ongekend talent. Ik maak er dagelijks gebruik van. Het einddoel al in 3D bewegende beelden voor je zien in combinatie met gestructureerd geduld (een eigen term) maakt dat je mensen meekrijgt, meesleept zonder door te draven.

En nog steeds, als ik de ‘schermen’ om wat voor reden dan ook omhoog heb (zodat ALLES binnenkomt) en een nieuw doel opdoemt aan de horizon dan ben ik al vertrokken en draaf ik door tot ik erbij neerval. Da’s heerlijk en tegelijk dodelijk vermoeiend voor mijzelf en mijn omgeving. Komen overigens wel mooie dingen tot stand door dit driespan. Ik kan niet zonder als ik als dirigent voor mijn koor sta en het eindresultaat al kan horen en zien voordat we ook maar een noot gerepeteerd hebben. Als ik maar bewust op de bok sta en de touwtjes van dit trio afwisselend strak in de hand houd en kan laten vieren.

Gronden en Grenzen

Dus ja, voor beelddenkers die hooggevoelig zijn loert altijd weer het gevaar van doordraven. Het is bijna een optelsom. Ook in de zin van over de eigen grenzen heen gaan tot volledige uitputting overblijft. Dat merk ik in mijn praktijk en is dan ook altijd het eerste praktische handvat voor we ook maar ergens aan kunnen werken: Gronden en Grenzen. 

En o wee, als er nog zo’n beelddenkende, hooggevoelige doordraver mijn pad kruist. Want drie keer drie is dan echt meer dan 9….