In de zomerperiode blader ik door 10 jaar blogarchief. Op reis langs digitale bestanden en schriften vol krabbels, tekeningen, mindmaps. Korte doorkijkjes en lange vergezichten. Hier en daar van een nieuwe layout voorzien. En ondertussen brainstorm ik over een nieuw seizoen blogs door vooral te luisteren naar wat jou bezighoudt.
Schoolplaten
(2013) In mijn dagdagelijkse schrijverij kom ik in kamers in mijn hoofd waar ik al jaren niet meer geweest ben, stoffig, donker. De bezem er door, ramen open. Wat ik al niet ontdek daar. Pareltjes van herinneringen zijn het. Voor mij dan. Hier is er eentje;
Zoals ik onderwijs kreeg, dat gun ik niemand. Het was echter zoals het was en als ik naar mijn leven nu kijk is er geen enkel verwijt naar het schoolsysteem van toen. Ik ben erdoor geworden wie ik nu ben. En dat is prima! In het lokaal besloegen de schoolplaten van Isings en Jetses en WG van der Hulst de hele tussendeur. Ze vertelden het verhaal van het boek dat je met de klas aan het lezen was.
Althans, dat was de bedoeling. Samen met de hele klas hardop lezen was onbegonnen werk voor mij. Ik scande de pagina’s vooral op woorden waar ik beeld bij had. Het verhaal had ik al vier keer gelezen voor de juf nog maar bij pagina 2 was. Als luie, brutale, domme, overactieve (ADHD bestond nog niet) slecht presterende dromerige raddraaier zat ik pal voor de vertelplaat. Voor in de klas. Vlakbij de deur naar de gang. Handig als ik weer eens de klas uit werd gezet. Wat me overigens prima beviel. Ik huppelde dan een tijdje over de gang (Brammetje Baas bestond nog niet), rende als een dolle over het schoolplein en was weer geheel tot rust gekomen als de bovenmeester met zijn stinkende sigaar en altijd bozige ogen ontdekte dat ik weer eens de klas was uitgezet.
Vertellen
In de plaat zaten zoveel verhalen dat het schooljaar te kort was voor mijn fantasie. Als we een paar bladzijden gelezen hadden kreeg er iemand een beurt. Met behulp van de vertelplaat mocht je dan in je eigen woorden vertellen wat je net gelezen had. 
Al snel vroegen ze mij dat niet meer. Ik vertelde de meest prachtige verhalen terwijl de klas doodstil luisterde. Maar het ging niet over wat we net gelezen hadden, het was het verhaal dat ik op dat moment in de vertelplaat zag. Hup, weer een onvoldoende.
En toch: Ik heb 6 jaar lang heel veel schoolplaten gezien en er heel veel verhalen bij bedacht. Dat kostte me steeds minder moeite. Soms in de klas, maar vaker daarbuiten waren dat de verhalen waar men ongevraagd naar luisterde. Ze dienden als basis voor het spel dat ik moest verzinnen voor de groep. Ik leerde, achteraf gezien, steeds beter beelden te vertalen naar de juiste woorden, één van de grootste problemen van beelddenkers.
In feite heb ik leren bloggen op de lagere school.
En vertellen, beeldluisteren, mijn belangrijkste vaardigheid, vandaag de dag. Ik heb een beeld van een gebeurtenis waarover ik bijvoorbeeld wil bloggen of schrijven en aan de hand van het plaatje maak ik met een mindmap het verhaal dat ik wil vertellen. Het plaatje van de werkelijkheid in mijn blogkamer ziet er ook eerlijk gezegd nog steeds uit als een oude 
schoolplaat, met hout en een touwtje, voordat het een geschreven blog wordt. Ik sta er voor en bedenk aan de hand van de beelden, de kleuren, de geluiden en de geuren, de werkelijkheid opnieuw zoals ik die wil laten zien.
Want wat is bloggen anders dan het vertellen van een verhaal? Dus, dank, leerkrachten van toen. Dank dat jullie geen moeite meer deden mij te onderwijzen op jullie manier zodat ik ongehinderd kon leren op mijn manier.
*****
