M’n lief zit geïnteresseerd naar het 8 uur journaal te kijken. Zoals iedere avond, overslaan kan haast niet. Ik probeer t te volgen. Dwaal altijd weg. Of k pak een boek. Noukie is al ‘weg’ als ze haar vader’s houding ziet, zijn “journaal-houding” noemt ze het. Zo saai, dat grote mensen journaal, k snap er niks van mam, waar hebben ze t over.

De beelden die voorbij komen slaat ze bewust over.

Tuurlijk, ook wij willen bijhouden hoe de wereld op dat moment ‘draait’, alleen is dit niet onze manier! Zodra het weerbericht voorbij komt zijn we terug. Regen morgen? Wind of toch nog een nazomertje? Mn lief wind zich op over de huidige situatie. Vluchtelingen, dreiging van terrorisme, hoe loopt dit af en wat is het gevaar voor ons, voor ons land! We praten er een tijdje over. Naast me zit Noukie doodstil ons gesprek te volgen. Nog voor ik haar gezicht zie, voel ik haar spanning, de verkeerde energie die van haar af komt stomen! Met mijn hand in de lucht stop k het gesprek. M’n lief snapt het, hij heeft haar uitdrukking gezien.

Ik draai me naar haar toe en kijk haar aan. Zonder woorden. Ze kijkt terug met grote ogen die wat waterig aandoen. Ze kijkt weer weg, achter me, naast me en weer recht in de ogen. Ik knik, snap welke beelden er nu door haar hoofd razen! Noukie breekt, maar blijft stijf rechtop, ze snikt het uit. Haar lichaam is een teken voor mij om (nog) niet te troosten, niet aanraken, blijf uit mijn ‘cirkel’. In paniek komen de woorden, ze spuugt ze uit is bijna achter haar adem. En wat als die terroristen hier komen, of al zijn? En die vluchtelingen die binnen komen moeten wij daar niet voor zorgen? Of zijn het er teveel? Ze kwamen over t water mam, in een gammel bootje, afschuwelijk. En al die kinderen…..

Ook Noukie heeft de foto’s gezien van het dode jongetje op t strand. Soms zou k willen dat niet alles via de media te zien is. Toch kan k Noukie hier niet tegen beschermen, k kan het niet van haar weg houden. Al die tijd houd Noukie zich stram met rechte rug, samen geknepen handen en verdrietige ogen. Ineens wordt ze boos, en dan die enge mannen en hun geweren, waarom doen ze toch zulke afgrijselijke dingen. “Mam”, ineens zit ze dicht naast me, “ik wil nooit meer het journaal horen”. Ik sla een arm om haar heen, ze nestelt zich flexibel in t holletje van mn arm. “Ja”, zegt ze, “ik weet al wat je wil zeggen, dat dat niet kan overal hoor en lees je het nieuws, op school en thuis, onderweg.”

“Precies”, zeg ik, “ik kan het niet tegen houden je moet dit soort nare dingen ook horen. Misschien kan je proberen om je er een beetje vanaf te sluiten zodat t niet zo hard binnenkomt. Die beelden die het onmiddellijk oproept zijn angstig. K weet wat het met je doet.” Noukie onderbreekt me, haastig; “Heb jij dat ook mam? Die rot beelden soms. Ik kan proberen het om te buigen zoals k wel eens doe als k voel dat het met iemand niet zo lekker gaat dat doe jij ook altijd. Dan sluit jij je af he mam. Niet bij mensen waar je om geeft maar bij andere personen. Toch?”

Ineens lachend ratelt ze; “Dat doe k wel eens als k de uitleg van de juf niet snap. Dan zie ik een soep met letters voor me. Zo vaag. Mijn hoofd gaat dan de goede letters eruit halen en de rest laat k liggen. Wel iets anders maar t werkt wel.” Ik krijg een kus op mn wang en weg is ze. Naar haar hond, bij Moby op t grote kussen ligt ze veilig, lekker!

Verbluft kijken mn lief en ik elkaar aan. Wat gebeurde hier zojuist? Komt ze nu zelf met een soort van oplossing? Nuchter; ik moet het horen en bijhouden  maar k kweek eigenhandig een manier van zelfbescherming!

Trots ben ik op mijn beelddenkende jongste dochter! Ze kijkt me nog even aan, knipoogt en steekt haar duim omhoog! Van mijn kant komt een kushandje en een grote grijns. Ze komt er wel in deze vaak harde wereld. Laat haar ook nog een beetje kind blijven, met beelden en haar gave!!

Hanneke Huiberts-Smit