Je legt iets uit. Met heel veel woorden, thuis of op school. En je denkt dat je kind niet luistert. Zijn blik staat op oneindig en hij kijkt de andere kant op. Als je na een aantal vruchteloze pogingen eindelijk contact lijkt te hebben kijkt hij je geschrokken aan. Ongeduldig leg je het nog een keer uit, met nog meer haastige woorden. Maar als je dan klaar bent kijkt hij je aan met een lege blik. Waarom kan hij niet gewoon luisteren zoals de rest van het gezin of de klas? Waarom kan hij zich, schijnbaar, niet concentreren? Je gaat op zoek naar de oorzaak want, kom op, hij zal toch moeten veranderen, zich aan moeten passen, hij is er immers slim genoeg voor. Maar waarom zou het kind zich aanpassen? Wat als je eerst eens wat dingen bij jezelf zou veranderen?

Je rijgt woorden aaneen tot zinnen. Voor ons beelddenkers is dat 1 grote brei van klank en taal. Het vergt heel veel concentratie om jouw verbale stroom te vertalen naar voor ons begrijpelijke beelden. Daarom duurt het langer voor het, zichtbaar en merkbaar, tot ons doordringt en je een reactie krijgt. We hebben een langere response tijd nodig. 

Geef ons meer tijd. Simpel als wat. Laat ons na de uitleg maar even links liggen dan kunnen we jouw taal in beeld omzetten. Het kost ook tijd om de beelden weer om te zetten in een gewenste reactie, een antwoord, een daadwerkelijke actie. Verwacht je toch een onmiddellijke reactie dan haal je ons juist uit onze concentratie. 

Laat het idee los dat wij als standbeelden dienen te luisteren als je wat vertelt. Veel kinderen leren al vrij snel doodstil te zitten als je dat vraagt. Neem het voor wat het is dat wij je niet altijd vol aandacht aankijken en ook nog eens bewegen terwijl je praat. Het zegt misschien iets over je eigen concentratie als je daar last van hebt. Wij luisteren en concentreren ons door te bewegen. Onze ogen draaien nu eenmaal weg omdat we keihard aan het werk zijn met de beelden in ons hoofd. En we we nemen waar met al onze zintuigen maar het minst met ons gehoor.

Check aan het eind van je verhaal of we het begrepen hebben. En nogmaals, geef ons even de tijd om te reageren. Als je al snel de beurt aan een ander geeft, omdat het antwoord in jouw ogen te lang op zich laat wachten, kun je ons onbedoeld het gevoel geven erg dom te zijn. We voelen en spiegelen jouw geïrriteerde ongeduld en je oordeel direct, zolang we nog niet geleerd hebben ons daartegen te wapenen. 

Maak je verhaal visueel, beeldend, dramatisch, tastbaar, voelbaar. Luister eens kritisch naar je intonatie, de melodie in je stem of juist het monotone daarin. Pauzeer eens wat vaker in je verhaal. Dat geeft ons de tijd het meteen te verwerken. 

Het kan veel beelddenkers helpen ons geleidelijk aan te leren het gevraagde ‘antwoord’ of verhaal te tekenen en dat is zeker voer voor een ander blog.

Leer ons afkijken.

Misschien is dit wel de belangrijkste tip en zeker een tijdsbesparende. In plaats van je instructie te herhalen en te verlengen of te veranderen laat je ons zien wat we moeten doen. Heel simpel. We doen het vaak zelf al. Als we je verhaal absoluut niet gehoord en begrepen hebben dan ‘spieken’ we razendsnel even bij onze buurman en zien onmiddellijk wat de bedoeling is. Heb je de beelddenkers in je klas eenmaal in het oog, zet ze dan naast een snelle taaldenker die altijd meteen aan het werk slaat na de opdracht. Geef ze toestemming om rustig te mogen kijken wat de ander doet. Leer ons af te kijken, want als we het hebben gezien, begrijpen we het vaak en kunnen we meteen aan de slag. Leer ons samen te werken door de leerlingen er aan te laten wennen dat ze elkaar laten zien wat de bedoeling is. Later, als we groter zijn, helpt ons dit ook in onze latere studie en bij ons werk. Dan kijken we wat er van ons wordt gevraagd, zien onmiddellijk het totaalplaatje en brengen en passant verbeteringen aan.

Tot slot. Wanneer heb je voor het laatst bewust contact gemaakt met een leerling, met je kind, met een collega, je partner? Heb je daar wel eens over nagedacht? Je zou het kunnen proberen, niet een keertje, maar als gewoonte vanaf nu. Iets waar we sowieso meer van kunnen gebruiken in deze wereld. Hoe? Je richt je met heel je focus, heel je wezen op de ander. Adem in, adem uit, door je buik. Leg je hand op je hart en stel je voor dat je daarmee contact legt, dus letterlijk vanuit je hart. Zoek oogcontact, misschien zelfs fysiek contact en begin dan pas het gesprek. Wij zijn daar gevoelig voor.

En het zou zo maar kunnen dat dit voor-beeld na gedaan wordt.