(scroll down for english) Tot grote opluchting heeft je kind, met flink wat visuele middelen, het metrieke stelsel ontdekt, om maar eens iets te noemen. En begrepen. Het geeft even rust omdat er een nieuwe ordening heeft plaatsgevonden in zijn hoofd. Maar dan komen er nieuwe vragen. Hoeveel kilometer is het naar de maan? Hoeveel kilometer is dan een lichtjaar? En elk antwoord wat je geeft, of samen opzoekt, roept weer nieuwe vragen op. Het gaat maar door. Je wordt er stapelgek van. Voor deze honger naar (feiten) kennis zijn allerlei oplossingen bekend, soms binnen school, soms daarbuiten. Daar is voldoende informatie over beschikbaar voor ouders en leerkrachten. Maar wat nu als het antwoord voor je kind niet altijd het belangrijkste is?
Leven vanuit de vraag
Wij beelddenkers leven vooral vanuit de vraag. Hoogbegaafde feitenverzamelaars en bloed nieuwsgierige beelddenkers hebben soms baat bij het aanleggen van een schrift waarin alle vragen verzamelt worden om op een vast moment samen naar het antwoord te zoeken. Een feitelijk antwoord kan rust en tevredenheid opleveren. Maar wat als wij niet altijd vragen stellen om een antwoord te krijgen of om tot een conclusie te komen? Wat als we vaak vragen stellen omdat dat mogelijkheden schept, nieuwe wegen laat zien? Ons vragen stellen opent een nieuw perspectief, een nieuw besef. Immers, verandering begint altijd met een vraag. Wij kijken voortdurend vanaf de berg om ons heen, vanuit de helikopter naar beneden omdat we altijd het hele scala aan mogelijkheden willen zien, het totaalplaatje.
Veel mensen
leven vanuit het antwoord, dat is duidelijk, vertrouwd, maar levert tegelijkertijd beperkingen op, ook al ervaar je dat als normaal. Een antwoord is eigenlijk een doodlopende weg. Vaststaande antwoorden zijn de oogkleppen van de samenleving waarmee we zijn opgevoed en waardoor we vaak geen andere mogelijkheden meer kunnen zien.
Wat nu als de vraag eigenlijk onze manier is om contact te zoeken met jou? Om in gesprek te gaan vanuit nieuwsgierige honger, niet zozeer om het antwoord, maar om samen te kijken welke mogelijkheden de vraag oproept. Wat nu als de vraag; “Wat maakt mij mij en niet jou?”een uitnodiging is van je kind om op een dieper niveau te communiceren dan “Eet je bord leeg” en “Zit nu eens stil.” Zou dat mogen?
Omdenken
Het is de hogere kunst van het ‘omdenken’. Het geeft een andere dynamiek in het contact binnen het gezin (of als je durft, binnen de klas). Je haalt je eigen irritatie er af, dat voelen wij. Je gaat niet meer automatisch op zoek naar het snelste afdoende antwoord maar gaat samen in gesprek, ontdekt nog meer vragen, andere mogelijkheden of een dieperliggende vraag.
Er zijn favoriete onderwerpen voor de vragen van beelddenkers, zoals over dinosaurussen en hoe het toch kan dat ze uitgestorven zijn, ons zonnestelsel, over walvissen of de klimaatverandering, om er maar een paar te noemen. Het is aan jou om te ontdekken wanneer je kind echt onmiddellijk bepaalde feiten nodig heeft om verder te kunnen denken of wanneer het een uitnodiging is om in gesprek te gaan.
De wandeling
“Als ik niet kijk, bestaat de boom dan wel?”
(En deze vraag bestaat in vele varianten) Ik stond stil. Voor hem het teken dat er actief geluisterd werd.
“Dat vraag ik me ook wel eens af”, was mijn reactie.
“Als ik kijk dan zie ik de boom, als ik niet kijk dan zie ik hem niet maar is hij er dan nog wel?” Zo legde hij zijn vraag verder uit.
“Interessant” knikte ik en dat vind ik ook oprecht zo, altijd weer. Benieuwd welke kant dit op zou gaan. De zijpaden van zowel gesprek als de wandeling zal ik weglaten, dat schept voor niet beelddenkers alleen maar verwarring. Maar op zeker ogenblik zei hij; “Ik denk ook wel eens, als ik niet aan school denk dan bestaat het ook niet, maar ja, de volgende dag staat de school er nog steeds, zo jammer!” Hij leek te spelen met de vraag, de noodzaak van een eensluidend duidelijk antwoord leek niet aanwezig.
“Als je zou weten of de boom wel of niet bestaat of je hem nu ziet of niet, wat zou dat voor jou betekenen?”
Hij stond stil, er moest actief geluisterd worden en hij dacht diep na over mijn vraag.
“Gewoon, dan zou ik dat weten”, zei hij toen langzaam, “ja, dan is het klaar en dat is
dan wel rustig of zo.”
We struinden verder, beklommen een boom, speelden aan het water, dwaalden af en kwamen toch weer terug bij het onderwerp.
“Heb je deze vraag vaker?”
Hij knikte alleen maar bevestigend. Ik wist te zwijgen. Een laagje dieper.
“Als ik niet aan de kamers in mijn hoofd denk, zijn ze er dan nog wel? Maar gelukkig, die zijn er altijd. Dat kan ook niet anders hè, die heb ik immers zelf gemaakt”
“En als ik bed lig, soms. Dan ren ik naar beneden om te kijken of Papa en Mama er nog wel zijn. Omdat ik ze niet zie of hoor dan, weet je. Kan ik weer rustig slapen.”
Hij keek naar mijn gezicht, ik glimlachte, hij glimlachte terug. De vraag, niet het antwoord. Ze stapten in de auto, ik klom op mijn fiets. Op het zandpad reed hun auto langzaam voorbij. De ramen stonden open; “Als je me zo niet meer ziet”, schreeuwde hij met een stralende glimlach, “dan ben ik er echt wel.”
Ik riep terug; “Ik ook!” Ik ook, met de hand op mijn hart. Hij bleef zwaaien, tot de auto in het zomerstof verdween.
*****
So many questions you ask
To you great relief your child has captured, for example, the metric system with the help of different visual toosl. It gives a temporary peace of mind because a new order has been set in his mind. It is only a matter of time before new questions arise. How many kilometres before you reach the moon? How many kilometres is a light year? And with every answer comes a new question. It never seems to stop. Getting crazy already? This yearning fo facts and knowledge can be solved in or outside school. A lot of information about it is widely available for parents and teachers. But, what if the answer is not always the most important to your child?
Live in the question
We visual spatial thinkers live in the question. Highly gifted facts collectors and very curious visual spatial thinkers benefit sometimes by making a notebook to collect all the urgent questions. A weekly moment to find the answers can be planned. Any actual answer can bring peace of mind. However, can it be possible we do not always ask questions to get an answer? What if we often ask questions to explore new possibilities, to find new directions? To ask questions opens up a new perspective, a totally different awareness. After all, change start with a question, all the time. We always have a view being on top of a mountain, looking from a helicopter, because we always want to see whatever is possible, to see the overall picture.
Many people live in the answer. Because that is what we think is clear, it is the almost ignorant comfortzone. We are not aware of the limitations if brings. We think it is normal. An answer is a dead end. Definite answers are the blinders of society, we are raised with it, blind for new and different perspectives.
What if the question is our way to make contact with you? To have a conversation with you from yearning, not peticularly because of the answer, but to look into it together, to see what possibilities might emerse from the question. What if the question; What does make me, me and not you? is an invitation from your child to communicate at a deeper level than; Eat your vegetables and; Be still. Could that be allowed?
Flip thinking
It is the higher form of the art of ‘flipthinking’. It brings a totally different dynamic to the way you communicate in your family, or, if you are brave enough, in your classroom. It takes away being irritating and we do feel that. You are no longer hurrying to get that final answer but you are having a real conversation, you might discover more questions, different possibilities or even another question underneath it.
Ofcourse there are favorite subjects for our questions. Like dinosaurs, the solar system, wales of climate change, to name a few. It is up to you to discover when your child realy needs the facts to be able to move on or when it is an invitaion to connect with you.
The walk
This summer I walked with one of my clients in the forests, his mother within hearing distance together with their dogs. We just had contemplated at a beautiful tree in the middle of the moore. With all his senses he had perceived the tree. When we moved on he asked;
“Does the tree exists, even when I am not looking at it?”
(This questions shows up all the time in many different sorts). I came to a stop. To him it was the sign active listening was happening.
“I have the same question every now and then”, I replied.
“When I am watching the tree, it is there, when I am not watching I do not see it but is it still there?”He was merely explaining his question to me.
“Interesting” I nodded. And I ment it, all the time. Curious which direction he would take. I will leave out the side paths of the walk and of the conversations. It might confuse you. But at a certain moment he said; “Sometimes I say to myself, if I do not think about school it does not exist. However the next morning school still is there, alas!” It looked like he was playing with the question. Not realy needing an immediate definite answer.
“When you would know whether the tree would exist looking at it or not, what would that mean to you?”
He came to a halt, active listening was needed and contemplated on my question.
“Wel, I would know it”, he finally said, slowly, pensive. “Yes and than it is finished and that might be kind of relaxing, I think.”
We went on wandering, wondering. Climbed a tree together, played at the lake side, wandered some more and returned to the subject again.
“Does this question come back to you often?”
He nodded as a kind of confirmation. I knew how to stay silent. We moved to a deeper level.
“If I do not think about my rooms inside my head, are they still there? Yes, they are, all the time. How could it be different, since I made them myself!
“And, sometimes, when I lay in bed. I realy need to run downstairs to make sure Mom and Dad are still there when I do not hear and see them, you know. After that I can sleep better.”
He examined my expression, I smiled to him, he smiled back, we understood eachother. It was all about the question, not the answer. They got in their car again. I took my bike. Their car went by slowly on the sandy path. The windows were opened; “If you don’t see me anymore”, he yelled smiling, “I do exist!”
I shouted back; “Me too!”. Me too, with my hand on my heart. He kept waving at me until the car vanished in summery dust.
