Al na 5 minuten had ik het idee dat ik voor deze puber qua beelddenken niet zoveel meer kon doen. We hadden samen een prima systeem voor visueel opslaan opgebouwd. Hij had leren leren zodat hij zijn hoogbegaafdheid beter wist te gebruiken. Misschien dat hij nog wat onwennig omging met de handvatten voor zijn hooggevoeligheid, maar verder? Zijn ouders zaten aan de keukentafel met laptop en ipad. Wij op de bank. De hond lag tussen ons in. De kat zat op mijn schoot. 

Dat heb je wel eens. Dat je denkt. Wat doe ik hier? Vooral in de zin dan van, waarvoor ben ik hier op dit moment nodig? Ik leunde rustig achterover en keek op mijn luisterende manier. Nieuwsgierig naar wat komen ging. Maar het werd stil. Hij was uitgepraat. Ik had geen vragen meer. De stilte was blijkbaar het sein voor de ouders om erbij te komen zitten.

“Onze zoon heeft jouw hulp nodig, omdat hij denkt dat hij een probleem heeft. Wij vinden overigens dat er géén probleem is.”

“Kom maar op”,  glimlachte ik en ergens begon er een radertje te draaien, ging zacht een deur open. Wagenwijd.

Hij zuchtte eens diep, schraapte zijn keel, keek mij aan en zei; “Ik ben verliefd”.

Meer niet. “Wat leuk!” Riep ik. “Vertel, hoe heet hij?”

“Thomas.”

Op zo’n manier als je alleen op deze leeftijd bij je eerste grote liefde kunt. 

Hij keek van me weg en noemde vervolgens alles op wat er zo leuk aan hem was. Zoals je alleen op zijn leeftijd kunt doen. En op zijn eigen manier. Beeldend. Sneller denkend dan hij woorden kon vinden. Maar ik kon hem prima volgen. Midden in zijn verhaal stopte hij. Zijn handen bleven steken in de lucht. Een rode blos kroop langs zijn wangen omhoog. Zijn ogen werden groot terwijl zijn  gezicht openbrak in een allesomvattende glimlach. 

“Je wist het al!”

“Het begon me ineens te dagen ja”, glimlachte ik terug. “Hoe is het om verliefd te zijn?”

“Fijn”, zuchtte hij, “maar eh….” Zijn ogen staarden peinzend in de verte. Hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij naar woorden zocht. “Ik ben ook al beelddenker en zo.”

Ah. Daar zat het probleem. Hij had als veel kinderen op zijn leeftijd geworsteld met de vraag of hij ‘er’ wel bij hoorde. Of hij wel normaal was. En hoe hij zo min mogelijk kon opvallen. 

“Ja, jeetje. Dan heb je nu wel 4 stickers op je voorhoofd!”

Hij draaide zijn ogen omhoog en liet zijn handen op de bank vallen. “Ik had het kunnen weten dat je zo zou reageren. Bestaan er in jouw wereld eigenlijk wel problemen?”

“Nee. Problemen bestaan niet. Je maakt ze zelf. En ze komen bijna altijd voort uit wat jij denkt dat de ander denkt. Het zijn de gedachten over wat een ander er van zou vinden die het probleem zijn. Niet jij, of wat of wie je bent. De meeste gedachten zijn niet eens van jezelf.”

“Hm. De draak?”

“Ja”, grinnikte ik, “de draak.”

We hadden samen gewerkt aan bepaalde angsten. Het had even geduurd voor hij besefte dat angst alleen maar nut heeft als er concreet gevaar is, zoals bij brand, verder totaal niet. En dat angst alleen maar bestaat uit niet-helpende gedachten. Je bent dan ook niet bang voor de draak onder je bed maar voor de gedachten over die draak onder je bed. We praatten daar nog even over door met af en toe een opmerking van de ouders. Open en eerlijk en met heel veel liefde.

De ontspanning binnen dit gezin was er vooral ook gekomen met de gezamenlijke ontdekking dat wat wij onze gedachten noemen eigenlijk voor 98% bestaat uit overtuigingen van anderen. Toen alle schijnbare problemen voor het moment uit de weg waren geruimd vroeg ik hem: “Klopt het dat we er nog niet zijn?” Hij keek me aan. Keek naar zijn ouders. Knikte toen.

“Weet je, dat verliefd zijn en zo dat lukt allemaal wel.”

“Maar?”

“Gewoon. De rest er omheen. Het is bijna net zo verwarrend als dat je ontdekt dat niet iedereen in plaatjes denkt. Dus, eh, ik dacht dat jij mij daar misschien bij zou kunnen helpen. Mijn ouders weten ook niet alles en bij jou heb ik niet zoveel woorden nodig.”

Zijn ouders glimlachten bij deze feedback en beaamden dat zij hierbij inderdaad nog wel wat hulp konden gebruiken. We spraken af nog een stukje van de weg samen te lopen. Zolang als maar nodig zou zijn. Bij het afscheid aan de deur zei hij nog snel; “Het klinkt misschien gek maar ik kan je gewoon nog niet missen”, en hij rende de trap op naar zijn kamer.

Ik mag werken met het mooiste en meest kwetsbare wat er bestaat; het vertrouwen van anderen, omdat ik mij ben zodat de ander zichzelf mag worden.

 *****

Op 23 december begint hier weer een nieuw kerstverhaal.

*****