Op de dag voor Kerst, reden ze dan naar het zuiden waar Opa en Oma in een oude verbouwde boerderij woonden. Het was druk op de weg, het waaide, het was koud. Er viel natte sneeuw. Hij had zomaar bij het raam mogen zitten zonder er om te hoeven vechten. Mette en Noor hadden een nieuwe telefoon en fluisterden giechelend over de laatste Snapchat berichtjes. De vlokken bleven even plakken aan de ramen, probeerden zich met alle macht schreeuwend vast te houden aan het gladde glas, “hou vol, hou vol”, dacht Lars, maar ze moesten het toch opgeven en smolten in een lange huilerige streep naar beneden. Toen het donkerder werd begroef Lars zich in minecraft op zijn ipad.

En ineens knerpte het grint onder de wielen van zijn vaders auto. Ze waren er al. De twee grote honden van Opa gooiden hem op de grond en likten zijn gezicht. Het was ineens een druk gedoe met veel gepraat en heen en weer gesjouw. Hij werd heen en weer geslingerd tussen de prettige opwinding van het vakantiegevoel, kerst en de wens om alleen op zijn eigen kamer te liggen. Opa leek dat te begrijpen en nam hem meteen aan de hand mee door de kleine stal waar nog een koe met een kalf stond. Het jonge dier sabbelde even aan zijn hand. Uit de stal gingen ze door de koude wind naar de grote schuur. Overal hingen lange snoeren met kerstlampjes. Prachtig vond hij het. O, als het nu maar echt ging sneeuwen. Achter in de schuur was een open stalruimte waar Baxter, het paard van Opa stond. Hij kon de warme stal in, hij kon ook zo het weiland in. Toen Lars en zijn Opa de stal in kwamen, hinnikte Baxter al ter begroeting en kwam uit de kou de stal in. “Geef jij hem zijn eten? En wat verse stro. Misschien wil hij wel gepoetst worden. Kijk maar. Dan zie ik je straks wel binnen.” Opa gaf hem een lange knuffel en liet hem alleen. Lars ging de stal in en gooide zich tegen Baxter aan die zijn hoofd op Lars’ schouder legde en aan zijn capuchon begon te knabbelen. De geur van het paard, de stal, de warmte, het zachte paardenhaar. Net als bij Einstein voelde hij dan ineens zijn hoofd leeg raken, kwam de beeldenstorm ineens tot rust. Na enige tijd maakt Lars zich los en begon Baxter droog te wrijven en te poetsen, te borstelen, zijn staart te kammen. Hij maakte de stal schoon, wat een grote drollen lagen er altijd en gaf hem tenslotte eten.

Vies, met rode wangen, warm en intens gelukkig liep hij langzaam weg uit de stal naar het verlichte huis van zijn grootouders. Zijn Oma lag op een soort ziekenhuisbed in de huiskamer met allemaal kleurige plaids over zich heen. Gelukkig had hij zijn schoenen uitgedaan op de deel, maar ze vond het niet eens erg dat hij met zijn vuile kleren en zijn jas nog aan binnenkwam. Ze knuffelde hem zelfs. “Ha, kerel, je ruikt naar Opa”, lachte ze. Hij keek haar nog eens goed aan. Ze had pijn, voelde hij en daardoor was ze wat eh, ja, zachter, leek het. Maar het was niet fijn die pijn. Moest hij straks eens aan Opa vragen. Ze aten met zijn allen om het bed van Oma heen. Met het bord op de schoot. Hij mocht op het stenen muurtje zitten voor de open haard. Kon hij rustig alles en iedereen bekijken. Het hele huis had overal kerstgroen en de lichtjes in de kerstboom gingen langzaam aan en uit. En er branden wel honderd olielampjes, dacht Lars. Opa had ze verzameld. De olie gaf niet alleen een speciale gloed aan het huis, het rook ook anders dan waxine of kaarsen. Later op de avond was Oma ingedut en zaten zijn zussen in de tv-kamer boven. Het houtvuur plofte af en toe. Zijn moeder las een boek met haar benen helemaal opgekruld onder haar billen. Zijn vader en Opa speelden schaak aan de grote tafel en dronken wijn. Lars nipte tevreden aan zijn gloeiendhete chocomel. De honden lagen aan zijn voeten. Hier waren de gordijnen altijd open, zo heerlijk, voelde hij zich niet zo opgesloten. Kon hij meteen het weer in de gaten houden. Dikke regen kletterde nu nog tegen de ramen.

Na een tijdje wenkte Opa hem. Ze liepen samen de kamer uit en via de brede hal naar boven. En nog een trap op, samen droegen ze zijn spullen, en nog een kleinere trap op. En daar waren ze in de lage maar ruime zolder met overal ramen. In het midden stond een groot bed met een Harry Potter dekbed. “Wow, Opa, wat een gave slaapkamer.” Opa glimlachte. “Voor jou, je wilt soms wel eens alleen zijn volgens mij, net als ik. Dus als je hier bent is deze kamer voor jou.” Er stond zelfs een klein kerstboompje met lichtjes en een speeldoosje bij zijn bed met een kerstdeuntje. Helemaal geweldig. Ze gaven samen zijn spullen een plekje en richtten de kamer in zodat Lars zich er thuis zou voelen.”Ik weet dat het nog geen Kerst is”, zei Opa toen ze klaar waren, maar de kerstman is al geweest voor jou.” Lars keek hem verbaast aan? “Echt?” “Kijk maar”en Opa liep naar een kartonnen doos in de hoek van de zolderkamer. Hij had hem nog helemaal niet gezien. “Maak maar open.” Lars was al bij de doos. Hij maakte hem open en hij meende een zacht gepiep te horen. Een klein wollige lapjeskat keek hem met knipperende oogjes aan. “O nee”, fluisterde Lars. Zijn maag draaide om. In zijn hoofd liep Einstein blazend weg. Hij deed de doos dicht, negeerde het gemiauw en keek zijn Opa woedend aan. Wat hem bezielde wist hij niet, alleen dat hij bij hem altijd eerlijk was en mocht zijn. “Waarom vraag niemand ooit wat ik wil?” Hij stampvoette erbij en zijn stem sloeg over, tranen van boosheid namen reuzensprongen uit zijn ogen en spetterden op de handen van Opa die hem enigszins verbaast vastpakte en hem zo omhelsde dat hij geen kant meer op kon. Inwendig raasde hij nog een tijdje door en maakte zich toen los. Ze gingen samen op het bed zitten. Armen om elkaar heen. “Sorry Opa, ik weet niet wat er met me aan de hand is hoor”.

“Ik denk dat ik het begrijp Lars”, sprak Opa na een tijdje met zijn zachte diepe stem.
“Je hebt gelijk, ik had het inderdaad moeten vragen.” Hij pakte de doos op en liep ermee naar beneden. Wat bedremmeld kwam Lars achter hem aan de huiskamer binnen. “En, ben je niet ontzettend blij met je kerstkado”, riep zijn moeder uit toen hij binnenkwam. “Nee”, bromde Opa. Zijn vaders wenkbrauwen gingen omhoog, zijn moeder kreeg vlekken in haar nek en Oma’s mond viel open. Tot overmaat van ramp zaten Noor en Mette ook weer beneden en draaiden met hun ogen en deden ’tsssss’.

Opa zette de doos in de keuken naast de houtkachel en ging in zijn stoel zitten. Langzaam schonk hij een glas wijn in en stak zijn pijp aan. Lars wist niet waar hij moest kijken en was het liefst in de open haard gekropen. 

“Het wordt tijd dat we Lars serieus gaan nemen”, begon Opa, “en hem voortaan vragen wat hij wil. Dat zou een hoop schelen. Dan hadden we geweten dat Lars nog verdrietig is om Einstein en dat een nieuw vriendje te onverwacht en misschien wel te vroeg is, misschien ook niet, maar dan was hij er in elk geval op voorbereid geweest.”

Opa zei precies zoals het was, bedacht Lars. Geweldig! Het was inderdaad te onverwacht vooral en misschien wel te vroeg en niemand vroeg ooit aan hem wat hij nu wilde of wat hij ervan vond.

Niet veel later brachten vader en moeder hem samen naar bed. “Het lijkt soms wel dat Opa jou beter kent dan wij”, zei zijn vader en zijn moeder knikte bedachtzaam en gaf hem nog een extra knuffel voor ze wegliepen. Ze lieten Lars in een raar soort tevredenheid achter in het grote bed met alleen het licht van het kleine kerstboompje. Er was niemand boos geworden toen hij had gezegd wat hij dacht, zelfs nog erger, wat hij voelde. In zijn hoofd was het ook ineens veel rustiger. Zou dat het verschil kunnen maken? Vlak voordat hij in slaap viel zag hij Einstein nog. Het voelde minder verdrietig. En het leek alsof de kat goedkeurend knipoogde. 

Op Kerst ochtend het slot van het verhaal van Lars