(scroll down for english) Met elk voorwerp dat door onze handen gaat komen er gevoelens, verhalen en vooral veel beelden naar boven. Soms moet het meteen verteld worden, soms gaat het even de wachtkamer in om later te kunnen bekijken. Na het grote afscheid is er het grote opruimen. En dat gaat nog wel even door. 

Zorgvuldig gecamoufleerd staken we met z’n zessen de provinciale weg over en doken in de schemer het bossige weiland in. Slechts af en toe moesten we wegduiken voor een tractor of een vrachtwagen. Verder was het gelukkig rustig. Als onze emmers gevuld waren slopen we weer terug, de weg over, het weiland in, naar de kleine plas. Daar leegden we onze kostbare buit, padden. We wisten intuïtief wanneer het zover was en riskeerden heldhaftig alle dreigementen van bezorgde ouders over wat we nu toch zo nodig in het donker moesten doen. 

In de moestuin wees niets er op dat 6 jongens in een spannend avontuur verwikkeld waren. De tuin was groot, het was er weelderig groen en dus doodstil op het gekwetter van een vogel na. Er was geen beweging te zien. De ‘koerier’ moest onopgemerkt de andere vijf vinden en een stuk van de geheime schatkaart in ontvangst nemen. En bij de laatste 1 voor 1 de naam van de spelers noemen en de plek waar ze zich verborgen hielden. Verder waren er geen regels, er was nooit een winnaar en ze waren er uren zoet mee tot de geur van verse pannenkoeken hen uit hun schuilplaats lokten.

Het perspectief is inmiddels veranderd maar het is nog steeds dezelfde tuin waar 6 jongens elkaar vonden gedurende de hele lagere school. We waren, met de kennis van nu, op zijn minst heel erg visueel ingesteld, hadden een hoge emotionele intelligentie en vonden leren in de klas maar niets. We leefden buiten, in het bos, de hei, de weilanden en onze tuinen. Omdat we overal snel beeld bij hadden, aan een half woord genoeg, richtten we een geheim genootschap op; ‘De Rode Adelaar’. Er moest natuurlijk een eed gezworen worden, avonturen beleefd, dieren geholpen en als er tijd over was ook mensen maar het was absoluut geheim. Meisjes en andere ‘brave’ stilzittende klasgenoten waren uitgesloten. Iedereen wist ook van het bestaan maar niemand begreep de criteria voor het felbegeerde lidmaatschap, wijzelf waarschijnlijk ook niet eens. We begrepen elkaar, gunden elkaar om beurten de leiding in het te spelen avontuur. Een keer in de maand kwamen we bij elkaar op de eindeloos lang uitgerekte woensdagmiddagen. De uitverkoren moeder werd voor die middag exclusief eenmalig lid en mocht dan pannenkoeken bakken, of frietjes. De vergaderingen duurden nooit langer dan nodig was om onze symbolen en een soort van geheime taal weer even aan te scherpen. Als het weer echt te slecht was, maakten we binnen kleurrijke insignes. En als moeder bewaarde je dat felbegeerde insigne blijkbaar je leven lang….

Het avontuur was belangrijker en speelde zich altijd buiten af. Lammetjes tellen volgens een schema zodat we zeker wisten dat wolven en vossen er geen hadden opgegeten. Sporen zoeken want de Mammoet was gesignaleerd en aan de hand van het ontleden van uileballen volgden we zijn spoor. Als de koeien of schapen gingen kalven dan stonden wij vooraan om ze te helpen, net zo vanzelfsprekend als andere kinderen hun huiswerk maakten. Dieren bijvoederen in strenge winters op aanwijzingen van de boswachter. Bramen plukken achterna gezeten door rovers. Elk jaargetijde had zijn eigen avontuur. Elke tuin zijn eigen verhaal. 

De jongen zat op de berg en begon zijn verhaal. Het begin van elk avontuur. Groots en meeslepend. Langzaam en zorgvuldig, om de anderen de tijd te geven te kunnen spelen en uitbeelden wat ze dachten dat de jongen vertelde. Hier en daar was een dringende aanwijzing nodig maar als de jongen op de berg het goed deed vertelde het verhaal meestal zichzelf. Meester verhalenvertellers werden we. En dat ons bijna identieke opstel de volgende dag werd afgekeurd omdat we bij elkaar zouden hebben afgekeken en het handschrift wel erg slordig was deerde ons niet. Wij wisten toen al waar het om ging in het leven en dat leerde je nu eenmaal niet in de klas maar bij onze moeders in de tuin.  

*****

With every object we find we stirr up feelings, stories and many pictures. Some need to be told immediately, some need to be carefully saved for later. After the goodbye of a loved one comes the cleaning of the house. And it will go on for a while.  

Carefully camouflaged the six of us boys crossed the provincial road and dived into the meadow close to the forest. Only every now and than we needed to hide for a tractor or a truck. When our buckets were loaded we sneaked back, crossing the road again into the direction of the little pond. We emptied our catch, toads. We instinctively new when it was the time. And we heroicly risked all threads of our concerned parents about why it was absolutely necessary to be out there in the dark.  

In the vegetable garden there was no sign for 6 boys having an exciting adventure. It was a lush garden, big and silent apart from some birds. No movement at all. The ‘runner’ had to find the others, unseen and receive a valuable piece of the treasure map. When he found them all he had to call the others one by one and tell where they were hiding. There were no more rules, there was no winner but it was an adventure that could go on for hours untill the scent of fresh pancakes lured them out of their hiding places. 

The point of view might have changed, the garden in which the 6 met is still the same. With todays knowledge we would have been labeled at least being highly visual emotional intelligent and we definitely disliked learning in classroom. We lived outside, in the forest, the moor, the meadows and our gardens.  Because we were highly visual oriented, needing less words, we started a secret club; ‘The Red Eagle”. We had to swear an oath, there were so many adventures to have, animals to be rescued and, if there was time, people to be assisted but it was absolutely secret. Girls and nerds were excluded ofcourse. Soon everbybody new about it but no one understood the criteria of the highly desirable membership, maybe we did neither. We just understood eachother, we granted eachother our different ways of leading the game. Once a month we gathered on those everlasting wednesday afternoons. The chosen mother was made special clubmember and therefore allowed to serve pancakes or fries. Meetings took only just enough time to check our secret signs and language. When the weather realy was too bad we made colourfull badges. And being a mother you cherished such a badge a lifetime…

Adventures were important and were always outside. Counting little lambs to be absolutely sure wolves and foxes didn’t eat them. Looking for tracks of the Mammoth by analyzing fatheads.  Helping cows or sheep when it was time to calve as natural as it was for others to do their homework. Feedings animals in need during wintertime together with the forester.  Gathering blackberries while being pursued by gangs of robbers. Every season had its own adventures. Every garden had its own story. 

The boy was sitting on his mountain and began to tell a story. The best way to start an adventure. Amazing and exciting. Slowly and carefully, to give the others enough time to play and express what they thought the boy was telling. Every now and then a direction was needed but when the boy on his mountain did it right the story did its own magic. We became master narrators. The disapproval of our almost identical essays the next day did not bother us. We already knew by heart what was realy important in life and we were taught not in school but by our mothers in the garden.