In mijn leven komen dingen altijd op het juiste moment op mijn pad. Vallen vaak ineens de puzzelstukjes in elkaar. Veel van mijn cliëntjes, van welke leeftijd dan ook en hoe ze ook gelabeld zijn of ge-mis-diagnosticeerd, krijgen de kriebels van taal. Als wij woorden moeten gebruiken worden wij vaak onrustig of zelfs boos. Omdat we taal maar stroperig vinden. Het vertraagt ons razendsnelle denken. En het kan jaren duren voor we taal leren waarderen en gebruiken. We passen niet in het huidige onderwijs omdat men ons vooral ziet voor wat we niet zijn. Wat als ‘jullie’ nu eens zouden willen zien wat ‘wij’ zien in plaats van te proberen ons op jullie manier te laten kijken?
De genoemde bestseller gaat dan wel specifiek over ADD, ADHD, OCD en Autisme, maar de boodschap is vooral hoe we anders kunnen kijken naar kinderen met een andere leerstijl , een andere manier van waarnemen. Want, zegt nu zelf, hoe vaak hebben onze visueel ingestelde leerlingen al deze diagnoses al doorlopen of zijn er mee ‘bedreigd’? Een must read voor iedereen die ook maar een beetje engels begrijpt. Om nu eens te gaan kijken naar wat wij wel kunnen en proberen te begrijpen hoe we dat dan doen. Het boek is voor mij een feest der herkenning omdat het beschrijft hoe ik naar mensen kijk en met ze werk.
Dat vereist een andere manier van vragen stellen. Vragen zonder vooraf gemaakte aannames, conclusies en oordelen. Ik vraag aan ouders, leerkrachten en cliëntje zelf waar ze goed in zijn. Ik vraag de leerkracht na een observatie wat er goed ging. Als ik enthousiast complimenten geef door mijn manier van vragen stellen is de leerkracht vaak verbaasd, opgelucht en blij. Want ja, ze waren immers handelingsverlegen en namen aan dat ze van mij te horen zouden krijgen wat er allemaal fout ging.
Zie ons niet langer als een probleem dat moet worden opgelost, – hoe krijg je een ruimtelijk vierkant in een platte cirkel-, want dan zal er telkens een nieuw probleem opdoemen. Vraag ons wat we weten, wat we kunnen en wat we nog nodig hebben. Het zal je verrassen dat je dat als ouder samen met je kind, als leerkracht samen met je leerling eigenlijk wel weet. Alleen heb je het nog nooit gevraagd. Nooit echt gevraagd, nieuwsgierig, dus zonder oordeel, zonder het antwoord al te weten, te verwachten, aannames te hebben en conclusies al in de vraag te leggen. Vragen zonder een van te voren vastgelegd standpunt. Dat opent deuren naar ongekende mogelijkheden.
De co-schrijvers van het boek zijn ook de visionairs achter Access Consciousness Bars. En zo blijven er maar puzzelstukjes vallen. Eens kijken welk boek ik nu ga scannen onder mijn dekentje. Langzaam lezen, woord voor woord, is tenslotte een aangeleerd concept, te traag voor onze leessnelheid waardoor we juist snel afgeleid raken. Dus scannen met gemiddeld 400 woorden per minuut en vanzelf de essentie oppikken.
