Hij zat voorovergebogen achter in de zaal. Een pen wipte op en neer tussen zijn lippen. Zijn rechterbeen hing naar achter, zijn linkerbeen lag naar voren. Beiden bewogen voortdurend onafhankelijk van elkaar. Hij leek zich niet bewust van zijn omgeving. Langzaam, dan weer snel, maakte hij kleine cartoonachtige plaatjes in een grotere tekening. Het was zijn derde A4-tje al.

Zelfs toen de docent geschiedenis was uitgepraat en de andere studenten in groepjes de zaal verlieten bleef hij bezig met zijn tekening. Een hand haalde ineens een van zijn papieren weg. “Het is heel erg dom en bovendien erg onbeleefd om zo duidelijk je desinteresse in mijn vakgebied te laten blijken.” De docent keek hem aan over zijn halve brilletje en gooide driftig het papier weer terug op de tafel. En terwijl hij wegliep gaf hij nog een snauwend advies; “Je kunt nog overstappen naar een andere studierichting, alhoewel ik niet denk dat die krabbeltjes goed genoeg zijn voor de kunstacademie.”

Hij haalde zijn schouders op, zoals altijd, frommelde zijn papieren in zijn tas en liep naar buiten. Thuisgekomen hing hij zijn (aan)tekeningen bij het betreffende onderwerp op de muur. Drie uitgewerkte (aan)tekeningen over de overeenkomsten en verschillen tussen verschillende oorlogen. De andere vakken waar hij ook tentamens over kreeg hingen in zijn geheel eigen orde in een soort kolommen verspreid over alle wanden. Er was geen stukje muur onbeplakt. Op zijn oude krakende draaistoel bewoog hij zich over de vloer, twee houten drumsticks in zijn hand. Zijn ogen vlogen over de onderwerpen heen. Elke (aan)tekening werd zorgvuldig in zijn hoofd opgeslagen. Alles werd met elkaar vergeleken, onderlinge verbanden gelegd, visuele ezelsbruggetjes naar het grotere geheel gemaakt. Af en toe verhing hij een (aan)tekening, kleurde nog iets in, krabbelde een naam, een begrip of een jaartal ergens bij. Hij was er een meester in geworden nadat ik hem zijn visuele talent had mogen laten ontdekken.

Zijn vader stak het hoofd om de deur en kondigde aan dat ze zo gingen eten. De deur ging nog iets verder open terwijl hij zij: “Misschien zou je eens moeten gaan studeren. Volgende week tentamens toch? En van dat luchtdrummen word je niet rijk hoor.” 

Na zijn examens vertrok hij naar een zonnig eiland, ver van huis om te gaan werken als afwasser in een groot restaurant.  Pas na de diploma-uitreiking kwamen zijn ouders door een telefoontje van zijn studiementor er achter dat hij geslaagd was met een 9 als gemiddelde voor alle vakken.

En toen bleef het 2 jaar stil. 

Onlangs kreeg ik een kort mailtje van hem, met een grote smiley erin. Hij kwam niet meer terug naar Nederland, maar ging Tekenkunst studeren, in deeltijd, in België. Betaald door zijn nieuwe werkgever, een grote speler in animaties. Over tijd en afstand heen hebben we samen in een video-hangout  even de hele wereld uitgelachen.