Mijn tuin vond hij “magisch mooi” en verkende kriskras elk plekje. Wist details te vertellen waar ik zelf even over na moest denken. “En fijn dat zwembad voor het elfenhuisje.”

Mensen komen tegenwoordig ook bij mij thuis. In de serre. Met uitzicht op de ‘magische’ tuin. Omdat ze nieuwsgierig zijn hoe ik ze rustig krijg in hun hoofd. Dan mogen ze op de massagetafel en raak ik heel zacht een aantal punten op hun hoofd aan. Even kort door de bocht gezegd dan. Cliëntjes komen samen met een ouder. En om de beurt genieten ze van het uitzicht. Als de een op de tafel ligt, danst of wandelt (al naar gelang de leeftijd) de ander door mijn avontuurlijke tuin. Laatst zei een moeder, peinzend terwijl ze door de tuin liep; “Sinds ik jouw tuin gezien heb, eerst in het vroege voorjaar en nu in de zomer snap ik jou en je werkwijze ook beter.

Jouw praktijk is eigenlijk als jouw tuin; alles mag er naast elkaar bestaan, zolang het elkaar ondersteunt. De wilde stokroos vergroeit met de statige theeroos, wat in reguliere tuintjes niet past. Er is altijd van alles voortdurend in ontwikkeling op jouw stukje grond en tegelijkertijd. De focus verschuift telkens naar welke plant aandacht vraagt terwijl je geen enkel plekje over het hoofd ziet. Nu snap ik ook beter hoe je mijn zoon volgt in zijn groei en behoeftes zonder vooropgesteld plan maar werken met wat zich aandient. Dan oefent school druk uit dat het tijd wordt dat hij zijn tafels kent en dan ga jij rustig werken aan het opruimen van de kamers in zijn hoofd waardoor hij beter in slaap komt en ook beter slaapt omdat daar de meeste behoefte aan was op dat moment. 

Ik kreeg een metafoor aangereikt. Mijn werkwijze past al jaren bij mij, daar was ik niet verbaast over maar de vergelijking met mijn tuin had ik nog niet eerder gezien. De tuin is er gewoon, een heerlijk stukje grond waar ik broodnodig kan aarden in elk jaargetijde. En ik kan rigoureus ingrijpen als het nodig is. De moestuin was aan vernieuwing toe en daar komt nu een labyrint, geen plan, gewoon de werkelijkheid aanpassen aan de beelden in mijn hoofd met hier en daar wat praktische hulp. Het ontstaat, gebruikmakend van wat er al is. 

Wat de gemiddelde burger onkruid noemt gebruik ik in plaats van het te bestrijden. En op de meeste plekken krijgt het geen kans door het tuinafval als bodembedekker te gebruiken. In plaats van altijd maar opruimen en paadjes harken. Waar je niet zo goed in bent moet je immers mee zien weg te komen. De egel huist er, de bonte specht, de eekhoorn. Vlinders en solitaire bijen vinden overal voeding en plek om te overwinteren. Er verstopt zich een kreupele kouw. De vleermuis huist op de schuurzolder. Een tuin op het oosten met heel veel bomen rondom heeft mogelijkheden als je werkt met wat er is. 

Mijn tuin als broedplaats voor al het mooie wat er van nature al is. Zichtbaar door het de ruimte te geven. Mijn praktijk broedplaats voor al het talent dat er van nature al is. Zichtbaar maken door het de ruimte en aandacht te geven op het moment dat het zich aandient. De tuin, de natuur als metafoor.

Ik kijk met andere ogen naar buiten.