Zomertijd
In de periode van de zomer (vakantie) maanden, elke week een blog van mij gereviseerd in de herhaling of een waardevol blog van iemand anders in het zonnetje.
(maart 2011) Het jaar is een kwart op weg en nu al gedenkwaardig. De ene groeistuip na de andere bewerkstellig ik. Nu was er dan de toen voor mij bijna weerzinwekkende opdracht: ‘Zeg eens ja, waar je altijd nee zegt’.
Ik zei toch niet voor niets graag nee? Ik was toch principieel? Ik stond toch zeker ergens voor? Alle weerstanden wierp ik op. De opdracht bleef echter zeuren als een scherp randje aan een pas gevulde kies. En op de volgende praktijkdag van de opleiding zeggen dat ik er niet aan toegekomen was paste ook weer niet bij mij.
Ik beloofde mijzelf dat ik in elk geval 1 keer ‘ja’ zou zeggen, dan snel opschrijven wat het met me deed en door na de volgende opdracht. Het liep anders. Het was verbazingwekkend makkelijk om te doen! Het voelde goed. Door de hiermee op gang gebrachte dialoog was ik beter in staat te vertellen wat mijn ja inhield en tegelijk mijn kanttekeningen te plaatsen, met minder energie. Ik deed het zelfs meerdere keren.
Het voelde alsof ik van mijn machteloze ‘Nee’, want meer was het niet en vaak zonder effect, ineens terecht kwam in een wereld van uitgestrekte mogelijkheden door het krachtige ‘Ja!’ Waar ik ja zei kreeg ik de ruimte om het op mijn eigen manier te doen waar mijn nee de weg zonder meer afsloot.
Met ja zeggen kwam mijn boodschap, in de kern niet veranderd, beter over dan met nee zeggen. Het voelde goed, deze kunst van het meebewegen. Ik bewoog mee en vond elke keer een opening. Meebuigen in plaats van (af)breken. ‘Ja maar’ (is nee) werd; ‘Ja en’. Wat de ander wilde van mij of vond van mij werd ineens onbelangrijk. Als ik weerstand voelde opborrelen dan wist ik dat ik daar nog wat te leren had. De irritatie vloeide onmiddellijk weg door wat van de ander was als hooguit ‘interessant’ te benoemen en er verder niets van te vinden. Wat een vrijheid. En zo beweeg ik mee met mijn cliënten van alle leeftijden en hun tegenstribbelende ouders en leerkrachten. Niet langer het slopende schrap zetten tegen maar het meebewegen op de energie van de ander.
