Sinds deze week heb ik er een labeltje bij; ‘Anarchistisch‘. Vind je hem niet mooi?! Ik vind hem prachtig! Hij ligt nu opgepoetst bij de vele andere trofeeën als blijk van de zoveelste dappere poging mij te definiëren.

Het was naar aanleiding van mijn veel gelezen, geleukte en gedeelde blog over het ontbreken van enig tijdsbesef als talent. Nou daar was niet iedereen van gediend. Het werd geen openlijke pennenstrijd op de sociale media. Meer een luidruchtig ontvolgen – en daarmee verdwijnen de reacties- , verontwaardigde mails en zelfs een telefoontje. Heerlijk. Het genereerde alleen maar meer aandacht voor onze nog vaak zo ongeziene visuele talenten.  

Toch zat ook hier een kern van waarheid in. Wij zijn enorme vrijheidsliefhebbers, weten onder elke van bovenaf opgelegde regel met succes uit te komen en zien het als een groot onrecht dat de ene mens ondergeschikt zou kunnen zijn aan een andere mens. Een hogere macht? Ammehoela! Autoriteit? Nooit geheel vanzelfsprekend.  En de combinatie van onze eigenschappen roept nu eenmaal weerstand op. Omdat het anders is dan ‘men’ gewoon is, vanuit opvoeding, cultuur, perceptie.

Je zult er maar 1 of meerdere van in de klas hebben. Zonder enig tijdsbesef. Altijd overal en onmiddellijk het waarom ergens van willen weten. Niet te hanteren. Slecht luisteren. Geen enkel tijdsbesef. Concentratieproblemen. Wiebelig, altijd in beweging, ongecontroleerd en impulsief. Met vaak onverwachte, verrassende antwoorden en creatieve oplossingen waar je op dat moment echt niet op zit te wachten. Met een groot rechtvaardigheidsgevoel wat je nu even niet uitkomt. Met het vermogen om dwars door jouw maskerade heen te prikken zodra je zelf ook twijfelt aan het nut ergens van, lastig hoor. Met een razendsnel denkvermogen waardoor jij het verband niet meer ziet omdat je denkt in verschillen in plaats van overeenkomsten. Niet te corrigeren, altijd buiten de lijntjes. Dat past niet in jouw onderwijs, dat snap ik best. Dat kun je niet hebben. En dan hoop je dat de ouders mij inhuren om dat alles de kop in te drukken.

Wat ik dan dus niet doe, integendeel, ik wakker juist al deze talenten aan. Met als gevolg een blijer, gelukkig en zelfverzekerd en nog nieuwsgieriger kind. Dat kun je natuurlijk helemaal niet hebben, dat snap ik.

Dat neigt ook naar pure anarchie….