Vorm

Het lijkt soms wel of de helft van de werkende mensheid de andere helft probeert overeind te houden. Een hele bedrijfstak, erop gericht volwassenen te repareren. Schade herstellen, opgelopen vanaf het 4e levensjaar, of zelfs nog eerder. Waar we kinderen zouden kunnen opbouwen tot gelukkige volwassenen, breken we ze, hopelijk onbedoeld, af. Vanaf het prille begin. Omdat we bedacht hebben dat er maar 1 vorm kan zijn waarin we ze moeten gieten.      

Ik liep onverwacht een klas binnen en verbaasde mij er over hoe ik mij er onmiddellijk thuis voelde. De leerkracht kwam snel met een hoogrode kleur naar mij toe om zich te verontschuldigen. “Sorry voor de rommel hoor maar ze mogen van mij even doen waar ze zin in hebben.” Ik kon deze leerkracht wel omhelzen voor de verrukkelijke milde chaos waarin elk kind deed wat het leuk vond op dat moment. Knutselen, lezen, op bord tekenen, bewegen, een bordspel spelen, een bouwwerk maken. Mag daar meer van zijn? Waarmee we tegemoet zouden komen aan zo van elkaar verschillende leerstijlen van elk kind en het daarmee samenhangende zelfvertrouwen. Zo nodig voor een later prettig volwassen leven. 

Compassie

In elk contact met mijn cliëntjes laat ik ze merken dat ik ze begrijp. Dat hun manier van denken en doen voor mij vanzelfsprekend zijn en dat het zin heeft dat ze zo zijn. Als men mijn hulp inroept is er vaak al sprake van een laag zelfbeeld, voelen ze zich be- en veroordeeld over hun anders zijn. Gefrustreerd over hun eigen onderpresteren, het niet kunnen voldoen aan de verwachtingen van de omgeving. Ze haperen in het onder woorden proberen te brengen dat ze slimmer zijn dan men ze wil laten geloven. Het gevoel buitengesloten te worden in het lineaire auditieve schoolsysteem. Het hoofd laten hangen, er dan maar in berusten dom te zijn. Dagelijkse zich opstapelende verwondingen gedurende lange tijd. Een wirwar aan rode strepen op toetsen en ondoordachte opmerkingen op schoolwerk en rapporten. En dat op een leeftijd waar juist het opbouwen van zelfvertrouwen zo belangrijk is. Het leren hoe om te kunnen gaan met onrechtvaardigheid kan dan even belangrijker zijn dan het leren van de tafels.  

De meester zei dat ik brutaal was en bijdehand. En bovendien dom omdat ik niet snel genoeg kon vertellen hoe ik aan het antwoord kwam. Maar hij zei er niet bij wat de woorden betekenden en hoe ik minder brutaal zou kunnen zijn. Is hij dan ook niet behoorlijk dom?

Andere bedrading

Neem je verantwoordelijkheid de verschillende leerstijlen in de klas te ontdekken zonder kinderen er om te veroordelen. Want het vaak negatieve oordeel hierover vormt het latere voortdurende stemmetje in hun hoofd dat ze minder zijn dan de rest. En ja, misschien betekent dat wel dat je als ouder en als leerkracht bij zult moeten leren, zolang Pabo’s en lerarenopleidingen dat nog niet doen. De informatie is beschikbaar, dat mag geen excuus meer zijn. De manier waarop we ons brein gebruiken kan heel erg verschillen. Dat is een gegeven. Maar om daar nu een grote groep kinderen op af te rekenen?

Gewond

Het is toch echt onze verantwoording dat er kinderen van school komen met een groot gevoel van onbekwaamheid. Dat ze er niet toe doen en dat het niet oké is dat ze zijn zoals ze zijn. Het gevoel  dat er iets wezenlijk mis is met ze kan een leven lang doorwerken. En dan is het een lastige weg om oude pijn te zien en te erkennen. En juist deze kids zijn met enige hulp prima in staat te reflecteren en hierover te praten. Er wat aan te doen en het zelfvertrouwen op tijd te herstellen, ze weerbaar te maken. Het kan ze vaak wanhopig veel energie kosten alsmaar uit te moeten vinden hoe ze kunnen voldoen aan de verwachtingen en keer op keer teleurgesteld te worden. Hand in hand loop ik, als het even kan, met ze door deze gevoelens. Als je een wond zelf hersteld kan het een enorme inspiratiebron worden. 

Bouwen

Een volwassene herstellen is vele malen ingewikkelder dan een kind goed op te bouwen zodat je het later niet hoeft te repareren. Dat is onze verantwoordelijkheid. Wij hebben er de hand in dat veel kids zich later als volwassene nog steeds niet begrepen voelen. Dat zie ik als mijn verantwoordelijkheid waarom ik doe wat ik doe. De anders lerenden zorgvuldig opbouwen. En natuurlijk geef ik passende praktische handvatten aan de omgeving, aan het kind zelf. Omdat ouders en leerkrachten vooralsnog vooral open staan voor concrete aanwijzingen en tips bij het lesgeven.

Het grotere bewustzijn om alle anders lerenden te zien en tegemoet te komen aan de diverse behoeften, vraagt nog meer tijd. En geduld. Niet één van mijn grootste talenten.  

*****

Op 26 november is het zover. De dag van de beelddenker. Ik kijk er zo naar uit.De komende 2 weken mag ik maar liefst 5 exemplaren weggeven van het nieuwste boek van Sandra Kleiplas ‘De survivalgids Beelddenken’.

Zo leuk. Hoe werkt dat?
1. Je registreert je voor een zilveren ticket via: Dag van de beelddenker
2. Je vult de kortingscode in namelijk: KortingMaartenSmit
3. Dan zie je dat je alleen de entree betaalt en dat de prijs van het boek (11,95) direct van          de factuur wordt afgetrokken
4. Je betaalt voor een zilveren ticket incl. boek dus geen 25 euro maar 13,05 euro. De code is 5x beschikbaar en geldig tot 1 November 2016 !