Hij bewoog zich licht als een veertje. De wolk een draak, de lucht blauw. Welke kleur had de wind vandaag? Vrij in zijn spel, dronken van nieuwsgierigheid verkende hij de wereld, zijn magische tuin, op eigen houtje. Elk probleem was een nieuwe ontdekking en werd opgelost met of zonder hulp van zijn, alleen voor hem zichtbare en hoorbare vriendjes. Wat zei de meikever tegen het lieveheersbeestje? Alle mogelijkheden lagen nog open. Of hij nu de draak zou berijden of een zonnestraal beklimmen. De vragen zoals hij ze stelde waren zijn vleugels, meer nog dan de antwoorden. 

Met de hele wereld op zijn schouders sjokte hij naar huis. School was saai, de juf stom. Hij wist heus wel dat 1 erbij 1 nu eenmaal 2 moest zijn maar niemand wilde hem vertellen waarom dat zo was. Soms wilde hij wel gewoon inderdaad dom zijn, zoals school zei en soms hield hij het niet meer uit en werd vervolgens voor ongehoorzaam versleten. Wat hij zich voorstelde was blijkbaar onvoorstelbaar. Na lang en diep nadenken, zoals hij verondersteld werd niet te kunnen, ontdeed hij zich zorgvuldig van zijn vleugels.

Hij was op tijd op zijn werk, zoals altijd, elke dag. Voor de file uit. In mega-bestanden verzamelde hij gegevens en liet zijn laptop er staafdiagrammen van maken. Zijn bazen verbonden daar vervolgens voor hem onduidelijke conclusies aan waarmee hij weer nieuwe bestanden maakte. Elke dag van de werkweek opnieuw. Ach, het was een baan, zekerheid, brood op de plank. Hij was er goed in om altijd weer te doen wat hij dacht dat de ander van hem zou verwachten. Een verdoofde staat  van zijn. Het leven zou vanzelf wel voorbijgaan. Vliegen was voor vogels. Als er al iets knaagde dronk hij het weg zodat hij er op maandag geen last meer van had. 

Zo licht als een veertje komt hij zijn bed uit. In de donkerstille uurtjes voor de dag aanbreekt, zelfs voor het ontbijt uit, schrijft hij, geeft planten water, voert de egel, luistert Bach. Na de ochtendspits gaat hij op de fiets naar een eerste kennismaking met een bedrijf en daarna door naar een intake bij een gezin met hooggespannen verwachtingen. Lunch in de herfstige zonnestralen aan de waterkant. Een sessie met een volwassen beelddenker gevolgd door een inspirerend uur met de leerkrachten van een cliëntje. Onderweg naar huis inkopen doen. Eten voor de laptop en de gebeurtenissen in verschillende verslagen vastleggen op zijn eigen manier. Dringende mails beantwoorden en nieuwe ideeën vastleggen in de daarvoor bestemde map. Hij sluit de dag met een magisch boek bij de open haard. Uiteindelijk heeft hij zichzelf een gelukkig leven geleerd, wars van andermans opvattingen, als een kind met de magische vleugels van een volwassene. 

I once watched Charlotte with a four-year-old boy, who was drawing. When he stopped and looked up at her — perhaps expecting praise — she smiled and said, ‘There is a lot of blue in your picture.’ He replied, ‘It’s the pond near my grandmother’s house — there is a bridge.’ He picked up a brown crayon, and said, ‘I’ll show you.’ Unhurried, she talked to the child, but more importantly she observed, she listened. She was present.

 *****

Op 26 november is het zover.

De dag van de beelddenker.

Ik kijk er zo naar uit. Ik hoop je daar te zien. Een hele dag samen onszelf zijn.