Indrukken

“Zoveel kleuren groen. Nou ja, soorten groen dan.” Tim stond stil en keek omhoog naar de de bladeren in de bomen. “Elke keer weer anders. Zoveel. Je kunt het nooit allemaal zien.” Hij liet zich overweldigen, liet zich ontroeren door wat hij zag. “Het is ook teveel als je het allemaal zou kunnen zien. Schilders kunnen dat misschien wel. Soms. Ik probeer het ook wel eens maar ik heb gewoon te weinig groene kleurpotloden.”

Hij liep alweer door naar de volgende indruk. We maakten een wandeling in de stook bos achter zijn huis. Zijn trouwe labrador rende om ons heen. 

Contact

“Ze hebben ook contact met elkaar. Door de wortels. Die raken elkaar.” Hij zat aan de voet van een hoge eik. “Als ze niet bij elkaar kunnen komen dan zorgen de paddenstoelen ervoor. Want bomen leven ook.” Tim bracht het als vaststaand feit.  “Net als planten en gras en mijn goudvis. Toch?” Ik knikte met mijn hoofd schuin. Hij begon me al een beetje te kennen en gaf me een grijns, wreef in zijn handen en zei; “Ah, we krijgen een discussie.” Ik humde bevestigend; “Het hangt misschien af van wat je definitie van ‘leven’ is”. 

Ik zag een ander kind dan thuis bij de sessies met rode wangen van inspanning om het goed te willen doen. Op school tijdens de observatie een stille jongen, vooral bezig met aanpassen en niet opvallen. Kleine onophoudelijke bewegingen gaven blijk van zijn manier van concentreren. Het wegkijken om de antwoorden in beeld in zijn hoofd te zoeken. Hier buiten in zijn eigen omgeving kon hij vrijuit denken, bewegen, zijn. Hongerig naar kennis en een andere manier van leren. 

Hij raapte een tak van de grond met blaadjes er aan. Keek ernaar, rook er aan, streelde het donkergroen. “Als je een hart hebt dan leef je. Een boom heeft geen hart. Dus klopt mijn devenietsie niet.” Peinzend liep hij door, zijn hoofd naar de grond. 

“Alles wat mooi is leeft?”

“Ok. Interessant. Wat zijn dat daar?” Ik wees op brandnetels aan de kant van de weg. “Eh, die geven jeuk en ik vind ze niet mooi. Dus dat klopt niet.” Hij tikte met zijn vinger tegen zijn wang en dacht na; “Alles wat leeft heeft kleur?”

“Mooie schoenen heb je aan.” Hij keek verbaast naar zijn schoenen. “Ja he, ik hou van rood. Oh”, hij rolde met zijn ogen, “maar mijn schoenen leven dus niet, Of niet meer”, lachte hij. 

“Ik weet het; alles wat beweegt leeft? Bruno beweegt, jij en ik bewegen. Als het waait bewegen de bomen. Toch?”

“Hoe bewegen de bomen?”

“Ja, door de wind, dat zeg ik toch.”

“Als er geen wind is bewegen ze uit zichzelf?”

“Hm”, hij schudde zijn hoofd, “misschien wel, als wij niet kijken”, probeerde hij. 

“Een boom ademt. Wist jij dat?” Ik herhaalde zijn stelling met een vraagteken. “Ja, echt. Andersom. Hij ademt andersom. Bomen zorgen voor de lucht die wij dan weer inademen. Dus je zou kunnen zeggen dat de boom ademt.” Ik knikte bevestigend; “Fotosynthese bedoel je?””Ja, precies. Dus, als je nou zegt; alles wat ademt, leeft, dan klopt het weer! Dat zingen we ook altijd op school” Hij glimlachte tevreden met zichzelf. Discussie gesloten. Hij sprintte vooruit en zong; ‘Alles wat adem heeft, le-e-e-e-ve de he-ru”……

Ik keurde het goed. Zelf was ik er een meester in, en nog, om wat anders te horen in een lied dan er stond. Ik vond het een mooie gedachte: alles wat adem heeft, leeft! 

My best friend is a live oak tree.
His branches shade and shelter me.
Beneath these arms of green, each day,
I come to sit and read and play.

If you look up and squint your eyes,
think hard of golden butterflies,
and drink one drop of morning dew,
you’ll see him smiling down on you.

Not every grown-up sees his face
but Grandpa sees it (just in case
you don’t believe me) and what’s more;
around the back, we’ve found a door.

A tiny door, for elf or gnome,
or other folk who make a home
inside my wondrous, magic tree.
Each night, they leave a gift…for me!

 Susan Anderson