Hij was goed in rekenen. Tenminste, als hij er de interesse voor kon opbrengen. Nieuwe sommen maakte hij foutloos en snel, inmiddels met behulp van zijn 100-veld. “Maar dan krijg ik ze de volgende dag weer, diezelfde sommen. Terwijl ik ze al kan.” Dan was het nieuwe er af, geen interesse, geen focus, onleesbare foute antwoorden. Ondertussen was hij bezig de tafels op allerlei manieren in de rekenkamer in zijn hoofd te plaatsen. Via Harry Potter en de Matrix liet hij zich terugbrengen bij waar hij mee bezig was. “Gaan we hier nog lang mee door?” In een razend tempo had hij de tafelmatrix ingevuld. Hij stopte en zei: “Waarom altijd cijfers?  Ik vind het stom. Het gaat allemaal om cijfers.” Hij smeet de white board stift van zich af. Zijn armen gingen over elkaar voor zijn borst.

Ik spiegelde zijn lichaamshouding, inclusief een diepe frons en vroeg: “Alles?” 

“Ja. Ik moet soms wel 2 x op een dag rekenen op school. De klok heeft alleen maar cijfers. Voor mijn toetsen krijg ik cijfers. De kalender heeft cijfers. Papa’s pincode heeft cijfers en die vergeet hij altijd. Telefoonnummers, huisnummers, postcodes. Hoe goed je kunt lezen. Prijzen in de supermarkt. Het weerbericht. Mijn bankrekening.” Hij ratelde nog even door en keek me vol trots aan. “Had je niet gedacht hè?!” 

“Als je het zo brengt lijkt het inderdaad wel veel”, gaf ik toe. 

“Precies. Ik wil een wereld zonder cijfers en dan hoef ik nooit meer te rekenen.” Hij maakte vol overtuiging zijn statement. 

“Ok. Bedenk wat je zou doen in een wereld zonder cijfers.”

“Nou eh, lezen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, de bladzijdes hebben cijfers.” “Minecraften op mijn ipad dan?” Met het gevoel advocaat van de duivel te zijn wees ik hem op het feit dat Ipads en computers werken op basis van cijfers. De magnetron om zijn chocomel op te warmen kon ook niet want je stelde hem in op basis van cijfers. Zelfs het gasfornuis zou niet kunnen want de knop gaf de standen aan, in cijfers. Hij liep door het huis en wees met een steeds diepere frons alles aan; Tv-kijken, krant lezen, piano spelen? Ik bleef mijn hoofd schudden en hij noemde zelf steeds hoe er overal cijfers, getallen, nummers werden gebruikt. Enigszins wanhopig kwam hij weer terug aan de keukentafel.

“Nou, lekker dan! Dan kan ik helemaal niks meer doen dus?”

Hij pruttelde rustig verder inwendig. Ondertussen ondefinieerbare geluiden makend, bokkend tegen de tafel. Ik liet hem. Dat kan ik. Ook in aanwezigheid van de op het horloge kijkende ouder. 

Een diepe zucht. Leunend op de tafel, een hand onder zijn kin; “Maar het kan toch wel iets minder?”

In deze maatschappij kunnen we niet meer zonder cijfers. Het vreselijke meten is weten bestaat onontkoombaar. Wat we wel zouden kunnen doen is er minder waarde aan hechten. Een gefundeerde waardering met elkaar uitspreken over een gemaakte toets betekent zoveel meer voor beiden. Het cijfer 6 wat je schrijft op een gemaakt proefwerk is altijd een nietszeggend en vaak frustrerend oordeel. Horen wat je goed deed en hoe en waarom en waar je misschien een denkfout maakte daar leer je van, daar raak je van gemotiveerd. 

“Weet je”, hij zit weer voor zijn honderd veld, “wij rekenen wel veel samen maar ik krijg nooit een cijfer van jou. Dat vind ik fijn. Dan zeg je; ‘Ik reken jou goed’ en daar word ik dan helemaal warm van. “