Het was een zeer vroeg netwerkontbijt. Ik doe dat hooguit 2 keer per jaar. Want hoewel het door iedereen als serieus ‘werk’ beschouwd wordt, doen we het wel vóór onze eigenlijke werkdag uit. We zijn toch allemaal ondernemers en zouden onze eigen tijd in moeten kunnen delen en toch doen we nog steeds of we om 08.30 uur op ons werk moeten zijn. Maar goed. Het zij zo, voor een aantal mensen dan. Na afloop had een lokale part-time zelfstandige verslaggeefster mij uitgenodigd voor een interview over beelddenken. Zo leuk voor de rubriek regionale ondernemers……  

“Je doet aan beelddenken. Kun je daar wat meer over vertellen?”

Daar ging het eigenlijk al mis. Ik ‘doe’ niet aan beelddenken, ik bèn een beelddenker en ik help mensen dat miskende talent bij zichzelf te ontdekken, te ontwikkelen. Dat ze weten hoe ze in elkaar zitten. Dat ze weer zelf aan het roer kunnen staan. 

“Je helpt dus kinderen.”

Eh. Ja. Kinderen zijn ook mensen. 

“Je werkt alleen met kinderen. Is daar wel voldoende markt voor in deze behoudende regio?”

Ik was benieuwd welke kant dit op zou gaan. Er zijn inderdaad heel veel kinderen in mijn praktijk. Voornamelijk jongens. Ik mag hun rolmodel zijn. Mensen vinden mij omdat ik o.a. werk met de methode ‘Ik leer anders’. Daarnaast werk ik even zo vaak met stuiterende pubers, faal-angstige studenten, vastgelopen volwassenen en zoekende teams. Natuurlijk is het heerlijk om in de eigen omgeving te werken en cliënten op de fiets te bezoeken maar ik zeg altijd dat de wereld mijn regio is. Als ik voel dat ik op dit moment nodig ben in Drenthe of in Brabant dan reis ik daar naar toe. 

“Als je je nu even beperkt tot de Vallei-regio, loop je dan niet tegen godsdienstige bezwaren aan?”

Dit zou toch over beelddenken gaan? Zelf word ik niet gehinderd door enige religieuze of spirituele overtuiging, (wat op zich ook weer een overtuiging is). Met liefde kom ik binnen in de gezinnen binnen de gemeente Ede en ver daar buiten. Ik zou niet weten of er mensen zijn die mij, op behoudende en/of godsdienstige argumenten, niet inhuren. Als ik al weerstand tegen kom is dat bij leerkrachten en scholen met een fixed mindset; beelddenken zou niet bestaan en men zou geen geld en tijd hebben om zich te informeren en het lesgeven aan te passen aan die ene in plaatjes denkende leerling. 

“Ik had het nog niet over het onderwijs.”

Ok. Ik besloot, zonder overleg, dat kan ik 🙂 er even uit te stappen. Sanitaire en nicotinaire pauze. De verslaggever zou nog een keer koffie bestellen.

Na de korte pauze zitten we met verse koffie weer tegenover elkaar. In de koude winterlucht had ik besloten om het om te draaien. Ik vroeg dan ook: Wat weet je eigenlijk over beelddenken? 

“Voldoende om de vragen hier te stellen.”

Zo. Tik op de vingers. Hoe ging ik de relatie met de lokale pers, althans een heel klein onderdeeltje ervan, nog goed houden?

“Je pretendeert kinderen te helpen beter mee te kunnen komen in het huidige schoolsysteem. Heb je daar bewijs voor?”

Het enige bewijs dat telt voor mij is dat kinderen en andere mensen na een aantal sessies zeggen beter in hun vel te zitten. Dat ze makkelijker mee komen in de klas, zich beter kunnen concentreren. Dat ze weer zelf de regie durven nemen. Dat ze niet slechter kunnen leren dan een ander, alleen anders, op hun eigen manier. Dat er zichtbaar meer rust komt in het hoofd en in het gedrag. Dat ze beter slapen. Dat ze zich gezien en gehoord voelen. Dat ze zelfs op den duur het perfectionisme en de onderliggende faalangst achter zich kunnen laten. Dat ze hebben geleerd in de taal van de ander te praten, zichzelf durven en kunnen uitleggen aan de niet beelddenkers. Dat ze vaker met plezier aan de school- of werkdag beginnen. Dat hun gevoel van minderwaardigheid zo onterecht is en opgelegd door een systeem wat uitgaat van een extern bepaald gemiddelde. Dat ze met een grote grijs hun eerste 10 voor een proefwerk laten zien. Dat ze met een trotse blik hun vertellen dat ze intern een andere functie hebben gekregen. Maar dat telt zeker niet? 

“Nee’, zei ze ook echt. 

Ging ik nu ontploffen of pas over 5 minuten? 

“Dit gesprek loopt niet zoals ik had bedacht.” Ze kauwde op haar pen en zette de telefoon uit waarmee ze ons interview opnam. 

Ik zweeg en probeerde non-verbaal neutraal te blijven. 

“Weet je”, zei ze tenslotte, “ik dacht dat het onderwerp beelddenken wel zou passen in mijn stageopdracht over de toename van visuele media en visuele leermiddelen in het onderwijs. En ook omdat ik zo’n moeite heb met lange teksten….”

Daar kwam de aap uit de mouw. Ik ging deze relatie goed houden. Passend onderwijs aan beelddenkers is niet alleen een kwestie van meer visuele leermiddelen of visuele media.

“Niet? Oh. En nu?”

Ze keek me voor het eerst echt aan. Ik gaf haar mijn visitekaartje. Verdiep je eerst eens in mijn website. Want dat heb je volgens mij nog niet gedaan, toch? 

“Eh, nee, eigenlijk niet.” Ze giechelde een beetje, verrukkelijk onprofessioneel. 

Als je dan nog steeds denkt dat het past in je stageopdracht, ga ik je helpen, met je onderwerp en met die lange teksten. Even dacht ik dat ze me om de hals zou vliegen, maar het bleef bij een hoogrode blos, geheven handen en een oprecht dankjewel.

Niet veel later mengde ik mij tussen de eerste ploeg fietsers op weg naar hun werk over de nog niet gestrooide fietspaden.