Dat vond ik wel een prima spreekwoord altijd. Als iemand half denkt te verdrinken dan vul je de put voor de helft met zand zodat hij er makkelijk uit kan stappen. Een echte McGyver-oplossing. Leverde me natuurlijk in groep 5 een dikke onvoldoende op met strafwerk. Later, in de vele corporate bedrijven waar ik mijn weg probeerde te vinden, stond het bijna op de voorgevel. Managers werden dik betaald om het kalf te laten verdrinken, kon de volgende manager de put dempen. Pas toen begreep ik de ware betekenis en waarom het spreekwoord nog steeds zo actueel is. Ik geef de voorkeur aan mijn versie. 

Hij hield het een tijdje vol. Omdat hij me vertrouwde. Er viel een last van hem af toen ik hem uitlegde dat CITO en AVI helemaal niet zo belangrijk waren. Een manier om iets te meten. Meer niet. Hij hield het een tijdje vol. Omdat hij dacht te weten wat ik wilde horen. Tot hij ontdekte dat ik echt wilde weten wat hij dacht. Er kwamen heel veel nieuwe dingen voorbij. Bijvoorbeeld dat fouten maken een geweldige manier is om iets te leren. “Je bedoelt dat je het niet in 1 keer goed hoeft te doen??!!!?” Er kwam een barstje in zijn vernis. Hij hield het een tijdje vol. Omdat hij gewend was aan mensen die hem altijd maar weer wilden helpen.  Het werd al snel; Ik kan het niet. Het lukt me toch niet. Daar ga ik echt niet aan beginnen, veels te moeilijk. Ik twijfelde aan wat ik (nog) niet hoorde maar schoof al vragend toch op richting faalangst-gesprek. Tot hij vanuit de grond van zijn hart eruit gooide;

I k  w i l  h e t  h e l e m a a l  n i e t. 

Hij schrok er zelf van. Wat zeg ik nu!?

Het werd een pittig coachingsgesprek. Aan hem de keus. Als hij niet wilde leren, prima, we zouden allemaal van hem blijven houden. We zouden alleen wel  stoppen met steeds maar weer onze hulp aanbieden. Hij mocht er over nadenken. Een nachtje over slapen. De blinde paniek hing knisperend om hem heen. 

In de broodnodige pauze dwaalden we samen in -7 over het bedrijf van zijn vader. Gleden samen over de allerbeste glijbanen van Nederland. Van de ene schuur naar de andere. We verzamelden materiaal voor een heus Zweeds haardvuur. De hooizolder op voor droog gras en stro. Hier de kleine houtjes, daar de monster grote blokken. Onderweg aaiden we de kalfjes, kroelden we met de poes. Praten over moeilijke dingen is makkelijker als je samen buiten bezig bent. Deze kleine filosoof zag haarscherp wat de gevolgen van zijn keuzes zouden kunnen zijn en checkte dat. Het ging over het grote waarom van het leren, de zin van school, over later, over dromen. In ons eigen bekende razendsnelle tempo met weinig woorden. Een glimlach van mij, een donkere oogopslag van hem, waren voldoende antwoord op de vragen die we elkaar stelden. Met bevroren handen bouwden we later het Zweedse haardvuur op. Groot, vierkant stapelen, steeds kleiner naar boven toe en dan Top-Down aansteken. De beste metafoor voor zijn manier van leren terwijl we samen op zoek waren naar zijn eigen vuurtje. 

Hij was in zijn eigen kuil gedonderd, met open ogen. Half verdronken. Stukje bij beetje liet ik hem zijn put vullen zodat hij in elk geval weer over de rand van de kuil kon kijken naar het landschap van zijn keuzes. Hij mocht zelf aan het roer staan. Hij kon zijn eigen radertje zijn.

In zijn weerstand zag ik mij. Ik haatte leren, dacht ik, tot ik mocht leren op mijn manier. Omdat ooit iemand mij, zonder oordeel, ook de vrije keuze liet.