Het gesprek wilde niet vlotten. Het huis was mooi ingericht. Toch ontbrak er iets. Ondertussen probeerde ik te bedenken hoe ik in dit gezin was terecht gekomen. Een doorverwijzing van een collega en ik had aangenomen dat het om een beelddenker ging. Dat was dus niet zo zag ik na een paar minuten. Wel leerproblemen, sinds kort. Moeilijk gedrag in de klas volgens de leerkrachten. Niemand leek tot hem door te kunnen dringen en er waren al heel wat deskundigen op hem losgelaten. Er klopte ook iets niet aan de communicatie tussen beide ouders voelde ik. Maar wat ik hier nu deed, ik kon er de vinger niet opleggen.

Daarom stelde ik voor even met hem te gaan wandelen, de koffie moest maar even wachten. Hij leefde op en was in no time aangekleed met stevige laarzen aan. We struinden samen door de sneeuw het bos in. Zijn, zelfs voor mij ietwat storende gedrag, was verdwenen. We babbelden over het weer. Hij vertelde dat hij stiekem voer neerlegde aan de rand van het bos nu de dieren het zo moeilijk hadden in de kou. Zijn stoere pantser was binnen gebleven. Een erg sensitieve slimme jongen kwam er onder vandaan. 

“Vertel eens”, probeerde ik rechtstreeks, “hoe komt het dat jij volgens de leerkrachten leerproblemen hebt?” 

Hij haalde zijn schouders op en porde met een stok in een berg sneeuw. 

“Gewoon, ik vind het niet meer leuk.”

“Sinds kort?”

Hij knikte. “Ik vind eigenlijk alles niet meer leuk.”

“Alles?”

“Ja. Alles.” Hij stond stil en keek uit over de witte heide. Zijn gezicht gesloten, zijn ogen op storm. “Het is allemaal stom. Sinds…..”

Ik kwam dichterbij maar bleef achter hem staan. Er ontsnapte een traan uit zijn ogen. Boos veegde hij langs zijn wangen en draaide zijn hoofd weg. Deskundig maakte ik een sneeuwbal. Gooide hem zacht maar doeltreffend in zijn nek. Volkomen verrast draaide hij zich om en volgde proestend mijn voorbeeld. Fanatiek maakten we de ballen en gooiden over en weer. Rode wangen van het pure fysieke plezier en de inspanning, onze handen ijsklontjes, onze kleren nat. Er liepen nog meer tranen uit onze ogen. Van de kou natuurlijk. Al gooiend kwamen dichter bij huis. 

“Weet je”, zei hij zacht, “ze weten het nog niet maar Papa en Mama gaan scheiden.”

“Ach jongen toch.” Hij kwam dichterbij lopen. Ik legde mijn hand op zijn schouder. Hij had het kind in mij gevonden en durfde contact te maken. 

“Maar ik zorg dat alles weer goed komt hoor. Als ik maar genoeg leerproblemen heb dan blijven ze wel bij elkaar, want dat kan een vader of een moeder niet alleen. Toch?”

Daar was het dus. Van onbezorgd kind in de rol van bemiddelaar. Zonder dat iemand het had gemerkt. Alle clichés om tegen kinderen van ouders die gaan scheiden te zeggen schoten door me heen. Bullshit. 

“Dat is knap klote voor je.” 

“Zeg maar rustig kut”, brieste hij. Na nog wat gezamenlijke krachtige stampvoetende taalkundig onjuiste ontladingen probeerde ik; 

“Ik heb nog nooit gezien dat het zo zou kunnen werken trouwens. Jij wel?”

“Nee”, zei hij met een grimas, “het is voor mij ook pas de eerste keer dat ze gaan scheiden.

“Ik denk wel dat we het zo aan je ouders moeten vertellen, dat ze weten dat jij het weet. Denk je ook niet?”

“Ja, daar was ik al bang voor”, zuchtte hij met een soort merkbare opluchting, “moet ik zeker ook weer normaal gaan doen?” We keken elkaar lang aan, ik knikte. 

“Hand erop?” Hij sloeg met zijn hand hard op de mijne en knikte terug, rende voor me uit, het huis in, de trap op, zijn kamer in. 

De ouders keken op van hun telefoon toen ik de huiskamer binnenkwam. 

“Ik mag hopen dat het van de kou is die tranen op uw wangen”, glimlachte de moeder. 

Ik kon het met trots ontkennen en maakte me op voor een gesprek zonder enige professionele afstand.