Al jaren krijgen mijn cliëntjes tijdens de intake mijn doos met inspiratiekaarten. Over jezelf praten met een vreemde meneer kan soms makkelijker zijn via beelden. Ik krijg binnen korte tijd heel veel informatie. Er valt van alles te observeren. Hoe neemt iemand een cadeautje in ontvangst? Hoe maakt hij het open? Worden de kaarten netjes gesorteerd, 1 voor 1 bekeken of over de tafel gegooid en in 1 oogopslag gezien? Vraagt hij om hulp met dat lastige plastic eromheen? Schieten zijn ouders onmiddellijk te hulp? Welke plaatjes trekken zijn aandacht? Waar stelt hij vragen over en hoe? Het is een prettige en makkelijke manier om contact te maken. Als alle plaatjes bekeken zijn en op tafel liggen zijn er een aantal standaard vragen.

Welk plaatje past het beste bij jou? Wat er ook speelt bij cliëntje of in het gezin, het verhaal bij dat beeld over zichzelf is altijd verrassend positief. Zo zijn er meer vragen met vaak universele uitkomsten, soms verrassende ontdekkingen. Het leuke is natuurlijk hoe ze via de gekozen foto veel over zichzelf vertellen. Ze merken dat ze bij mij ook echt mogen zeggen wat ze denken.

Wat echter schokkend is zijn de beelden die ze na lang nadenken en diep fronsen kiezen als ik ze de vraag stel; Welk plaatje vertelt iets over hoe jij school op dit moment vindt? Dat is 9 van de 10 keer hartverscheurend. Als je er tenminste over nadenkt, wat we natuurlijk niet doen in onderwijsland. We gaan gewoon door met grootbrengen door ze klein te houden. Triest omdat ze het zo goed kunnen uitleggen. Zeker als je in gedachten houdt dat de ze 8 of 9 jaar zijn. Het gaat veel verder dan dat school saai is en stom. Ik voel me niet gehoord en niet gezien is de onderliggende boodschap. We gaan er altijd over in gesprek en kijken waar we dingen kunnen veranderen, bij henzelf, thuis, op school. Meestal wordt aan het einde van het traject een ander plaatje gekozen.

Of een andere school.

Hier de 9 meest gehoorde uitspraken met de praatplaatjes erbij. Zonder commentaar. Om tot je door te laten dringen.

School is een stomme wedstrijd die je nooit gaat kunnen winnen. Maar je kunt ook niet uit de race stappen.

Het is 1 groot doolhof zonder bordjes en ze vertellen je voortdurend dat je de verkeerde kant op gaat. Op een dag zal ik de uitgang wel vinden, toch?

School is een soort luxe gevangenis waar je niet zelf mag denken. 

Je loopt er altijd vast en niemand die je uit de modder haalt. Dan moet je maar beter je best doen terwijl beide achterwielen vastzitten. 

Het is 1 groot gevecht op leven en dood.

School laat bij mij voortdurend het alarm af gaan.

School is regeltjes en wat niet mag en wat wel moet maar 1 grote chaos. En ik kies altijd het verkeerde.

School is waden door het zand. Het schiet niet op, je komt niet verder. 

School is een soort evenwichtsbalk. Tot het einde van de dag moet je je goed vasthouden want anders val je. Het lukt nooit om op tijd aan de overkant te komen. Elke dag weer opnieuw.

School is keihard werken en dan ontdekken dat je dood alleen achterblijft. 

School is heel, heel eenzaam en onbeschermd.