Daar gingen we weer. Zeven dames en 1 heer. Van hoofd tot leerkracht, van Ib-er tot Rt-er, de dames van het ’tribunaal’ zaten er klaar voor. Tegenover hen zat ik als de advocaat van een leerling. 

Laat hij eerst zijn week-taak maar eens op tijd en goed afmaken. Laat hij eerst zijn werkjes maar eens foutloos maken, binnen de tijd, dan zullen we eens kijken wat we verder voor hem kunnen doen. Hij moet eerst maar eens laten zien wat hij kan want zijn prestaties zijn nou niet om over naar huis te schrijven. Laat hij eerst maar eens interesse tonen tijdens de instructie. Laat hij eerst maar eens stilzitten, zoals iedereen dat moet kunnen. Zodra hij beter zijn best doet praten we verder. Zo bijzonder vind ik hem niet. 

De opmerkingen openden moeiteloos de conversatie. Het hoofd typte ongeïnteresseerd op haar pc.  Ik probeerde beleefd het gebabbel te onderbreken. Toen dat niet lukte riep ik: “He, juffies, de naald blijft hangen!” Mijn intuïtie nam het over.

Zelfs het hoofd draaide zich om en zette haar bril af.

“Hou daar nu eens mee op Juffrouw-ik-heb-altijd-gelijk en Juffie-ik-weet-het-beter. Ja, je bent een ongetwijfeld een professional met ervaring, staat met liefde voor de volle klas mag ik hopen en je zult het heus heel druk hebben, daar heb je niet het alleenrecht op. Je zou echter kunnen weten dat een hoogbegaafde leerling de zich eindeloos repeterende rijtjes sommen niet meer interessant vindt en de boel afraffelt met veel fouten als gevolg. Je zou je ondertussen hebben kunnen laten informeren over overprikkeling in de klas en hoe je daarin samen met het kind de regie kunt nemen. Je zou toch denken dat er voldoende informatie is over de beelddenkers ook in jouw klas waar jij standaard het onverschillige stempel ADHD op plakt. Je zou eens kunnen stoppen met tempotoetsen en binnen de tijd lezen om te kijken wat dan de resultaten zijn. Je zou eens echt geïnteresseerd kunnen zijn in wat er onder het gedrag zit waar jij zo’n last van schijnt te hebben. Je zou eens echt kunnen luisteren en dat kan niet in een 10 minuten gesprek, dat is net voldoende om jouw slecht gefundeerde oordeel kwijt te kunnen. Je zou je eens kunnen realiseren dat je met elkaar een behoorlijke tunnelvisie hebt ontwikkeld ten aanzien van elke leerling die ook maar iets afwijkt van het door jou bepaalde gemiddelde.”

Emotie

Ik gooide het er allemaal uit en nog veel meer. Zo volledig mijzelf en zo oprecht boos dat er ongemerkt een traan uit mijn ooghoek ontsnapte. Zelfs ik moest hier even ademhalen. De dames luisterden vastgenageld aan hun stoel, sommigen met open mond. Ging ik te ver? Alleen het hoofd glimlachte en keek meer naar haar team dan naar mij. 

“Je bent natuurlijk zelf ook ooit gedwongen tot de middelmaat en opgeleid tot grijze muis. Dat snap ik. Maar wil je er echt naar streven een klas vol met alleen maar gemiddelde leerlingen te hebben? Omdat dat jou beter uitkomt? Wil je echt die beweeglijke jongens allemaal naar het speciaal onderwijs doen zodat je fijn een klas met meegaande zich keurig aanpassende stilzittende auditief ingestelde gemiddeld presterende meisjes hebt? Het lijkt wel of jullie bewust onwetend willen zijn. Elk probleem terug geven aan de leerling, de oplossing bij de ouders leggen, zodat jij door kunt gaan met wat je altijd doet. Je zou eens echt de verbinding aan kunnen gaan met wat jij een lastige leerling noemt.”

Verbinding

Ik was inmiddels zelfs de draad kwijt en deze school zou ik ook kwijtraken, inclusief wat lezers nu, maar het kon me geen moer schelen. Mijn handen vielen stil. Een lange stilte volgde. De leerkrachten zaten inmiddels van mij afgedraaid in hun onbewuste lichaamstaal. Die was ik even kwijt. Het hoofd was de enige die me aan bleef kijken en langzaam met haar hoofd knikte.

“Lang geleden dat ik zo’n oprechte eerlijke boodschap heb gehoord”, zei ze tegen haar team. Die keken van haar naar mij en weer terug naar het tafelblad. Ze zaten er letterlijk tussenin. Was hun leidinggevende nu op hand van de spreker? 

“Ik ken je inmiddels als een rustig, evenwichtig iemand”, vervolgde ze, “met goede adviezen en gefundeerde feedback. Het was ongetwijfeld iets genuanceerder geworden als je niet zo oprecht boos was geweest, maar ik persoonlijk hou daar wel van. Dankjewel daarvoor.”

Ik raakte niets kwijt, ik had iemand weten te raken. Tussen de gesloten gezichten van haar team door begon ze op detail in te gaan op het gedrag en de achterblijvende prestaties van mijn cliëntje. De juffrouwen als de stille toeschouwers bij een tenniswedstrijd. 

“Ik wil hier graag nog even over doorpraten met jou alleen,  maar wat is voor nu je advies voor deze specifieke leerling?”

“Hem niet meer zo vaak de klas uit sturen en hem aan zijn lot overlaten. Een aantal toetsen en testen eens 1 op 1 afnemen in een rustige omgeving zonder tijdsdruk en kijken wat dan de score is. De Rakit-2 af laten nemen door een externe psycholoog waar hij een klik mee heeft. En ik wil graag een observatie in zijn klas doen met aansluitend een consult met zijn beide leerkrachten. Dat is het voorlopig.”

“Gaan we doen”, knikte ze, terwijl ze haar lijstje afmaakte. De tijd was voorbij. De leerkrachten slopen weg naar hun lokaal. De bel ging.

Ze maakte een afspraak om op een later tijdstip dieper op de inhoud van mijn boodschap in te gaan. “Als jouw trainingen ook zo persoonlijk zijn ga ik je waarschijnlijk uitnodigen voor een studiemiddag, als je nog durft tenminste”. We liepen samen naar de uitgang. “Zo’n krachtige emotionele boodschap van een relatieve buitenstaander met een zekere expertstatus, is precies wat we nodig hadden. Dat kon jij niet weten maar het was in de roos! Aan mij om de scherven op te rapen”, besloot ze glimlachend en nam met haar beide handen afscheid van me.