Klassieke muziek luisteren en/of, nog beter, beoefenen helpt ons beter te concentreren en meer informatie op te kunnen nemen in kortere tijd doordat het beide hersenhelften tegelijk activeert. Op deze manier zet je de auditieve en sensorische kanalen wagenwijd open.

Luisteren naar klassieke muziek betekent dat hele complexe gebieden in de hersenen samenwerken. Ik denk dat klassieke muziek mij als beelddenker, in de tijd dat de term nog niet bekend was, geholpen heeft. Ik had muziekles van de de vierde klas lagere school tot aan mijn negentiende. En later, veel later, opnieuw, in de koormuziek. Steeds meer onderzoeken wijzen ook in de richting dat als kinderen klassieke muziek beoefenen ze het beter doen op school, lezen en rekenen gaat beter. Ze zouden beter samenwerken en een hoger zelfbeeld hebben. Er wordt zelfs onderzoek gedaan naar het beschermende effect van klassieke muziek op bepaalde delen in de hersenen verantwoordelijk voor bijvoorbeeld Parkinson en Alzheimer.

Als ik mijn blogs maak staat er eigenlijk altijd wel Bach of tijdgenoten op, het zet enerzijds mijn hyper-focus aan (heel erg nodig om alle beelden te vertalen naar taal die jij begrijpt) maar het haalt, voor mij althans, de bijbehorende onrust weg

Als dirigent van mijn koor Fluent maak ik optimaal gebruik van mijn beelddenkers talent. Zingen is een meervoudige zintuiglijke ervaring. Je hoort je zelfgeproduceerde klanken, de resonantie in je lichaam, het geluid wat weerkaatst. Je leest de noten en de tekst. En tegelijkertijd luister je naar elkaar, naar de harmonie, de boventonen. Het gevoel wat het bij je oproept als je zingt. De ademhaling wordt gelijkmatiger en je wordt als zangers één geheel in adem en hartslag. 

Dirigeren is zo mogelijk nog zintuiglijker. Wat mijn zangers produceren, resoneert in mij. Als dirigent heb je de beste plek hiervoor. Ik hoor, voel waar het goed gaat. Elke individuele stem en tegelijk het geheel. Ik zie in 3D waar we naartoe gaan met het stuk en zie, voel, hoor, beleef waar we zijn, onderweg. Elke individuele emotie en het gezamenlijke gevoel. Ik beweeg met ze mee, geef aan, leid, dien. 

Dirigeren is wat dat betreft ook visionair. Als ik een stuk uitkies wat ik met ze wil zingen dan heb ik er meteen een volledig drie-dimensionaal bewegend beeld bij, uiteraard met geluid zodra ik de noten zie. Dan weet ik meteen of het wat is voor ons of niet. Het eindresultaat sla ik op, de interpretatie van de muziek kan gaandeweg bijgeschaafd worden maar waar ik met ze naar toe wil is helder voor mij en anders gaan we het niet zingen. De vertaling van beeld en geluid naar logische organische stappen in de repetities dat is nog het meest lastige voor mij als beelddenker. Vergt heel veel discipline. Vraagt heel veel nadenken ook hoe beeld en geluid en noten te vertalen naar taal zodat mijn zangers met mij mee kunnen gaan. Een nieuw stuk komt dagenlang in mijn hoofd voorbij, net zolang tot elke partij, de tekst, elke nuance in een prachtig palet is opgeslagen en ik het beeld tijdens repetities zo kan oproepen, vanuit mijn ruime muziekkamer in mijn hoofd. Vanuit het totaal naar de delen, top-down. Dan staan al mijn zintuigen op scherp, schuift de muzikale werkelijkheid over het beeld dat ik al had en corrigeert zichzelf, bevestigt zichzelf als een optreden goed gaat.

De zintuigen van een beelddenker, of hij nu dirigeert of niet, geven altijd het sterkste signaal af aan de rechterhersenhelft, in directe verbinding met het hart.