Mijn cliëntjes beelddenkers, of ze nu hoogbegaafd zijn, of hoogsensitief, of faalangstig, ze zijn altijd een spiegel. Voor vader of moeder of voor allebei. En oh boy wat laat ik ze spiegelen. Nu eens verleid ik ze speels er een blik in te werpen, dan weer duw ik ze liefdevol de spiegel onder hun neus. De schijnbare leerproblemen van beelddenkers kunnen opgelost worden, faalangst bestreden, handvatten zijn er om ongekende talenten ontwikkelen.
Het meest effectief echter wordt het pas als een ouder het lef heeft om in die spiegel te kijken en te leren van wat ze nog te leren hebben van hun kind. Altijd is het cliëntje van dat moment, derde-groeper of brugpieper, ook mijn spiegel.
Inmiddels heb ik geleerd dat hoe deskundig ik het ook kan ontwijken, voor een tijdje, de spiegel komt altijd terug. Tot ik er van geleerd heb. Eigenlijk is elke ontmoeting een kans om in de spiegel te kijken. Wat laat jij mij zien dat ik nog te leren heb? Telkens weer.
Wat ik zoal zie?
Ineens kijkt mijn oude perfectionist mij weer aan door de ogen van een faal-angstig cliëntje. Ah, de metafoor is weer onverbiddelijk. “Goed of fout bestaat niet bij mij”, roep ik immers altijd tijdens de eerste sessie, wat me meestal een ongelovige maar dankbare blik oplevert. Is dat dan omdat ik zelf eigenlijk geen fouten durf te maken? Of is dat oprecht, omdat ik echt besef dat je alleen maar kunt leren door fouten te maken?
Onaangepast
Geen groter compliment bestaat er voor mij als iemand mij onaangepast noemt. Wil graag het verschil maken. Wat maakt dat ik niet meteen de wanhopige blik herken waarin met neonletters spiegelt: Ik wil vooral niet opvallen !
Ook al is het er niet meer, ik wilde op die leeftijd immers ook niets liever dan ondergaan in de grijze massa, niet gezien worden, alsjeblieft, vind me normaal. De spiegel herinnert me zodat ik jou aan de hand kan meenemen uit het groene- mannetjesland naar de veelkleurigheid, waar jij jou mag zijn.
De spiegel die het meest voorbijkomt?
Ha, ook ik ben hardleers, of wil het blijkbaar telkens opnieuw leren. Welke training je ook geeft, hoe prachtig het coach-traject ook. Eigenlijk is er maar 1 les te leren, 1 spiegel waar je in hoeft te kijken;
Het is niet aan mij om van jou te houden, dat is jouw taak.
Het is niet aan jou om van mij te houden; dat is mijn taak.
Deze spiegel komt zo vaak voorbij, niet omdat ik het niet wil leren maar omdat hij de basis is voor alles en iedereen. Zodra je van jou houdt om wie je bent kun je alles leren. Leren lezen, leren leren, leren leven. Dan ben je klaar om alles te kunnen.
