In het kasteel in mijn hoofd zijn wat kamers achterin. Goed opgeruimd en geordend. Ze gaan vanzelf open elke keer als ik een cliëntje en zijn gezin bezoek. In deze kamers liggen al mijn ervaringen als schooljongen opgeslagen. Ze brengen mij dichter bij jou. Daarom ken ik jou als geen ander. 

Concentratie

Als echte Hollandse jongen had ik minstens 3 gevulde broekzakken waarin altijd waardevolle schatten bewaard werden. Een touwtje, een glanzend papiertje, schroefjes, een schelp, een steen. In de klas dienden ze als frutsels waarmee ik mij beter kon concentreren. Als ze een voor een waren afgepakt en weggegooid door de leerkracht ging ik wiebelen. Inmiddels weten we hoe dodelijk stilzitten is, maar ja, dat soort nieuws dringt maar langzaam door in onderwijsland. Zodra mijn beweeglijkheid voldoende was afgestraft verloor ik mezelf in dagdromen. Eenmaal weer ‘wakker’ kon het goed zijn dat de taalles was overgegaan in de rekenles en moest ik bij mijn buurman proberen te achterhalen wat de bedoeling was. 

Totaalplaatje

Tafels kende ik niet uit mijn hoofd (wel in mijn hoofd maar dat wist ik toen nog niet). En wat spelling met spelen te maken had begreep ik al helemaal niet. Als de leerkracht een geschiedenisverhaal vertelde vanaf een schoolplaat maakte ik er mijn eigen verhaal van wat dichtbij de waarheid was. Maar een vraag erover beantwoorden binnen de korte-lontjes-response-tijd van de leerkracht dat was een ander verhaal. Ik zag, begrijp ik nu, het totaalplaatje en vertelde dat ook. Als ik de tijd kreeg kwam ik vanzelf, maar niet noodzakelijk chronologisch, bij het juiste antwoord. En, oh boy, wat werd ik driftig als ik onderbroken werd. Dan maar weer de grijs-gelige gang op, waar het stonk naar de sigaren van de bovenmeester. 

En de vragen die ik stelde.

Waarom moet dat zo want het kan toch veel makkelijker zo? Dit antwoord is toch goed dus wat maakt het dan uit? Waarom is het donker in het heelal? Van wie is de zon? Nu weet ik dat het vooral de toon was en het moment waarop ik de vragen stelde wat irritatie veroorzaakte. Het kwam uiterst brutaal over, zeker in die tijd. En ik had nooit geleerd mijn vinger op te steken, laat staan op mijn beurt te wachten. De vraag, de opmerking drong zich als een beeld aan mij op en moest onmiddellijk geuit worden anders had zich alweer iets nieuws aangediend. 

Tijdsbesef

De minuten gingen soms uiterst traag voorbij maar een dagdroom kon zomaar ongemerkt een kwartier in beslag nemen. Schooldagen leken een eeuwigheid te duren, het spelen op de boerderij met de vaste vriendenclub vloog voorbij. En ja, ik was standaard te laat thuis. Op weg naar school had ik een soort veiligheid ingebouwd. Als bij een bepaald huis de kinderen nog aan tafel zaten had ik nog ruim tijd om mijn eigen route te lopen langs de huizen met honden buiten, langs de schapen en door het park. Als bij een ander huis de kinderen hun jas aantrokken dan kon ik beter maar gaan rennen om nog op tijd in de rij te staan. 

Mijn waarom

Dit waren maar een paar van de vele obstakels, nu mijn grootste talenten, omdat ik na jaren worstelen eindelijk de logica begreep van hoe ik in elkaar steek. Daarom ken ik jouw in beelden denkende kind als geen ander. Daarom doe ik wat ik doe. Natuurlijk met een erkende methode en praktische handvatten. Maar vooral in het zien en horen van je kind, binnen het gezin, de school, het hele systeem met al zijn mogelijkheden. Iemand met wie je kind zich meten kan, misschien wel voor het eerst.