We zitten samen in het lichte, ruime, rustige lokaal. Ik begeleid een rasechte prachtige beelddenker. Half uur voor de pauze en een half uur erna. Kamers in het hoofd worden opgeruimd en na de braingym gaat de concentratieknop aan. Na de leukere interactieve dingen, woordjes visueel opslaan en wat speelse taaloefeningen komt het rekenen. Mijn rust en mijn stem hebben altijd zijn weerslag op hem, dat weet ik. Ook al vindt hij het niet leuk hij haalt vertrouwen uit mijn benadering dat hij het kan.
“Doe al je kamers dicht. Lekker rustig op de gang. Ga naar je rekenkamer en ga voor het 100-veld staan. Laat alle cijfers goed tot je doordringen. Maak dan de sommen op het werkblad. Lukt het niet in de rekenkamer in je hoofd dan gebruik je het werkblad. Kijk maar hoe ver je komt.”
Ik observeer. Zonder oordeel vanuit mijn neutraal. Hij zit rustig op zijn stoel, beide benen op de grond, de ogen helder. Een gelijkmatige diepe lage ademhaling. Zijn linkerhand friemelt met zijn spinner, met zijn rechterhand schrijft hij de antwoorden. Twee keer gebruikt hij zijn werkblad Halverwege heeft hij een wegdroompje. Na 4 minuut 30 heeft hij de 7 rijtjes sommen af. Foutloos. Dat gaat natuurlijk straks in zijn schriftje waar hij al het goede in verzamelt. Na uitgebreide complimentjes en een high-five geef ik de volgende instructie;
“Draai je werkblad om. Nu krijg je telkens 1 minuut. Als de minuut om is zal ik je dat vertellen en begin je met de volgende regel sommen. Lukt het niet in de rekenkamer in je hoofd dan gebruik je het werkblad. De minuut gaat nu in…”
Ik observeer. Zonder oordeel, vanuit mijn neutraal, met stopwatch. De spinner ligt nu vergeten op de rand van zijn tafel. Hij zit op het puntje van zijn stoel en zijn benen wiebelen voortdurend. De ogen schieten van zijn blad heen en weer naar mijn gezicht in wat mij overkomt als blinde paniek. Zijn ademhaling is onregelmatig en hoog. Zijn werkblad schuift heen en weer. Regelmatig staart hij naar het witte whiteboard voor hem. Telkens als de ene minuut is afgelopen en ik het startsein geef voor de volgende siddert hij en schudt onrustig met zijn armen.
In 3 minuten iets meer dan 3 rijtjes sommen. Hij heeft ineens de 3 en de 9 allebei omgedraaid. Ik benadruk dat hij 7 van de 15 sommen goed heeft.
In alle rust zijn er in 4 en een halve minuut, 35 sommen gemaakt, alle 35 goed.
Onder tijdsdruk zijn in 3 minuten 15 sommen gemaakt met omgedraaide cijfers, 7 goed.
Ik heb geobserveerd. Waargenomen wat ik eigenlijk wel wist. Bepaalde deadlines kunnen ons beslist stimuleren maar wij beelddenkers gaan fysiek en mentaal vet in de stress onder deze specifieke tijdsdruk. Daar kan geen Poweradem of Faalangstsjabloon tegenop. Hoe hard kun je zwemmen in 1 minuut; Klaarrrr voor de start? AF ! Hoeveel sommen zijn er fout in 1 minuut? Klaarrr voor de start? HELP !
“Tja, leuk hoor wat je doet met hem maar het telt niet mee. Hij moet net als de andere kinderen gewoon tijdens de toets in de klas maar eens laten zien wat hij kan”, zegt de leerkracht, nauwelijks opkijkend van haar scherm waar ze het zoveelste verslag invoert.
Geen kwaad woord over andere scholen waar ik binnenkom. Geen verwijt naar de gedreven leerkrachten die wel alles willen doen wat binnen hun vermogen ligt om anders lerenden te helpen. Maar ik fietste dit keer de 7,2 km naar huis in minder dan een kwartier, buiten adem, zonder een verkeerslicht te hebben gezien.
Gelukkig regende het onderweg.
