De kerstman heeft dirigenten in dienst. Ze zijn hem erg trouw en zorgen er al eeuwen voor dat de alom bekende kerstliedjes elk jaar weer opnieuw door vele koren gezongen worden. Op straten en pleinen. In kerken en tehuizen. Soms zelfs in een stal. Om in dienst van de kerstman te komen hoef je alleen maar in de kerstman te geloven. Dan word je vanzelf toegevoegd.
De oudste dirigenten kwamen 1 x per jaar in augustus bij elkaar om met de kerstman en zijn vrouw het repertoire voor dit jaar te bespreken. Dat was meer een formaliteit. Heel af en toe kwam er iets nieuws voorbij geschreven door aan de kerstman toegewijde componisten. Verder bleef het een hoog Stille Nacht gehalte houden. Dat was ook goed. Dat was de traditie. Zo was het altijd geweest.
Dit jaar aarzelen de dirigenten enigszins. Er was wat gemor geweest onder de jonge dirigenten. Dat de traditionele kerstliedjes sleets waren, ouderwets, saai. Het zou tijd worden voor iets nieuws. Afschaffen was er zelfs gezegd. De Kerstman en zijn vrouw schrokken ervan. De muziekelven hadden zoiets in geen honderd jaar gehoord en intoneerden van schrik een halve toon lager. Tja. Wat nu? Kerst zou nooit meer hetzelfde zijn zonder nu zijt wellecome en driving home for Christmas. Allemaal stuk voor stuk persoonlijk door de kerstman geïnspireerd. Bedroefd gingen ze uit elkaar en beloofden elkaar naarstig op zoek te gaan naar een oplossing.
Een maand ging voorbij en niemand had nog een idee wat te doen. Wereldwijd verliepen de kerst koor repetities ongeïnspireerd en waren er nog minder tenoren dan anders. Zelfs de allernieuwste kerstliedjes klonken voor geen meter terwijl ze toch echt door kerstgecertificeerde componisten waren gemaakt.
Op een dag arriveerde de nieuwe solosopraanelf. Erg jong maar veelbelovend. De kerstman had geen keus gehad want de andere solosopraanelf had een baard gekregen. De jonge solosopraanelf hield zo erg van kerstliedjes en van zijn stem dat hij ze de hele dag zong. Onafgebroken klonk zijn heldere stem overal. Zelfs het meest oude vergeelde kerstlied klonk als nieuw uit zijn mond. Zelfs de meest doorgewinterde kerstelf bleef staan om te luisteren. De kerstman riep de nieuwe jonge solosopraanelf bij zich en vroeg hem naar zijn geheim. Hij wist eerst niet eens wat kerstman bedoelde en zo makkelijk als hij zong zo moeizaam praatte hij. De kerstman legde het hem uit. De hele wereld wilde van de oude kerstliedjes af omdat ze saai en ouderwets zouden zijn geworden. De jonge solosopraanelf geloofde zijn oren niet. Zijn moeder zou wel raad weten als de Kerstmandat tenminste goed vond.
Na ruim een week stond de jonge solosopraanelf weer in het kerstkantoor. Hij had zijn elvenmoeder meegebracht. Zij stond verlegen voor de grote kerstman. Fluisterend vertelde ze dat ze elk jaar na de kerst als niemand nog zin had in kerstliedjes zij ze allemaal verzamelde en in de was deed, haar moeder had dat ook altijd gedaan. De kerstman kon zijn oren niet geloven. Ze hingen dan overal te drogen. Dan streek ze ze glad en stopte ze op volgorde in de kerstliedjeskast achter slot en grendel.
Als er in augustus weer begonnen werd met de eerste repetities gaf zij iedereen zijn partijen en kwamen ze als nieuw uit de kast. Ze moest toegeven dat er enige magie bij kwam kijken maar ja dat was met kerst ook zo. De kerstman knikte. Zonder magie geen kerst en zonder kerst geen magie stond immers boven de ingang van de noordpool. Een deel van de magie zat hem echter in het gebruik van de kast. De lange tijd in de kast zorgde er op de een of andere manier ook voor dat de oude kerstliedjes iets van hun magie behielden.
Er viel geen tijd te verliezen. In een mum van tijd vlogen alle muziekelven over de noordpool om her en der alle muziek te verzamelen. Er was geen rendier meer te krijgen. Ondertussen was iedereen die ook maar even gemist kon worden bezig met het vullen van tonnen, bakken, tobben, teilen en emmers met verse sneeuw. De moeder van de jonge solosopraanelf had in de kerstkranskeuken ondertussen haar geheime magische waspoeder gemaakt. Het waren glinsterende korrels. Rood en groen en goud. Zodra ze met de sneeuw in aanraking kwamen borrelde en bruiste het algauw als kleurig water en rook het naar lente, een beetje naar lavendel maar ook naar herfst bladeren. Een merkwaardige geur in elk geval. Iedereen liep te snuiven. Ze waren zo gewend aan dennengroen en kaneel. Met stapels tegelijk werd de gekreukelde vergeelde bladkerstmuziek in het bruisende water gelegd. Na een halve dag werd elk kerstlied zorgvuldig een voor een uit het water gevist, gladgestreken en buiten in de zon te drogen opgehangen. Eenmaal droog leken ze als nieuw, stralend wit en roken ze alsof ze zo van de kerst drukkerij kwamen. De moeder van de jonge solosopraanelf verzamelde ze en maakte er, samen met de kerstman, keurige stapels van. Daarna werden ze in de kluis van de kerstman gelegd. Nu zat er verder niets anders op dan te wachten tot de magie zijn werk zou doen.
De kerstman skypte wekelijks met zijn dirigenten. Maar elke keer was hetzelfde. Steeds minder kerstkoren, slechte nieuwe kerstliedjes en wanhopige koorleiders. Ten einde raad riep de Kerstman de moeder en de jonge solosopraanelf bij zich. Dit schoot niet op zo. De jonge solosopraanelf schuifelde naar voren en vertelde aarzelend dat er nog maar 1 oplossing was.
En zo geschiedde in die dagen. De moeder en de jonge solosopraanelf gingen samen met de polar express en wagonladingen kerstbladmuziek de wereld over. Via de daken en schoorstenen vervingen ze elk oud en vergeten vergeeld kerst lied door de heldere exemplaren. En langzaam, heel langzaam gingen de kerst koor repetities beter. Voor de kerst dirigenten was het enigszins verwarrend en het vroeg veel van hun flexibiliteit. Waar ze stille nacht in het repertoire hadden bedacht zat nu dreaming of a White christmas. Dachten ze carol of the bells te hebben voorbereid kwam het koor op de proppen met o kindeke klein. Het kon ook zo maar zijn dat een vertrouwd lied ineens in een andere toonsoort werd gezongen. Ze zouden zweren dat ze bepaalde arrangementen nog nooit gehoord hadden. Verwarrend maar wonderschoon. De kerstman lachte in zijn baard toen hij de enthousiaste verhalen hoorde van zijn kerst dirigenten. Hij had de magie een handje geholpen door heel veel kerstbladmuziek te verwisselen en hier en daar subtiel te veranderen. De jonge solosopraanelf en zijn moeder bleven nog langer weg van de noordpool en verschenen ongemerkt op de kerst koor repetities waar ze de jongenssopranen hielpen met hun nieuwe partijen. Ze strooiden kwistig met het eeuwenoude kerstvertrouwen zodat hun stemmen onaards helder klonken, engelachtig. Alsof ze voor het eerst ten gehore werden gebracht.
Deze tijd vroeg om drastische maatregelen. Voor dit jaar was kerst weer gered.
Soms is het alleen maar nodig om je plan in de kast te leggen en er later opnieuw naar te kijken. Zaken even laten sudderen. Soms hoef je maar een klein dingetje te veranderen en het ziet er weer als nieuw uit. Letterlijk een ander standpunt innemen geeft een andere kijk op bij op het eerste gezicht moeilijke beslissingen. Laat wat je dwarszit, wat je tegenhoudt eens even met rust en haal het na een tijdje uit de kast. Dat is de magie. Je hebt het zelf in huis. De spanning er af halen, iets totaal anders gaan doen en er met hernieuwde energie weer mee aan de slag gaan. Dat is ook het geheim van lanterfanten.
Leer je te ontspannen en tegelijk je productiviteit te verhogen van de Meester Lanterfanter
