Goed en slecht, zwart en wit, dag en nacht. Het bestaat allemaal al naast elkaar. Geen regenboog zonder regen. Het vechten begint pas wanneer het er niet mag zijn. Ik kwam daarop door wat reacties op sociale media, weliswaar van ‘onbekenden’, maar toch; ‘Jij hebt makkelijk praten, bij jou gaat alles altijd goed. Bij jou lukt altijd alles.’ Is dat hoe ik overkom? Is dat hoe ik wil overkomen? Of is dat wat ik laat zien; alleen wat er goed gaat, dus het topje van de bekende ijsberg? Duik mee de diepte in. 

Oordeel

Het keihard vallen en telkens weer opstaan. Zacht en liefdevol naar mezelf kijken en tegelijk mijzelf hard veroordelen. Het weten dat ik het weet hand in hand met het onzekere ja maar als ik het nou toch niet blijk te weten. Het vertrouwen op mijn intuïtie samen met het er vaak niet op durven vertrouwen. Het er zijn en er voor staan samen met het ervoor weglopen als het te dichtbij komt of lastig wordt. Het is er allemaal, als je me kent. 

Ik schrijf mijn examenstukken en weet dat het goed is en toch twijfel en aarzel ik. Ik weet wat ik voel maar is de taal die ik gebruik daar wel geschikt voor? Zal de ander mij wel begrijpen? Ben ik zo aan het schaven en schrappen dat ik elk gevoel eruit weglaat? Mijn beschermende delen strijden weer eens om voorrang; Dit gaat weer boven je pet je had er nooit aan moeten beginnen is toch niets voor jou zie je nu wel dat het niet gaat ga eens gewoon iets simpels doen je hebt helemaal niets met paarden straks lig je onder die 600 kilo wat wil je nou nog op jouw leeftijd doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. Ik laat ze er zijn, doe af en toe een stapje naar achter of zet de muziek wat harder en ga door hand in hand met de o zo vertrouwde onzekerheid en faalangst. Ik luister en herluister intern de vaak haarscherpe analyses van anderen, zij zien wat ik, nog, niet zie, niet wil zien, niet durf te zien. 

Uitdagingen

Vol enthousiasme ga ik de bootcamp met Jolanda Pikkaart aan om de opzet voor mijn boek te maken. In mijn hoofd is het er al. Jolanda ‘lijnt’ mij kleurrijk aan en dwingt me elke stap te doorlopen en wijst me op de valkuilen voor een schrijver. Dat is nodig, weet ik, om mij in een productieve structuur te krijgen. Elke dag schrijf ik een uur voor de dag uit in de afleidingsvrije ochtendschemer. Twijfel en wanhoop kijken over mijn schouder mee, wie zit er op jouw verhaal te wachten? Ik zie ze, bedank ze voor hun aanwezigheid; “Just don’t serve them tea!” Het schrijfproces is merkbaar lastiger en langer dan voor een taaldenker maar ik ga het aan. Langzamer is niet slechter, alleen langzamer. 

Ik heb het lef gehad mij te verbinden met Hugo Bakker en Jan Everts en ga way out of my comfortzone met hun challenge voor het maken van een online training. De content van Hugo is zo waardevol, zo praktisch immediatement toepasbaar dat ik nog dagelijks verbaast ben over het resultaat. Tegelijk is daar dat donkere wolkje. Die van; dat gaat je nooit lukken, daar heb je niet eens de tijd voor. Het durven aangaan van deze uitdaging voelt al zo goed dat de twijfel slechts meekijkt en mij niet in de weg loopt of tegenhoudt. Ik eet mijn kikkers elke dag om 06.00 uur, tijd is er genoeg. Het enige is dat ik ook mijn rust nu beter mag gaan in plannen. Wat scheelt is dat ik, sociaal onaangepast als ik ben, geen tv kijk en geen ‘verplichte’ feestjes bezoek. 

De workshop Lanterfanten gaat met zoveel gemak, zo vanuit mijn natuurlijk talent, blijkbaar. Dat wist ik natuurlijk al en toch is elke keer weer een prettige ontdekking. Tegelijk leer ik heel veel. Ik kan het iedereen aanraden, geef een workshop, een training of een interactieve lezing; je leert er zelf het meeste van. Dat in de lucht gooien van een idee voor een workshop en het hele proces van het maken van de content tot en met het ontvangen van testimonials na afloop gaat geheel op mijn eigen kracht, ik denk er niet eens over na, ik doe het gewoon. Ik vraag niemand om toestemming, ik ben bereid volledig op mijn bek te gaan en kan moeiteloos improviseren waar nodig. Daarbij luister ik naar niemand. Ja, ik ontvang graag de tips van Hugo en ja ik ontvang de feedback vaan de deelnemers en pas een volgende versie daar eventueel op aan. Toch volg ik alleen mijn eigen kop, mijn eigen hart. Ook al komen er heel veel negatieve reacties op de stroom publicaties van mij hierover. Het raakt me niet, ook dat mag er zijn. Ik doe toch wat ik wil omdat ik voel dat het goed is. Dat bewijst zich keer op keer. Hiervoor heb ik blijkbaar geen bevestiging nodig. Dan vertrouw ik op mij en ben ik goed genoeg. Interessant niet? 

Met in verhouding een flintertje opleiding en af en toe wat coaching, sta ik al ruim 6 jaar voor mijn koor. Ik laat ze zingen wat ik mooi vind. Ze hebben tenslotte voor mij en mijn repertoire gekozen. De meest kwetsbare positie van dirigent vul ik moeiteloos en ik ontvang de feedback, soms pak ik ze zelfs uit :-). Ik ga de confrontatie aan zodra het leiden van mijn koor lijden dreigt te worden, waaruit ik dan weer verrassend nieuwe verbindingen kan laten ontstaan. Er staan altijd mensen te roepen hoe het beter zou kunnen, zolang dat muzikaal technisch is wil ik daar ook van harte van leren. Verder hou ik van mijn zangers, we zingen vanuit de verbinding met elkaar, we delen lief en leed. We studeren nootjes, maken muziek, spreken elkaar aan op de discipline van het thuis studeren en elkaars commitment en eten en drinken na afloop van elke repetitie. Ondertussen blijft mijn visie overeind. Ik dirigeer op gevoel, intuïtief. Hiervoor heb ik blijkbaar geen bevestiging nodig. Dan vertrouw ik op mij en ben ik goed genoeg. Interessant niet? 

Vergelijken

Daar waar ik naar anderen kijk, mag er veel niet zijn. Daar waar ik mijzelf vergelijk met anderen, mag er veel niet samen naast elkaar bestaan. Dan accepteer ik mijn eigen leercurve niet, de ander is al verder en ‘beter’, wat dat dan ook is. Dan wil ik niet de leerling zijn, moet het in 1 keer goed en liever nog perfect en net zo moeiteloos alsof ik het al honderd jaar doe. Wat niet zo is. Alsof ik denk dat anderen dat van mij verwachten. Wat maakt dat het zo moeilijk is om aan het begin te staan en rustig de volgende stap te nemen zodra ik daar klaar voor ben? Ik race over het parcours en zie de hindernissen pas als ik allang gestruikeld ben en dan wil ik het liefst nog ontkennen dat er een obstakel was. Dat blokkeert ook nog eens de enorme hoeveelheid kennis en intuïtie die ik wel heb maar waar ik dan niet meer bij kan komen. Hiervoor heb ik blijkbaar bevestiging nodig. Dan vertrouw ik niet meer op mij en ben ik niet goed genoeg. Interessant niet? 

Als het er toch eens allemaal mocht zijn, naast elkaar, tegelijkertijd. Hoe zou dat zijn?

Daarnaast heb ik blijkbaar een lief deel, wat naar boven komt zodra het even moeilijk wordt, wat maakt dat anderen voor me gaan zorgen, mij gaan redden. Ik wist het niet maar dat deel beschermt mij dus al jaren. Deels is dat van de ander want je hoeft mij tenslotte niet te redden, dat is dan toch echt jouw keus. Deels is dat blijkbaar een overlevingsmechanisme wat mij weerhoudt om de moed te hebben een fout te maken, te bekijken, er van te leren en de nieuwe kennis toe te passen. Misschien mis ik wel de moed om de verantwoordelijkheid te nemen voor iets wat fout gaat, of nog niet goed gaat. De verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik nog niet weet. Misschien loop ik wel weg voor de verantwoordelijkheid dat het wel eens heel erg goed zou kunnen gaan.

Voor nu mag het er zijn, allemaal.