Ik kan nix

Tijdens een observatie, op mijn manier, in een angstig stille klas schreef ik aan hem; ‘Wat doe ik hier?‘ Hij schreef; ‘Ik kan nix!’ Ik stopte de observatie en nodigde hem uit met me mee te komen. Zijn gezicht klaarde op. Hij frommelde zijn sommen in zijn kastje, smokkelde zijn broodtrommeltje mee en bijna huppelend kwam hij achter me aan. Natuurlijk onder de verstoorde blik van de leerkracht. De schoolleider bood me zonder enig commentaar haar kantoor aan en liep zelf de personeelskamer in. Ik legde het briefje voor hem neer en vroeg; ‘Jij kan niks?’ Terwijl hij het smaakvol ingerichte kantoor rondkeek ratelde hij; ‘Nee, ik kan nix. Ik schrijf niet goed, spelling kan ik niet, ik kan niet rekenen en lezen kan ik al helemaal niet en ook iets met tempo.’ Het kwam er allemaal opgewekt uit. Als een feit waar hij tevreden mee leek.

Je bent een kanjer

Geheel op zijn gemak opende hij zijn lunchtrommel en at het laatste stukje brood. Vol trots liet hij een vettig briefje zien. In krullerige letters stond er; Je bent een kanjer. ‘Van me moeder’, straalde hij, ‘doet ze wel vaker. Lief hè?!’ Ik beaamde het. ‘Vind je moeder ook dat je nix kan?’ ‘Nee joh’,  hij schudde lachend zijn hoofd, ‘van me moeder ken ik alles en de rest is niet belangrijk zegt ze altijd.’ ‘Ah’, knikte ik begrijpend, ‘volgens mij heb jij een hele leuke moeder.’ Zijn hoofd ging schuin en hij knikte; ‘Superleuk. Misschien wil je haar een keertje zien, want ik heb nog geen vader.’ We lachten samen de pijn van deze ontboezeming weg. Voer voor een ander blog. 

Jij kunt alles

‘Je moeder zegt; Jij kunt alles. Wat is dat dan?’ Hij keek me verbaasd aan, ‘Nou eh, gewoon. Ik kan met de bijen en de vogels praten, nou ja, soort van dan, als ik in mijn tuin plantjes kweek. En ik heb me eigen plantenboek. Dan teken ik de plantjes als ze groeien en zoek de naam op met de laptop en zo.’ Hij keek me afwachtend aan. Toen mijn wenkbrauwen blijkbaar genoeg omhoog waren ging hij verder. ‘Ik kan heel goed de bijen tekenen, alle soorten. En ik kan heel goed mijn hond kunstjes laten doen en ik bouw Lego racewagens, zelf, uit mijn hoofd.’

Internet

‘Als je iets op internet opzoekt dan kun je dus wel lezen.’ 

Hij keek me aan. ‘Ja natuurlijk! Maar niet zoals de juf en niet uit een boek als het snel moet. Dan lopen de letters door de war, zeg maar.’

‘Om race wagens te bouwen moet je soms wel eens iets berekenen toch?’

‘Ja’, knikte hij, ‘maar dat doe ik dan met de rekenmachine en met potlood op grote oude stukken behang. Niet in die stomme kleine hokjes.’ 

Anders

Hij leerde gewoon anders, om een lang verhaal kort te sluiten. De kanjer van een alleenstaande moeder had hem zoveel basisvertrouwen meegegeven dat hij de hele wereld leek aan te kunnen. Hij kon alles, alleen niet op school. Maar de voortdurend negatieve (mis)behandeling van de leerkrachten leken geen vat op hem te hebben.  Hij kon alles en de rest, school dus, was niet belangrijk. Sinds hij naar de oogarts was geweest op mijn advies kon hij trouwens wel lezen op school. Zijn ogen werkten niet goed samen. Hij kreeg ineens de cijfers wel in de aangepaste grotere hokjes en schreef stukken beter, met potlood. 

Meten

We meten op school wat we al denken te weten, vanuit vooronderstelling. Kijken naar het kind, wat het vertelt met zijn lichaam, met zijn gedrag, hoort helaas te weinig tot de vaardigheden van de leerkracht. Dat het niet al te traumatisch is geworden voor hem lag vooral aan de onvoorwaardelijke liefde van zijn moeder; ‘Je bent helemaal goed zoals je bent.’ Van onschatbare waarde. Wat school je ook probeert op te leggen wat er fout is aan je kind, geloof ze niet. Als er iets fout zou zijn aan je kind, betekent het dat de leerkracht ergens last van heeft in het rigide onderwijssysteem. Dat is nooit het probleem van het kind. Bovendien, jij weet wel beter als ouder. Dus blijf af en toe dat briefje schrijven en verstop dat in zijn broodtrommeltje, hij is immers hoe dan ook jouw kanjer. 

*****

Kom je lanterfanten?